Η ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΣΗΜΕΡΑ, ΛΟΓΟ ΤΩΝ ΕΞΕΛΙΞΕΩΝ

          -Τόν Πάπαν νά καταράσθε, διότι αυτός θά είναι η αιτία-

πατέρας Ιωάννης Γλιόγκος πρωτοπρεσβύτερος - πνευματικός - συγγραφέας (τού παρόντος)
Η Εκκλησία τής Ελλάδος οφείλει νά κατηχήσει τά παιδιά της, καί νά τά διαφωτίσει επί τών εξελίξεων, αναλαμβάνοντας πρωτοβουλίες ως πρός τήν ενότητα όλων τών Ορθοδόξων λαών, διότι τό Βατικανό έχει εισχωρήσει πλέον παντού. Καί η ουνία δέν είναι πλέον απλά στό απέναντι στρατόπεδο, έχει εισχωρήσει δυστυχώς καί εντός τών τειχών, κινείται μεταξύ τών Ιεραρχών τής Ορθοδόξου Εκκλησίας, επηρεάζει αποφάσεις σέ συνοδικό επίπεδο, μπλοκάρει κινήσεις, αποπροσανατολίζει τόν λαό, ούτως ώστε η διαίρεση επί τής Ελληνικής Ορθοδόξου Εκκλησίας όχι μόνον νά διατηρείται επί μακρού αλλά καί νά επιβάλεται επ’ αυ-τής μετά πλήρους ιεραποστολικής αδράνειας μέ έλλειψη διαθέσεως οργάνωσης καί κοινωνικής προσφοράς. Ίσως διά ορισμένους Ιεράρχας, θά ήτο τό μοναδικόν Χριστιανικόν τους έργο, εάν επώλουν τά εγκόλπιά των πρός ανακούφιση τού πτωχού τους γείτονα. Ο Άγιος νεομάρτυρας Κοσμάς ο Φλαμιάτος, πολύ εύστοχα προφητεύοντας θά περιγράψει τήν κατάσταση, από τό 1850. - ΑΠΑΝΤΑ ΚΟΣΜΑ ΦΛΑΜΙΑΤΟΥ -

( Σκοπός πρός τοίς άλλοις πολλοίς, υπάρχει, ίνα διά τής επιβουλής, νοθεύσει κατά τό πνεύμα τής διαφθοράς καί τής πλάνης, κατά τόν προσηλυτισμόν τής Αγγλίας, όλους τούς εσομένους Πατριάρχας, καί όλην τήν Ιεραρχίαν τής Ανατολής, όπως μίαν ημέραν νομοθετηθεί διά Οικουμενικής συνόδου η κατάργησις τής Ορθοδοξίας )

Διά τούτο η διαίρεσις, είναι προνόμιον κατ’εξοχήν τών Επισκόπων, καί επί τής ημετέρας Εκκλησίας, ήτις παρουσιάζει πλέον τήν θλιβεράν εικόνα,μωσαϊκού παρατάξεων. Ούτως εχόντων τών πραγμάτων, είναι θαύμα τό ότι ακόμη υπάρχει λαός Ορθόδοξος.

Ο λαός αυτός όμως ανάγκην έχει Ορθοδόξου κατηχήσεως, καί ουχί οικουμενιστικής προπαγάνδας η οποία επιβάλεται από τούς φραγκόπληκτους Βησσαρίωνες είς έναν ανυποψίαστον λαόν, είς τόν οποίον εκαλλιεργήθη από χρόνου ικανού η έποψις μίας τυ-πολατρικής καί άχρωμης θρησκευτικής ζωής, μέ έλλειψη κάθε προσπάθειας ουσιαστικής Πνευματικής αναγέννησεως.

Ο θρησκευτικός άνθρωπος τής εποχής μας, ασπάζεται τίς εικόνες τών αγίων, διά νά ικανοποιήσει τό εγωιστικόν του ιεροπρεπές συναίσθημα καί αδιαφορεί διά τόν διπλανόν του, πού είναι η ζωντανή εικόνα τού Θεού, διά τήν οποίαν εσταυρώθη ο Κύριος. Πάντες ομοίως επαναπαύθησαν επί τής χαυνότιτάς των.

Ο πόνος, η θλίψις καί η αγωνία τού πλησίον τους, ομοιάζει νά μήν τούς αγγίζει. Ο καθένας υπακούει είς τά ιδικά του συμ-φέροντα καί επιδιώξεις, κάνει τά δικά του όνειρα έχει πλάσει τήν ιδιωτική του θρησκεία, πιστεύει στόν δικό του Χριστό, μέ ουδεμίαν αίσθησιν ανάγκης επικοινωνίας καί διάθεσιν ουσιαστικής γνωριμίας μέ τό πρόσωπο τού αδελφού, επί τού οποίου η υποχ-ρέωσις περιορίζεται είς τόν μονότονο καί υποκριτικόν χαιρετισμόν τής Κυριακάτικης συνάξεως, χωρίς ίχνος αγάπης καί πραγματικού ενδιαφέροντος διά τά προβλήματά του. -ΚΑΤΑ ΜΑΤΘ.-

« ότι ή αγάπη τών πολλών θέλει ψυχρανθή »

Τούτο ένδειξη ελλείψεως Πνευματικής καθοδηγήσεως, πρός τό Πνεύμα τής ορθοπραξίας, καί τής ορθής πίστεως, καί αδιαφορίας, ή Πνευματικής ανεπάρκειας τών κληρικών (*4) κατά τήν προφητεία πάντα τού -ΑΓΙΟΥ ΚΟΣΜΑΣ ΤΟΥ ΑΙΤΩΛΟΥ-

(κατά τό ότι οί κληρικοί θά γίνουν οί χειρότεροι όλων.)

Πολλοί σήμερα είναι αυτοί όπου αγωνιούν διά τό μέλλον τού τοπου, διότι αντιλαμβάνονται τήν ανεπάρκειάν τους, τήν οποίαν δέν τολμούν νά ομολογήσουν. Είναι δέ πιθανόν, ότι αυτό τό οποίον φοβούνται μήπως χάσουν οί Ευρώπληκτοι νεοέλληνες είναι κάτι διά τό οποίον πρό πολλού αισθάνονται ότι δέν κατέχουν πραγματικά. Μέ έκπληξιν ακούω στίς τόσες αντιπα-ραγωγικές συζητήσεις από ανθρώπους πού στερούνται προκλητικά, έστω καί στοιχειώδους ιδεολογικού περιεχομένου, μεγαλοστομίες διά τό αθάνατον Ελληνικόν πνεύμα, διά τήν Ιστορίαν τού τόπου, τήν ποίηση, τήν Ορθοδοξία, τήν γλώσσα μας, ως εφόδια πρός διαμόρφωσιν νέας Ευρωπαϊκής κουλτούρας, αλλά στά πρόσωπά των, βλέπω ζωγραφισμένα έντονα τά χαρακτηριστικά τής αμφιβολίας καί τής υποκρισίας. Καί μού γεννιέται εύλογα τό ερώτημα, Πόσοι άραγε από τούς σημερινούς νεοέλληνες καί μάλιστα από τά σημερινά Ελληνόπουλα, κατέχουν πραγματικά αυτά τά εφόδια μέ έναν αληθινό τρόπο πού νά παράγει νόημα;

Καί άραγε η νεότερη παιδεία διαμορφώνει πλέον τόν γνήσιο Ρωμηό ο οποίος καί μόνον μπορεί νά κατέχει μίαν τόσο βαριά κληρονομιά. Τό τραγικότερον δέ όλων είναι ότι οί υπηρέτες αυτής τής παιδείας, από πολλού έπαψαν νά είναι Ρωμηοί. Πρός επαλήθευσιν τών όσων προεφήτευσεν ο Άγιος καί νεομάρτυς, Κοσμάς ο Φλαμιάτος διά τήν κατάντια τής νεοελληνικής παιδείας. ( καί είς τούτο φαίνεται έργον μεγίστης απορίας

καί φρίκης άξιον, η αυθάδεια, η καταδυναστεία,

ο δόλος καί η πρόοδος τής επιβουλής κατά τών ορθοδόξων, ήτις πρός τοίς άλλοις, έθεσε νόμον διά τού οποίου αφαιρεί τήν ελευθερίαν τών Ορθοδόξων,

ως πρός τήν ανατροφήν καί μόρφωσιν τών ιδίων τέκνων

καί αρπάζει αυτά, -από τήν επίβλεψη τών γονέων-

καί εκ τών ιδίων αυτών ιδρώτων, μισθοδοτεί αδρώς τούς φθορείς καί φονείς τών ιδίων των τέκνων, καί τά όργανα

τής κοινής προδοσίας ... Τούτο τό αποτρόπαιον έργον,

τής παιδικής ανατροφής κατά τό πνεύμα τής διαφθοράς καί

τής πλάνης, ουδείς άλλος τύραννος, ή διώκτης, επενόησεν

ίνα φέρει είς έργον, ειμή μόνη η εκ τής Αγγλίας

κατά τών Ορθοδόξων επιβουλή ... δι’ού απαγορεύεται

απολύτως τό έργον τού διδασκάλου είς -από τούς μή γραικύλους- Ορθοδόξους, επιτρέπεται αποκλειστικώς δέ

είς μόνα τά όργανα τής πλάνης, έν οίς πρός τοίς άλλοις

νομοθετείται, καί περιορίζεται καί αυτή η ύλη, καί η μέθοδος τού διδάσκειν, δι’αυτόν τόν σκοπόν. ) - ΑΠΑΝΤΑ -

Τούτο τό έργον τής εξαπατήσεως από τών ημερών του ο Άγιος είδε νά επιβάλετε, πρό 160 ετών, διά τούτο καί επέτυχον τά όσα τρομερά επί τής φθοράς τής συνειδήσεως καί αποχρωματισμού τής κουλτούρας, τού ανυποψίαστου καί πιθηκίζοντα νεοέλληνα. Ο σημερινός νέο Έλληνας-Γραικύλος, είς τήν συντριπτικήν του πλειοψηφίαν, έχει χάσει τήν βαθυτέραν του σχέσιν, μέ τόν πολιτισμόν του, τήν γλώσσαν του, τήν φιλοσοφίαν του, τήν θεολογίαν του, τό νόημα τής εκκλησιαστικής του ολοκληρώσεως, μέσα από μίαν σχέσιν, προσφοράς καί αγάπης. Διατηρεί τήν σχέσιν του μ’αυτά, σάν ιδεολογικά σχήματα, καί καταφέρνει κάπου-κάπου νά αναρριχηθεί είς μίαν άκαρπον τυπολατρίαν, η οποία όμως απλά θεραπεύει τόν εγωισμόν του, χωρίς βεβαίως νά κατανοεί καί νά βιώνει τό βαθύτερόν τους νόημά.

Είναι καταφανής η έλλειψις τής Πνευματικής καθοδηγήσεως, προαγωγής εφήμερης μερίμνης ευτελών αναγκών.

(Κατά τό ρηθέν ότι οί πραγματικοί πιστοί θά αναζητήσουσιν Πνευματικόν Ιερέαν ακώλυτον διά τάς λειτουργικάς των ανάγκας περιφερόμενοι από πόλιν είς πόλιν καί από τό έν χωρίων έως τού άλλου)

Επί τής Ελληνορθόδοξης παιδείας, ως είπωμεν ανωτέρω, τά διαδραματιζόμενα είναι κατά τό ίδιον τραγικά είς τήν ζωή τών νεοελλήνων.Τό κάλπικον ενδιαφέρον τών ανεύθυνων υπευθύνων ακαδημαϊκών υπαλλήλων καί πιστών υπηκόων τής διαφθοράς, τό επιζητούμενον τής αθλοπαιδίας παρήγαγεν αντί τής παιδείας ως όφειλεν, κατά τό Ότι τό κακό θα έρθει από τούς διαβασμένους.

-ΑΓ.ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ-

Τό σύγχρονο Ελληνικόν κράτος από τής συγκροτήσεώς του ως τά σήμερα ουδεμίαν σχέση έχει μέ τήν μεγάλη ανατολική Αυτοκ-ρατορία μας. Είναι ένα υβρίδιο-γέννημα μίας άλλης μοιχαλικής διεργασίας, καί αποτέλεσμα ενός δυτικότροπου κοσμοειδώλου, ικανού νά παράγει μονάχα τό φράγκικο χαρτοβασίλειο τού ψευτορωμαίϊκου τό όποίον ο Άγιος Κοσμάς προεφήτευσεν ότι θά‘ρθη, φτιαγμένο στά μέτρα τών φράγκων μέ μόνην μέριμνα τό έργον τής διαπλοκής.

Τό κατακλυσμικόν ετούτο πνεύμα τής αποστασίας,από τήν εποχήν τού Όθωνα εθεμελιώθει, ώστε ολίγον κατ’ολίγον η Εκκλησία τού Χριστού, νά μετατραπεί είς εκκλησίαν τού Μάουερ καί τού Φαρμακίδη, υποκείμενη πλέον όχι είς τό Ιερόν Πηδάλιον, τών Ιερών κανόνων, αλλά είς καταστατικόν χάρτην βαυαρικής προελεύσεως, καί διατάξεις προτεσταντικές, ίνα έν καιρώ τήν αίρεσιν εμφυτεύσουν έν αυτή…

Είναι δέ τραγικόν ιστορικόν κατάντημα νά επιθυμεί ο Όθωνας, τήν Εκκλησίαν τής Ελλάδος νά μετονομάσει είς Εκκλησίαν τού Όθωνα !!! Επέβαλον επ’αυτής υπουργόν... καί υποβιβάσθηκε ο ρόλος τού επισκόπου, ο οποίος οφείλει νά ορκίζεται έκτοτε είς τόν βασιλέα, ή είς τόν εκάστοτε πρόεδρον τής δημοκρατίας.

Όταν όμως ο επίσκοπος δέν εφαρμόζει τούς Ιερούς κανόνες παράγει αίρεση καί δημιουργεί σχίσματα, όπερ καί εγένετο.

Ο όρκος είς τόν καίσαρα είναι προδοσία πρός τόν Χριστόν.

Η μή εφαρμογή τών ιερών κανόνων, επιφέρει τήν εφαρμογή τού εγωϊσμού τών εκάστοτε επισκόπων, καί τούτο παράγει έναν στείρο δεσποτισμόν, μέ συμπεριφορά ενός Αλί Πασά παρά ενός Αποστόλου, Ο οποίος αντί νά είναι υπηρέτης τών αδελφών του, εωσφορικώς ζητεί πάντες νά τών υπηρετίσουσιν. Πώς όμως τότε, κατά καισαρουπαλλήλου, εξουσιαστού δύναται να εύρει εφαρ-μογή ό λόγος ούτος ; « Εάν δέ ο οφθαλμός σου ο δεξιός σκαν-δαλίζη σέ, έκβαλε αυτόν » « Εί τίς θέλει πρώτος είναι, έσται πάντων έσχατος καί πάντων διάκονος καί λαβών παιδίον έστησεν αυτό έν μέσω αυτών » -ΚΑΤΑ ΜΑΡΚΟΝ-

Ο δεσπότης έπαψε νά είναι επίσκοπος εάν δέν έχει τήν συμ περιφορά τού Χριστού, καί μπερδεύει τόν τύπο τού Χριστού, όπου οφείλει νά φέρει, μέ   τήν θέση τού Χριστού τήν οποία πλέον σφετερίζεται, « Εάν δέ είπη ο κακός εκείνος δούλος έν τή καρδία αυτού, Βραδύνει νά έλθη ο Κύριός μου, καί άρχίση νά δέρη τούς συνδούλους » …τό αναπόφευκτον αποτέλεσμα είναι η εκδίωξις τού Χριστού απ’αυτής τής ιδίας του εκκλησίας, πού πάει νά πεί μία ορθοδοξία δίχως Χριστόν, Κύριον χαρακτηριστικόν τής Εκκλησιαστικής αποστασίας τών εσχάτων. -ΑΠΟΚΑΛΥΨΙΣ-

« Ιδού, ίσταμαι είς τήν θύραν, καί κρούω,

εάν τίς ακούση τής φωνής μου.»

Είναι δέ αδύνατον νά ανακάμψει η Εκκλησία κάτω από τούτες τίς συνθήκες, καί προσωπικά μετενόησα πικρά

πού ασχολήθηκα μέ τό εκκλησιαστικόν πρόβλημα,

διότι τό μόνον τό οποίον επέτυχον ήτο νά δώσω

χολήν είς τήν ψυχήν μου, διωκόμενη από τούς

* γνησίους νάνους, αυτό-παγκαρολάτρες.

* βλέπε επίμετρο στό τέλος τού βιβλίου, σελ. 90

( Έγειρον έν τή κλίνη τόν κοιμώμενόν με τής αμαρτίας,

καί κοίμησον Δέσποινα, τάς εμπαθείς κινήσεις μου, τή σή ακοιμήτω πρεσβεία εκ’τού βαρέως ύπνου εξύπνισον.)

-ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ-

Τό μεγαλύτερο δέ αίσχος τών ημερών, είναι η μισθοδοσία τών κληρικών, η οποία κατάφερε νά μετατρέψει τούς Ιερείς είς δημόσιους υπαλλήλους, απεμάκρυνε δέ ετούτους από τόν λαόν, καί τούτο διότι δέν υπάρχει η απαιτούμενη κατά τόν Απόστολον Παύλον, οικονομική εξάρτησης, ως όφειλε νά υπάρχει, ίνα παραμείνει ο Ιερεύς υπηρέτης τού λαού, καί έκαμε ετούτους νά εναγκαλισθούν τόν καίσαρα όστις τούς μισθοδοτεί, καί εγκατέλειπον οί δύστυχοι τά πρόβατά των, ότι οί μισθωτοί, ούκ ών ποιμένες.

-ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗΝ-

« Ο δέ μισθωτός φεύγει, διότι είναι μισθωτός, καί δέν μέλει αυτόν περί τών προβάτων, θεωρεί τόν λύκον ερχόμενον, καί αφήνει τά πρόβατα καί φεύγει καί ο λύκος αρπάζει αυτά,» (*4)

Ο εναγκαλισμός ούτος μετά τού Καίσαρος ως αποτέλεσμα είχε τήν εκκοσμίκευσιν τών εκκλησιαστικών θεσμών, καί τήν υπαγωγή τής εκκλησίας είς τήν εκάστοτε κοσμική εξουσία, πρός θεραπείαν πάντα τής δευτέρας ενίοτε δέ δικτατορικού καί αυταρχικού καθεστώτος, μετά πλήρους αναπαύσεως τών ιεραρχών, επί τών μισθοδοτικών αναγκών. Οπότε αγαπητοί μου δέν έχει νόημα, ευρισκόμενος μέσα είς τήν διαπλοκή νά αντιδρά κανείς μέ τό άλλοθι ότι προσπαθεί νά ακυρώσει τήν διαπλοκή,τήν οποία υπηρετεί. Ευρισκόμενος τίς εντός τού βορβόρου είς μάτην λούεται, εάν μή αποτινάξεις αυτόν, ίνα υψωθείς μετά τού Χριστού, καί τό έργον σου, τοίς κισσοί περιποιήσεται.

Αποτέλεσμα αυτής τής εξουσιαστικής διαπλοκής υπήρξαν οί πάσης φύσεως νεωτερισμοί, καί επεμβάσεις καθαρά εχθρικές καί διαλυτικές. Από τήν δίωξη τών μοναστηρίων επί Βαυαροκρατίας, τήν αλλαγή τού ημερολογίου του 1924, μέ αναπόφευκτο αποτέλεσμα τήν διάσπαση τής ενότητάς της, επέβαλαν τόν εκπροτεσταντισμό στήν εκκλησιαστική ζωή οί διάφορες οργανώσεις, διά νά συρθούν τέλος είς τό (παγκόσμιον συμβούλιο τών εκκλησιών Π.Σ.Ε.) πρός διασυρμόν τής ορθοδοξίας, καί τής αφαίρεσης τής ορθής πίστεως από τών ταυτοτήτων, τών απληροφόρητων τέκνων της. Ανάγκην επιτακτικήν τών πονηρών τούτων χρόνων, είναι η Εκκλησία νά επανεύρει τήν Εκκλησιολογικήν της ταυτότητα καί νά θεραπεύσει τόν εαυτόν της από τά πάθη τών Ιεραρχών της, διά νά πάψει η Σύνοδος τής καινοτομίας, νά συμπεριφέρεται ως διχασμένη προσωπικότητα, ώστε αποτειχιζόμενη από τάς αιρέσεις, αποχωρώντας από τό Π.Σ.Ε. καί διαχω-ρίζοντας τήν θέση της από τήν πολιτεία, θέτοντας αυτή τούς δικούς της όρους, νά πορευθεί ζώσα καί ελευθέρα, ( χωρισμός Κράτους – Εκκλησίας ) καί νά κινηθεί πρός υπεράσπισιν τών Πατρίων ανεξάρτητη από τήν αναπόφευκτη πτωτική πορεία τού ψευτορωμαίικου.

Διά τήν πραγματικήν Εκκλησίαν τού Χριστού, η οποία οφείλει νά είναι ζώσα καί ελευθέρα, δέν ημπορεί νά τίθεται θέμα διαπλοκής, διαχωρισμών καί συγκρούσεις εξουσιών.

Ανάμεσα σέ Εκκλησία καί πολιτική, η πλοκή ουδέν οφελεί.

Μένει στό περιθώριο καί κρατά τίς αποστάσεις της, από τό κράτος, ώστε νά ημπορεί πραγματικά να είναι ελεύθερη, διά νά έχει έργο καί γνώμη. Τό πρόβλημα τό είχε καί τό έχει μόνον η Εκκλησία, ήτις διολίσθησεν είς τήν εκκοσμίκευσιν. Καί θά συνεχίσει νά τό έχει μιάς καί η ρίζα τού κακού είναι η κοσμική εξουσία τήν οποίαν ορέγεται.

Η Εκκλησία τών θεσμών καί τής εξουσίας δέν έχει παρά νά κοιτάξει βαθιά μέσα της καί νά προσπαθήσει νά ανακαλύψει τήν Εκκλησίαν τής ελευθερίας καί τής αγάπης ήτις απορρέει μέσα από τήν Ιεράν της Παράδοση. Τότε θά έχει κάνει τό μεγαλύτερο άλμα πρός μίαν άλλου είδους πολιτικής παρέμβασης. Κυρίως δέν ημπορεί τό έργον της, είς ουδεμίαν περίπτωσιν νά είναι η συντήρησις καί η αναπαλαίωσις τών δομών τής εξιδανικευμένης βυζαντινής χιλιετίας.

Η Εκκλησία δέν ανήκει στό παρελθόν, αλλά στό μέλλον.

Έργον της είναι η διαρκής έν Χριστώ ανακαίνισις ολόκληρης τής ζωής τού κόσμου, όστις χρίζει τών παρεμβάσεών της επί τών κοινωνικών αλλαγών, ώστε μέσα είς τήν ιστορίαν νά προτυπώνεται καί η επερχόμενη Βασιλεία τής δικαιοσύνης. Η μετα-μόρφωσις όμως ετούτη, προϋποθέτει άμεσα καί τό ζωντάνεμα τής μικράς ζύμης, καθώς καί τήν επιστροφή της στίς αξίες τής Ιεράς μας Παραδόσεως. (*4)

*********************************************************************************

από τό Βιβλίο μου <λόγος περί τών Εσχάτων> Αθήναι 2003

ΛΟΓΟΣ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ ΚΑΙ Η ΧΡΗΣΙΜΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ

ΠΑΤΕΡΑΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΡΟΣ - ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣστοΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΩΡΑ...

*Σχόλιον **τού Πατρός **Ιωάννου Γλιόγκου **Πρωτοπρεσβυτέρου Πνευματικού Συγγραφέως *Όταν πρέπει νά βγάλουμε τά κάστανα από τήν φωτιά, ανάγκη είναι γιά νά μή καούμε νά έχουμε γνώση καί κατάλληλο εργαλείο, πόσο μάλλον όταν πρέπει νά ξεχωρίσουμε τήν ακρίβεια από τήν ανακρίβεια σέ θέματα δογματικά – εκκλησιολογικά – πνευματικά, δεδομένου πώς δέν είναι υλικής φύσεως όπως τά κάρβουνα καί τά κάστανα ώστε νά βλέπεις τί δέν μπορείς νά αγγίξεις καί πιό από τά δύο είναι τό ωφέλιμο… Αυτό πού κατά πρώτον πρέπει νά τονίσω είναι, πώς η Εκκλησία τού Χριστού είναι μία, καί όχι δύο – τρείς κατά τό τ...περισσότερα »

Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ὀφείλει νὰ διακηρύξη ὅτι ἐὰν ὑπάρχη κάτι ποὺ μπορεῖ νὰ σώση τὴν Εὐρώπη σὲ αὐτὴ τὴν κρίσιμη φάσι τῆς ἱστορίας της, εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία, καὶ ὄχι ὁ οἰκουμενισμός

Ὀρθοδοξία: Ἡ ἐλπίδα τῶν λαῶν τῆς Εὐρώπης... Στὸ κείμενο αὐτὸ ἐπισημαίνεται ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος αὐτοσυνειδησία δὲν μᾶς ἐπιτρέπει νὰ παρακάμπτωμε τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία δὲν ἠμπορεῖ νὰ συναποτελῆ μαζὶ μὲ τὸν Δυτικὸ Χριστιανισμὸ μία ἑνιαία «χριστιανικὴ ταυτότητα», ἀλλὰ ἀντιθέτως μᾶς ὑποχρεώνει νὰ τονίσωμε ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ λησμονημένη ἀπὸ τὴν Εὐρώπη πρωτογενής τῆς Πίστις, ἡ ὁποία πρέπει κάποτε νὰ ἀποτελέση ἐκ νέου τὴν χριστιανική της ταυτότητα. Ἡ Ἑνωμένη Εὐρώπη τοῦ 21ου αἰῶνος ἀναζητεῖ τὴν ταυτότητά της, <Θά τήν βρεί μόνον επιστρέφοντας ΕλληνΟρθόδοξη Παράδοση> ... περισσότερα »

Οι ιεράρχες εγκατέλειψαν το ποίμνιό τους…

*Θλιβεροί οι ιεράρχες, σιωπηλοί μάρτυρες μιάς γενοκτονίας κι ενός ορατού πολέμου που στοχεύει σε ψυχές Τι κάνει σήμερα η Ελληνική Ορθοδοξία; Τι κάνει η ιεραρχία της Ελληνικής Εκκλησίας; Πως... αντιμετωπίζει τους ολετήρες που κυβερνούν δολοφονώντας με αργό θάνατο τους πολίτες, που στέλνουν καθημερινά σε ανείπωτη απελπισία και οδηγούν ανθρώπους σε απονενοημένες πράξεις αυτοχειρίας; Η απάντηση είναι τραγική. Η απάντηση είναι τόσο ισοπεδωτική όση είναι και η παντελής απουσία των ιεραρχών. Των ιεραρχών που ευλογούν κυβερνήσεις λαθρελλήνων, των ιεραρχών που συναγελάζονται ή σιωπούν