ΑΝΑΛΥΤΙΚΗ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑ 10

Η ΑΣΚΗΣΗ ΤΣ ΗΣΥΧΙΑΣ            

Κείμενον τού  Πατρός  Ιωάννου  Γλιόγκου  Πρωτοπρεσβυτέρου

Όταν υποφέρει κάποιος από τήν εσωτερική τρικυμία τών λογισμών, καί χάνει τόν ύπνο του καί τήν ηρεμία του έχουμε δύο τινά. Αφενός μέν είναι ήδη ασθενής, διότι δέν αντιμετώπισε εγκαίρως τό στρές καί τό άγχος, αίτια τά οποία κατά τήν Ορθόδοξη Αναλυτική Ψυχοθεραπεία είναι χωράφια επί τών οποίων καλλιεργούνται τά ψυχολογικά προβλήματα, αφετέρου δε, δέν είναι στήν πράξη Ορθόδοξος, παρά μόνον ίσως στήν θεωρία, υπό τήν έννοια τής φιλοσοφίας. «Σπουδάζετε ούν πυκνότερον συνέρχεσθαι είς ευχαριστίαν Θεού καί δόξαν, δι΄αυτού καθαιρούνται αί δυνάμεις τού Σατανά, καί λύεται ο όλεθρος αυτού, ουδέν άλλο τι έστιν άμεινον ειρήνης… (Τίποτε δέν προξενεί τήν ειρήνη περισσότερο άμεσα) έν ή πάς πόλεμος καταργείται, επουρανίων καί επιγείων» Ιγνατίου Θεοφόρου πρός Εφεσίους
Ένα από τά μηνύματα πού μπορεί νά προσφέρει η Ορθοδοξία στόν σύγχρονο κόσμο, είναι τό μήνυμα τής ησυχίας. Η βιωματική γνώση τής έν Χριστώ ησυχίας είναι τό πιό αποτελεσματικό καί δραστικό φάρμακο κατά τού άγχους, τής αγωνίας, τής ανασφάλειας, τά οποία σέ αρκετές περιπτώσεις οδηγούν καί είς κρίση πανικού.
Ο σύγχρονος άνθρωπος φυλακισμένος στίς εξαρτήσεις τών υλικών του αναγκών, έχει ανάγκη από ψυχική γαλήνη, πού πάει νά πεί εσωτερική ειρήνη καί ηρεμία. Αλλά πρέπει πρώτα νά πάψει νά είναι άψυχος, νά πιστέψει πώς έχει ψυχή, ώστε νά αναζητήσει τήν θεραπεία της. Διότι ενώ έχει άφθονα αγαθά, είναι φτωχός στά πνευματικά. Ενώ τό στομάχι του είναι πάντα υπερφορτωμένο, μέσα του αισθάνεται άδειος. Ενώ είναι πλούσιος καί μέ κάθε τρόπο αυξάνει τήν περιουσία του, είναι πολύ φτωχός μέσ’τήν καρδιά του. Καί νοιώθει καθημερινά πώς…τό χρήμα αγοράζει τά πάντα ...αλλά μέ τρόπο δραματικό κάποια στιγμή διαπιστώνει, ότι όντως αγοράζει αναπαυτικά κρεβάτια σέ πολυτελή ξενοδοχεία, αλλά δέν τού δίνει όμως καί τόν ύπνο... αγοράζει βιβλία, αλλά όχι καί τό μυαλό... τού βρίσκει τούς καλύτερους γιατρούς καί τού δίνει τά ακριβότερα φάρμακα, αλλά δέν μπορεί νά τού δώσει καί τήν υγεία... τού προσφέρει ίσως τήν διασκέδαση, όχι όμως καί τήν ευτυχία... τού ανοίγει τίς πόρτες καί τόν πάει παντού, αλλά δέν μπορεί νά τόν πάει στόν παράδεισο...
Η εποχή μας είναι εποχή άγχους καί καινών ψυχονευρώσεων, λόγο τών ποικίλων εξαρτίσεων (θέμα γιά τό οποίο θά μιλήσουμε στό επόμενο τεύχος-κεφάλαιο) τών οποίων έχει επιλέξει ο σύγχρονος άνθρωπος τών παθών, καί οί ψυχολόγοι πρέπει μέ ταπείνωση νά αναγνωρίσουν τήν Πατερική «Ορθόδοξη Αναλυτική Ψυχοθεραπεία» τής Αυτογνωσίας καί τού Ευθυνοκεντρισμού. Οί άνθρωποι υποφέρουν διότι η ζωή τους στερείται νοήματος, θετικού περιεχομένου καί δημιουργικού πνεύματος, όπως σωστά αποφαίνεται ο Κάρλ Γιούνγκ. Η ζωή αυτή όμως είναι κενή από ιδανικά, καί γεμάτη από συμπλέγματα, τά οποία όμως ομοιάζουν πολύ μέ τούς δαίμονες, λέει ο ίδιος συγγραφεύς είναι μία ζωή αδιάφορη καί ψυχολογικά εφιαλτική. Όπου λοιπόν δέν υπάρχει η πίστη φυτρώνουν τά ζιζάνια τών νευρώσεων. Θά πρέπει όμως νά κατανοήσουμε πώς αυτή η πίστη πρέπει νά είναι Πατερική καί Ορθόδοξη βασιζόμενη στήν επανάληψη τής Παράδοσης, όπως μόνον η Γνήσια Εκκλησία τού Χριστού κατέχει, καί πρέπει νά αναζητήσει ο σύγχρονος άνθρωπος, καί ο ειλικρινής μέ τόν εαυτό του επιστήμονας ψυχολόγος.
Οί ψυχοθεραπευτές σήμερα, βλέπουν σέ κάθε νεύρωση ένα άλυτο μεταφυσικό πρόβλημα (G.Allport) τό οποίον προσωπικά πιστεύω, αδυνατεί νά κατανοήσει η υλοκεντρική ορθολογική λογική τους. Προτείνω λοιπόν ως θεμέλιο τής ψυχικής ισορροπίας καί ειρήνης αυτή τήν μοναδική παγκοσμίως Ορθόδοξη πίστη. Δίχως αυτήν όλα γκρεμίζουν, καθώς τούτο αποδεικνύετε από τήν κοινωνική κατάρρευση όλων τών σύγχρονων δομών, πού στηρίχτηκαν πάνω σέ μεταπατερικές, σχισματικές, αιρετικές, μασονικές αρχές, τού Οικουμενισμού τής νέας εποχής, πού επιχείρησε μέ τόν αποκρυφισμό καί τόν ανατολικό μυστικισμό, νά απαλλαγεί επιτέλους από τήν μυστική θεολογία τών Πατέρων, εκ τής οποίας όμως πηγάζει η Ορθόδοξη Αναλυτική Ψυχοθεραπεία, η οποία είναι η μόνη πού θεραπεύει τόν άνθρωπο.
Σύμφωνα μέ τόν λόγο τού Κυρίου, η οικία πού κτίσθηκε «επί τής άμμου, έπεσε, καί ήν η πτώσις αυτής μεγάλη».
Δυστυχισμένος ο άνθρωπος δίχως Θεό καί πίστη. Συντροφιά του έχει πάντα τήν αγωνία πού θεωρείται παθολογική μορφή τού άγχους. «Η αγχώδης νεύρωση, είναι η συχνότερη νεύρωση τής εποχής μας. (C.Berg» Τό άγχος όμως είναι τό φυσικό τέκνον τής αντιπνευματικής ζωής. Τό τρέφουν καί τό μεγαλώνουν οί διάφοροι παράγοντες, όπως ο πρακτικός υλισμός, πού ακυρώνει κάθε ηθική αξία, ο εγωϊσμός, η υπεροψία, η φαντασία, τά ένοχα συναισθήματα, οί τύψεις τής συνειδήσεως, καί η αποξένωση από τήν Ορθόδοξη πνευματικότητα καί ζωή τής Εκκλησίας.
Ακριβό τό δώρο τής ειρήνης, γιά όσους δέν γνωρίζουν τόν Χριστό, ο μόνος πού δίνει ελπίδα, καί ζούνε στό άγχος πού δίνει απελπισία. Οί άνθρωποι τού Θεού καί τής ησυχίας, κατέχουν τήν τέχνη τής ελπίδας, εργάζονται σάυτήν, είναι πλούσιοι από αυτήν, καί κρατάνε ασύλητο τόν θησαυρό αυτόν στήν καρδιά τους. Πώς νά μήν είναι πλούσιοι εφόσον «βίος ησύχιος χρημάτων πολλών περιφανέστερος;» όσιος Νείλος ο Ασκητής. Ακούμπησε τό κεφάλι σου στό στήθος τού Κυρίου Ιησού –όπως έκανε ο αγαπημένος του μαθητής– καί σέ βεβαιώνω πώς θά ειρηνεύσεις. Είς τούτο έγκειται η ενέργεια τής Ορθόδοξης Αναλ. Ψυχοθεραπείας. Ακόμη καί ο ποιό ταραγμένος καί ορμητικός ποταμός, ησυχάζει όταν καταλήγει στήν αγκαλιά τής θάλασσας. Ο κόσμος μας αυτοκτονεί, η κοινωνία μας καταρρέει, καί οί ιθύνοντες οφείλουν νά αντιληφθούν πρίν τήν καταστροφή μας, πώς ο κόσμος έχει ανάγκη τήν Ορθοδοξία καί τό Πνεύμα της, τό οποίο δέν είναι μεταφυσικό όπως τό συκοφαντούν, διότι είναι ψυχοθεραπευτικό.
«Έν σοί μέν ηρεμούμεν, ώ Θεού Λόγε» αναφωνεί ο Αγ. Γρηγόριος ο Θεολόγος. Στ’αλήθεια, πού αλλού θά βρεί ο κουρασμένος άνθρωπος, τήν γαλήνη, τήν ανάπαυση καί τήν ειρήνη τής ψυχής του; Η ευτυχία καί η χαρά στόν άνθρωπο δέν είναι τό νευρικό του σύστημα καί ο εγκέφαλός του, όπως φαντάζονται οί νευρολόγοι καί οί ψυχίατροι, όπως ακριβώς καί τό ρεύμα δέν είναι τά καλώδια. Η ενέργεια τής ψυχής, όπως ορθά αντιλαμβάνεται καί η ψυχολογία τού βάθους (KAREN HORNEY) δέν πηγάζει λοιπόν από τά μέσα καί τά όργανα μεταφοράς τά οποία χρησιμοποιεί τό πνεύμα τού ανθρώπου, τό οποίο έχει ανάγκη τόν δημιουργό του. Μάς τό είπε ο ίδιος ο Κύριος. «Δεύτε πρός μέ πάντες οί κοπιώντες καί πεφορτισμένοι κα’γώ αναπαύσω υμάς» O πιό χαρούμενος καί αισιόδοξος λόγος πού ακούστηκε ποτέ. Τό πιο ελπιδοφόρο μήνυμα γιά μία καλύτερη ζωή. «Αυτός γάρ έστιν η ειρήνη ημών. Απ.Παύλος»
Αυτός καί μόνος μπορεί καί νά τήν χορηγεί: «Ειρήνην αφίημι υμίν, ειρήνην τήν εμήν δίδωμι υμίν»
Όταν ο Ιησούς δέν μιλά στήν καρδιά σου, κάθε άλλη παρηγοριά δέν έχει αξία καί σημασία, καί όποιος έχασε τήν ειρήνη, είναι σημάδι ότι ξέφυγε απ’τό θέλημά Του. Ότι«οί αγαθοί ησυχάζουσι διαπαντός»κατά τόν Λόγο τού Θεου.
Εάν οί κακοί ζούνε στήν ταραχή καί τήν ανησυχία, οί καλοί καί ενάρετοι –άνθρωποι τού Χριστού– είναι πάντα ειρηνικοί καί ήσυχοι. Έχουν βέβαια, καί οί δίκαιοι τίς δοκιμασίες τής ζωής, αλλά η πίστη καί η ελπίδα τους στόν Θεό, τούς δίνουν ανεκλάλητη χαρά καί ψυχική ειρήνη. «Χαίρουν έν τοίς παθήμασι Απ.Παύλος» καί προγεύονται τήν άρρητη μακαριότητα τού παραδείσου, μέ τήν έν Χριστώ ζωή. Μακράν απ’αυτής, η απελπισία καί η αυτοκτονία πάντων η κληρονομία καθώς τούτο βιώνει ο πιθηκίζων άνθρωπος τού έσχατου τούτου αιώνα.
Μιλώντας στόν λαό, λίγο πρίν τήν εξορία του ο ιερός Χρυσόστομος, είπε καί τούτο. «Χριστός μετ’εμού, τίνα φοβηθήσομαι; Κ’άν κύματα κατ’εμού διεγείρηται, κ’άν πελάγη, κ’άν αρχόντων θυμοί, εμοί τούτα πάντα αράχνης ευτελέστερα. Αυτός Ούτος ο Κύριος εμοί πύργος, καί τούτο εμοί πέτρα ακίνητος» Χαριτωμένος ο ησύχιος άνθρωπος τού Χριστού καί εκλεκτός κληρονόμος τής βασιλείας τών ουρανών. Δέν έχει ποτέ ανάγκη από ψυχοφάρμακα καί νευρολόγους, διότι πραγματικά... Ακόμη καί ο ποιο ταραγμένος καί ορμητικός ποταμός, ησυχάζει όταν καταλήγει στήν αγκαλιά τής θάλασσας Είναι πάντα ευτυχισμένος καί ασφαλής μέσα στήν αγκαλιά τής μάνας του ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ Τό επιβεβαιώνει μέ τόν προφήτη τού ο Θεός. «επί τίνα επιβλέψω, αλλ’ή επί τόν ταπεινόν καί ησύχιον καί τρέμοντα τούς λόγους μου πρ.Ησαϊας» Σέ ποιόν νά ρίψω τό βλέμμα μου, παρά στόν ταπεινό καί υπομονητικό καί σέ κείνον πού μέ πολύ φόβο επιμελείται τήν τήρηση τών λόγων μου. Ο φόβος τού Θεού έχει νικήσει κάθε άλλο φόβο, καί αυτόν ακόμη όλον τόν κόσμο. Ο Φόβος τού Θεού είναι καθαρκτικός καί ψυχοθεραπευτικός καί δέν διδάσκετε στά πανεπιστήμια, τά οποία οφείλουν νά ανακαλύψουν τήν Ορθόδοξη Αναλυτική Ψυχοθεραπεία.
«Ησύχιον, τόν πιστόν ο Θεός επικροτεί έν υπομονή καί καρτερία υποτασσόμενον είς τό θέλημά Του, καί μηδεμίαν ταραχήν ή ανησυχίαν εκδηλούντα δι’οιανδήποτε δοκιμασίαν είς αυτόν υπό τού Θεού πεμπομένην» Αν υπάρχει στόν Λόγο τού Θεού ένα κείμενο πού παρουσιάζει ανάγλυφο τό πορτραίτο τού ειρηνικού ανθρώπου, μέ τήν απόλυτη εμπιστοσύνη στόν Καλό Ποιμένα καί Πατέρα ημών, πού επιβάλλεται νά μελετάει πάντα ο πιστός όταν αντιμετωπίζει δύσκολες καταστάσεις, είναι ο 22ος ψαλμός τού Δαβίδ: «Κύριος ποιμαίνει με καί ουδέν μέ υστερήσει. Εις τόπον χλόης μέ κατεσκήνωσεν, επί ύδατος αναπαύσεως εξέθρεψέ με, τήν ψυχήν μου επέστρεψεν…(τήν ζωήν εστερέωσεν) εάν γάρ καί πορευθώ εν μέσω σκιάς θανάτου, ού φοβηθήσομαι κακά, ότι Σύ μετ’εμού εί… καί τό έλεός σου καταδιώξει με, πάσας τάς ημέρας τής ζωής μου» Γι’αυτό λοιπόν ησυχάστε αγαπητοί μου αδελφοί καί πνευματικά μου παιδιά, ο Θεός γνωρίζει τά συμφέροντα τού καθένα μας. «επί τών παλαμών μου σέ εζωγράφισα»
Η αγάπη τού Θεού καί η πρόνοιά Του γιά τά παιδιά του, είναι προϋπόθεση κάθε ευλογίας στήν ζωή μας, αρκεί νά είμαστε παιδιά τού Θεού, καί όχι παιδιά τού διαβόλου. «Σύ μερίμνησον τά τού Θεού, καί αυτός προνοήσεται τών σών, λέγει καί πάλι ο ιερός Χρυσόστομος» Εσύ φρόντισε νά τηρείς όσα σέ διδάσκει ο Λόγος τού Θεού, πού πάντα θά μελετάς, κι’εκείνος θά φροντίσει γιά όλα όσα σέ αφορούν στόν δρόμο τής ζωής σου, γιά όλα τά θέματά σου νά έχεις εμπιστοσύνη στήν πρόνοια τού Θεού, διότι είναι ο Πατέρας σου. «τοίς αγαπώσι τόν Θεόν πάντα συνεργεί είς τό αγαθόν θά μάς διαβεβαιώσει ο απ.Παύλος»
Δυστυχώς όμως ο σύγχρονος άνθρωπος τών χαλεπών εσχάτων ημερών, αρνείται κάθε Ορθόδοξη Παράδοση σάν κάτι ξεπερασμένο, καί ενώ φαντάζετε εαυτόν προοδευτικό καί τεχνολογικά ανεβασμένο στά ύψη τής επιστημονικής του προόδου, κατεβαίνει μέ τρόπο καταθλιπτικό στά λασπόνερα τής φιλοσοφίας τού μεσαίωνα, προσπαθώντας από τήν μία, νά προσαρμόσει τό πνεύμα τού Hawking στόν ορθολογισμό τού υλικού παραλογισμού, καί από τήν άλλη νά επαναφέρει τήν θεωρία τού θλιβερού Βαρλαάμ, καί πολλών άλλων Σχολαστικών, αναμασώντας σάν δήθεν αλήθειες επιστημονικής ανακάλυψης, τόν διαλογισμό καί τήν μέθοδο Γιογκα, μέ τήν εγκυρότητα τής Ψυχοθεραπείας καί τής Ψυχανάλυσης, πού τά συστήνουν στούς ασθενείς, γιά νά καλύψουν τήν ανεπάρκειά τους, καί νά απομακρύνουν τό ανυποψίαστο θύμα τους, μακριά από τήν Ορθόδοξη Ψυχοθεραπευτική Παράδοση, επιβάλλοντας τήν Συγκριτική Θρησκειολογία τού Οικουμενισμού τής αραχνιασμένης άποψης τής Σχολαστικής καί Νεοπλατωνικής φρουτοσαλάτας τής οποίας υπήρξε ωφέλιμο θύμα γι’αυτούς ο θλιβερός Ιουλιανός ο Παραβάτης. Αξίζει νά σημειώσουμε πώς Δάσκαλοι αυτού τού αποστάτη υπήρξαν οί Ευσέβιος, Μάξιμος καί Χρύσανθος, καί στενός του φίλος Σαλούστριος τών Νεοπλατωνικών τής Περγάμου, οί οποίοι πρώτοι εκτροχιάσθηκαν από τής Ορθής πορείας πού χάραξαν, οί Δάσκαλοί τους Πλωτίνος καί Πορφύριος, (204-301 μ.Χ.) καί έπεσαν θύματα τού Αποκρυφισμού καί τού Ταοϊσμου.
Καί δέν θά ήταν καθόλου άστοχο αν Θυμόμασταν τούς λόγους τού Κυρίου μας Ιησού Χριστού στήν Αποκάλυψη καί τήν Κριτική τήν οποία ασκεί γιά τήν Πέργαμο, περιγράφοντάς την, ως ΘΡΟΝΟ ΤΟΥ ΣΑΤΑΝΑ η φιλοσοφία τού χλευασμού εκείνης τής περιόδου έχει εγκλωβίσει τό ανθρώπινο πνεύμα εκεί ΟΠΟΥ ΚΑΤΟΙΚΕΙ Ο ΣΑΤΑΝΑΣ…
Αυτό προσπαθούν νά επαναφέρουν στήν ανθρωπότητα οί αποστάτες τού Πνεύματος πού έχουν καταληφθεί από τό Πνεύμα τού Αντιχρίστου. Αντί νά επιστρέψουν στίς Ορθόδοξες ρίζες τους καί νά θεραπευτούν. Αλλά καί οί Πιστοί θά πρέπει τώρα ακόμη περισσότερο νά προσέξουν νά μήν πέσουν θύματα τής Νεοειδωλολατρίας τών ημερών καί τής ηδονολατρείας τών σύγχρονων Νικολαϊτών.
Η ανθρωπότητα κινδυνεύει νά χάσει εντελώς κάθε έννοια λογικής, εφόσον, εδώ καί πολλά χρόνια έχει αλλάξει τίς έννοιες τών λέξεων, καί έχει αρνηθεί τήν πρόοδο τής φιλοσοφίας. Έπαψε σήμερα ο ανθρώπινος νούς νά στοχάζεται, καί είναι ανίκανος νά παράγει φιλοσοφία. Καί η φωνή τού Γρηγορίου τού Παλαμά σήμερα ακούγεται περισσότερο επίκαιρη η οποία καλεί τον άνθρωπο νά βάλει ένα τέρμα σέ ιδεολογίες πού παράγουν μόνο σύγχυση στήν κοινωνία καί στόν νού τού ανθρώπου, ώστε επιτέλους νά βάλει ένα τέρμα σέ ότι χωρίζει τόν άνθρωπο από τόν Θεό.
Αυτά τά οποία μάς χωρίζουν από τόν Θεό όμως είναι, η Φιλαργυρία η φιληδονία η φιλαυτία η φαυλότητα η φιλοδοξία η φιλαρέσκεια, καί πολλά άλλα Φ, τά οποία υποχρεώνουν τόν άνθρωπο νά σέρνετε σάν ένα φίδι καί νά τρώει τό χώμα, ενώ ο Θεός τόν έκανε αετό καί μέ τά φτερά τού Πνεύματος ήθελε νά τόν δεί νά πετάξει ψηλά.
Η ανθρωπότητα όμως όσο κι’άν ξεπέσει, κι’αν έχει απολέσει τίς αξίες της, αν υιοθετήσει τήν διδασκαλεία τού Αγ.Γρηγορίου τού Παλαμά, δέν είναι αργά νά παραμερίσει όλα τά εμπόδια, νά βγεί από τίς σκιές καί νά ανακαλύψει τό φώς, πού είναι η Αλήθεια τής μυστικής Θεολογίας τών Πατέρων, από τήν οποία πηγάζει η Ορθόδοξη Αναλυτική Ψυχοθεραπεία. Η μόνη Ζωντανή πρακτική πού Θεραπεύει τόν άνθρωπο, τόν ενώνει μέ τόν Θεό καί θεραπεύει τήν κοινωνία, η οποία κατρακυλάει καί προκαλεί έναν τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο καί ίσως τήν καταστροφή τού Πλανήτη.
Αν θέλουμε νά προλάβουμε τήν τρέλα αυτή, οί Ψυχίατροι, οί νευρολόγοι καί οί ψυχολόγοι, άς τρέξουν νά μελετήσουν τόν μεγάλο αυτόν Άγιο, διότι έτσι μονάχα μπορούν νά βοηθήσουν τούς ασθενείς τους, νά βρούν τήν γαλήνη, νά ηρεμήσουν εσωτερικά, καί νά κατανοήσουν πώς πρώτα ο άνθρωπος πρέπει νά συγχωρήσει επιτέλους τόν συνάνθρωπό του, νά τά βρεί μέ τόν εαυτό του καί νά τά βρεί μέ τούς άλλους. Όσο έχει μέσα του τρικυμία, οί σχέσεις του θά παράγουν ταραχή καί μέ τούς άλλους. Αλλά γιά νά γίνει αυτό πρέπει ο Θεός νά μάς διαγράψει τό χρέος τό οποίο όλοι νοιώθουμε πώς έχουμε απέναντι στό Θεό, καί αυτό οδηγεί τόν άνθρωπο στήν απόγνωση. Μπορεί όμως απλά νά προσευχηθεί καί νά εφαρμόσει απλά τόν λόγο τού Κυρίου «καί άφες ημίν τά οφειλήματα ημών, ως καί ημείς αφίεμεν τοίς οφειλέτες ημών» Έτσι καί τόσο απλά, γίνετε ο άνθρωπος Θεός, διότι μόνο ο Θεός συγχωρεί αμαρτίες, καί ο ασθενής άνθρωπος όταν ξεχάσει ότι τού’καναν, καί ότι τού στέρησαν, τότε θεραπεύεται καί ομοιάζει μέ τόν Θεό, ελευθερώνεται από τά φοβερά Φ, παύει νά σέρνεται σάν τό φίδι, καθαρίζετε, φωτίζετε, καί αναγεννιέται η ψυχή του, καί έτσι φτάνει στήν θέοση. Αλήθεια, ποιά άλλη κλινική ψυχοθεραπεία μπορεί νά τό κάνει αυτό…;

κεφάλαια στήν ΑΝΑΛΥΤΙΚΗ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑ

ΠΑΤΕΡΑΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΡΟΣ - ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣστοΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΩΡΑ...

Η ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ Εάν τίς διψά, ερχέσθω πρός μέ καί πινέτω. Είς τούτο δε έγκειται καί η θεραπεία τού ανθρώπου, (απαλλαγή τής ψυχής του από τά πάθη), η διαδικασία αυτή κυρίως είναι ψυχοθεραπευτική καί τήν ονομάζουμε αναγέννηση. Είναι δε αδύνατον η ψυχή τού ανθρώπου, στόν ταραγμένο αυτόν κόσμο καί μακριά από τόν Χριστό νά εύρη τήν ειρήνη καί τήν ανάπαυση, καθ’ ότι ο κόσμος όλος κείται έν τώ πονηρώ, καί ο πονηρός πειράζει αυτήν (τήν ψυχή) ακατάπαυστα, ώστε νά είναι αδύνατον διά τόν άνθρωπο τού κόσμου τούτου καί μακριά από τήν Εκκλησία,νά ησυχάσει καί νά ζήσει μία ήρεμη ζωή. Ειρήνη ...περισσότερα »

**************

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ...  (ομιλίες)

ΠΑΤΕΡΑΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΡΟΣ - ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣστοΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΩΡΑ...Σ

*Α΄ομιλία... * *Λογισμοί, Έμμονες ιδέες, Κατάθλιψη...* *Κατά τήν Ορθόδοξη Αναλυτική Ψυχοθεραπεία.... ***************************************************         ΟΤΙ ΠΟΛΟΙ ΝΟΜΙΖΟΥΝ ΠΩΣ ΕΞΟΜΟΛΟΓΟΥΝΤΑΙ...* *ΠΑΡΑ ΤΑΥΤΑ ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΕΚΑΘΑΡΙΣΘΗΚΑΝ.!* *ΑΡΑ ΤΙΘΕΤΑΙ Η ΕΡΩΤΗΣΙΣ, ΤΙΣ Ο ΕΞΟΜΟΛΟΓΟΣ ΣΟΥ...* *ΠΟΤΕ ΠΩΣ ΚΑΙ ΠΟΥ ; Η ΕΞΟΜΟΛΟΓΟΓΗΣΙΣ ΣΟΥ... ************************          ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ - ΔΙΕΥΚΡΙΝΗΣΗ : * *Μέ τήν Χάρη τής Παναγίας έγινε τήν Κυριακή τό Βράδυ η 2η αγρυπνία στό Βοτανικό... Αλλά γιά νά έχουμε καλή συνέχεια θά πρέπει οί υπεύθυνοι νά κατανοήσουν τόν λόγο... περισσότερα »

ΑΝΑΛΥΤΙΚΗ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑ

ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ

Βέβαιον είναι πώς ο άνθρωπος έχει τήν ανάγκη από τήν φύσιν του νά προσπαθεί μέ κάθε τρόπο νά εξασφαλίζει τό μέλλον του, αποφεύγοντας τήν οποιανδήποτε αποτυχία ή ζημία, πολύ δέ περισσότερον νά θέτει είς κίνδυνον τήν ζωήν του. Ένας λογικός καί σώφρων μάλιστα συχνά θά θυσιάσει καί αυτό τό παρόν, πρός θεμελίωσιν τού μέλλοντος.

Κατά πόσον όμως είναι επισφαλές, διά έναν πιστό, νά ευρίσκεται μέν εντός τής Εκκλησίας αλλά νά περιορίζει τόν εαυτόν του είς αυτήν μόνη τήν παρουσίαν του; Ουδείς βεβαίως είναι ποτέ δυνατόν νά παραδεχθεί ότι δέν είναι καλός Χριστιανός, αλλά είναι επίσης διαπιστούμενη καί η χαλαρότητα τών ημερών ουχί μόνον είς έργα πίστεως τών πιστών, αλλά καί η έλλειψις αυτής ταύτης τής ομολογίας. Τό τραγικότερον δέ είναι νά βλέπεις πιστούς γιά χρόνια μέσα είς τήν Εκκλησία, νά μήν είναι είς θέσιν νά απαγγείλουν τό Σύμβολον τής Πίστεως (τό Πιστεύω) χωρίς νά μπερδευτούν, ή καί νά ξεχάσουν ακόμη καί κάποιες λέξεις. Όλα αυτά βέβαια είναι γνωστά καί θλιβερά, αλλά κατά πόσον γίνεται γνωστό σήμερα είς τούς πιστούς ότι άλλο είναι ο ζωντανός πιστός καί άλλο ο τουρίστας. Καί ναί μέν ίσως είναι φυσικόν διά κάποιον νά ναυαγεί είς τό πέλαγος μέσα στά άγρια κύματα, αλλά είναι κρίμα νά ναυαγεί τελικά μέσα είς τό λιμάνι.

Τό μέλλον παντός ανθρώπου ευρισκομένου σήμερον επί τής γής, μικρού καί μεγάλου πλούσιου καί φτωχού πιστού καί απίστου, είναι αναμφισβήτητα η μέλλουσα Ζωή. Κανείς δέν είναι δυνατόν νά παραμείνει επί μακρόν είς τήν παρούσαν ζωή, αντίθετα δέ ουδείς είναι δυνατόν νά αποφύγει τήν μέλλουσα καί αλλοίμονον γιά όποιον δέν μερίμνησε δι’άυτό τό σίγουρο μέλλον.

Επί τό απλούστερον όλοι θά θερίσωμε, αυτό διά τό οποίον σήμερον κοπιάζωμε. Καί ναί μέν αυτός πού κοπιάζει διά τήν αμαρτία, θέλει θερίσει κατά τήν αμαρτίαν τήν οποίαν υπηρετεί, καί ο μισθός τής αμαρτίας είναι ο θάνατος, αλλά οποίον θέλει είναι τό μέλλον τών τουριστών; Πού πάει νά πεί τών ανθρώπων πού ευρίσκονται ενώπιον τού Θεού ουχί μετά καταλλήλου ευλαβείας καί προσευχής, αλλά απλά καί μόνον από μίαν συνήθειαν, ή διά κοσμικήν τινά υποχρέωσίν των.

Καί ναί μέν τό σώμα ευρίσκεται έν τή εκκλησία, τό πνεύμα όμως μακράν απέχει από τής κεφαλής αυτών. Πολλάκις δέονται μετά τού Ιερέως διά «τά καλά καί συμφέροντα τών ψυχών ημών» πού πάει νά πεί διά μετάνοια, διά καθαρή προσευχή καί άσκηση τής αρετής, καί ετούτοι

εκλαμβάνουν τόν λόγον πρός επιτυχίαν τού προπό καί τού λαχείου. Συχνάκις αποσπούν οί βιοτικές μέριμνες από τήν προσευχή, ακόμη καί αυτούς τούς καλοπροαίρετους, οίτινες μέν λαχταρούν τήν πνευματικήν τους ανάτασιν, αλλά ακαταλλήλως προσπαθούν, καί άνεϋ ορθής πνευματικής καθοδηγήσεως.

Ο λόγος περί ψυχής σκοπόν έχει τήν θεραπείαν αυτής ταύτης τής πνευματικής νόσου, ήτις τήν ψυχή παραλύει επιφέροντας σκότος επί τό πνεύμα τού ανθρώπου, καί διατηρώντας αυτόν αδρανή ως πρός τήν αρετή, σκλάβο δέ τής κοσμικής μέριμνας τού παρόντος. Διά ποίον λόγο λοιπόν αύτη η νόσος, καί διά ποίας μεθόδου η θεραπεία; Κατ’ανάγκην Ψυχοθεραπεία.

Πιθανόν θά έχετε ακούσει, πολλάκις την λαϊκή φράση, η οποία ουδέν άλλο εκφράζει ειμή μόνον τόν εσωτερικόν άνθρωπο, δέν κατάλαβα τίποτε, ή δέν αισθάνθηκα τό παραμικρό.

Από αυτή τήν απλή έκφραση, καταδεικνύεται ο σημαντικός ρόλος τής εσωτερικής υπόστασης τού Είναι τού ανθρώπου, ψυχολογικής καί πνευματικής καταστάσεώς του, ήτις η ομαλή αυτής λειτουργία είναι καί ο ρυθμιστής τής ποιότητας ζωής ολοκλήρου τού ανθρώπου. Τό σκέφτομαι άρα υπάρχω είναι ένα απλό παράδειγμα αλλά καί μία παράφραση τής Ορθόδοξης αναλυτικής Ψυχοθεραπείας τού είσαι αυτό πού σκέφτεσαι, είσαι αυτό πού αισθάνεσαι, άρα άν εγώ έχω ανάγκη αλλαγής είς τήν ζωήν μου, ανάγκη είναι νά αλλάξω αυτό τό αντικείμενο.

Επί τού πρακτέου λοιπόν, ένας άνθρωπος είναι μέσα σέ ένα μανάβικο άρα η προσοχή του είναι επί τών ζαρζαβατικών, σκέφτεται καί αισθάνεται τά ζαρζαβατικά, άν όμως βρεθεί είς τό μέγαρο μουσικής λογικόν είναι καί η εσωτερική του λειτουργία νά επηρεασθεί από τόν χώρο καί τό άκουσμα τής μουσικής, καί μέ τήν απλή αυτήν λογική έχουμε ήδη μία απλή μουσικοθεραπεία, η οποία ιατρικώς χρησιμοποιείται καί μάλιστα αποτελεσματικά. Άς μού επιτραπεί ένα ακόμη παράδειγμα, πού κάνει ακόμη ποιό έντονο τόν επηρεασμό είναι, τό ότι άλλα αισθήματα έχουμε παρακολουθώντας μία νεκρώσιμη ακολουθία από τό νά ψάλουμε το Χριστός Ανέστη, άρα η αλλαγή τού αντικειμένου επιφέρει καί τήν αλλαγή τών σκέψεων καί τών συναισθημάτων του.

Δέν είναι ακόμη τού παρόντος, διά νά αναλύσωμε τήν οποιανδήποτε μεθοδολογία, πράγμα τό οποίον θά γίνει είς τά επόμενα κεφάλαια, (έντυπα τής αποστολής) ένα όμως πρέπει νά γίνει σαφές, ότι η εσωτερική ζωή τού ανθρώπου είναι κάτι τό ουσιαστικό, πράγμα τό οποίον μας υποχρεώνει νά ομιλήσωμε διά τήν διπλήν του εσωτερική καί εξωτερικήν του φύση, υλική καί πνευματική, Σώμα – Ψυχή, κατ’ ανάγκην όμως καί ειδικώς διά τήν ποιότητα αυτής, ταύτης τής εσωτερικής – πνευματικής ζωής τού ανθρώπου, από τήν οποίαν εξαρτάται ο παράδεισος ή η κόλασις ολοκλήρου τού ανθρώπου, καί επί τού παρόντος η υγεία ή η ασθένεια τής ψυχής, λογική ή παράλογος, τάση – τρόπος – πορεία ζωής ή θανάτου. H ορθή ή η λάθος επιλογή τήν οποίαν ο καθείς κάνει είναι καί τό αίτιον τής δυστυχίας ή τής ευτυχίας αυτού. Αντικείμενο επιλογής βέβαια μπορεί νά είναι είτε η μουσική, είτε τά ζαρζαβατικά, αλλά καί πρός τούτο είναι αδύνατον νά κινηθεί ορθά ο άνθρωπος, εάν είναι ακαλλιέργητος η εσωτερική του κατάστασις ότι η προσοχή τού ανθρώπου επί τού αντικειμένου, τόν καθιστά καί κάτοχο τού αντικειμένου, εάν τούτο αντίθετα δέν είναι εφικτό, η συνείδησίς του μακράν απέχει απ’αυτού, καί περί άλλων τυρβάζει, όπερ ουχί μόνον η ψυχική καλλιέργεια αλλά καί η ύπαρξις πνευματικού οδηγού, διά τόν καθένα είναι το πάν, διό καί οί πατέρες τής Εκκλησίας, επιμένουν πώς δίχως πνευματικόν οδηγό είναι αδύνατον διά τόν άνθρωπον από μόνος του νά εύρει οδόν σωτηρίας.

Πρωτίστως ανάγκη είναι νά κατανοήσει ο άνθρωπος, ότι διαφέρει από τά ζώα τά οποία στερούνται τής λογικής ψυχής τού ανθρώπου. Είναι μέγα σφάλμα, νά πιστεύει κανείς ότι τάχα ο άνθρωπος κατάγεται από τόν πίθηκο, καί συνεπώς ημπορεί νά ζήσει ως ζώον μέ αρχήν του τό ζωϊκόν του ένστικτο, ικανοποιώντάς το κάθε φορά ως πίθηκος ή ως πιθηκίζων. Είναι τό πρώτο αίτιον πολλών ψυχολογικών προβλημάτων, διά τού οποίου καί αρκετοί (ψυχίατροι) λόγω ελλείψεως τής Ορθοδόξου περί ψυχής γνώσεως, διατηρούν έν τή ασθενεία πολλούς ασθενείς, καθότι ο άνθρωπος έχει ψυχήν λογικήν καί ουχί ενστικτώδη, καί συνεπώς οφείλει καί επιθυμεί νά ζεί μέ τρόπον λογικόν. Καί μόνον η ύπαρξις όμως ενστικτώδους καί όχι λογικής συμπεριφοράς είναι ένα από τά βασικά αίτια τού ψυχολογικού του προβλήματος. Ετούτο είναι ένα «βασικό αξίωμα» μέ τήν επιστημονικήν του έννοια τό οποίον είναι καί η αιτία τής διαμάχης μεταξύ Εκκλησίας καί ψυχιατρικής τήν οποίαν εκήρυξε καί διατηρεί η τελευταία, η οποία αντίθετα από τόν Επίκουρο καί τόν Αριστοτέλη, τούς οποίους αντιγράφουν μέν αλλά όμως διαστρεβλώνουν χάριν μικρόψυχων φαρμακοβιομηχανικών συμφερόντων, θέλει καί επιμένει είς τήν θεωρίαν τής οργανικής – εγκεφαλικής ψυχής τού ανθρώπου =πίθηκος, αγνοώντας τήν άποψη τών πατέρων τής Εκκλησίας, περί πνευματικής υπόστασης – ψυχής τού ανθρώπου =δημιούργημα τού Θεού.

Η Εκκλησία γνωρίζοντας πόση σημασία έχει αυτό διά τόν άνθρωπο, προσεγγίζει τόν πιστό ως λογικόν δημιούργημα τού Θεού, τό οποίον διά νά ζήσει ειρηνικά μέ τόν Θεόν, μέ τόν εαυτόν του, καί μέ τούς άλλους, τού διδάσκει κατ’ ουσίαν πώς νά καταπολεμήσει αυτήν τήν ενστικτώδη καί ζωώδη συμπεριφοράν του, ώστε νά λατρέψει τόν Θεό μέ τρόπον λογικόν «λογική λατρεία» είς ένα χώρον λογικόν «Εκκλησία» θεραπεύοντας ταυτόχρονα καί τό σώμα καί τήν ψυχή μέ έναν τρόπο ζωντανό καί λειτουργικό. Λειτουργικό μέν, ως πρός τήν ορθοπραξία τήν οποίαν καλείται νά εφαρμόσει είς τήν ζωήν του, καθ’ότι έχει σώμα φυσικόν καί οφείλει νά τό αγιάσει. Ζωντανό δέ, ως πρός τόν πνευματικόν εσωτερικόν του αγώνα «κάθαρσις, φώτισις, θέωσις,» καθ’ότι έχει λογικήν ψυχή = πνευματική υπόσταση, καί οφείλει νά ομοιάσει είς τόν δημιουργόν.

Αξίωμα διά τό καθ’ομοίωσιν είναι νά ακολουθήσωμε τόν Χριστό, ως πρός τήν συμπεριφοράν καί ως πρός τόν δρόμο τόν οποίον Αυτός μάς υπέδειξεν. Ο δρόμος, είναι οπωσδήποτε ένας, ο Γολγοθάς, ο τρόπος επίσης ένας, η Σταύρωση. Τό αποτέλεσμα η Ανάσταση. Αντίθετα από τό νά επιδιώκει κανείς τήν καλοπέραση τήν επιτυχία καί τήν αυτοπροβολή, τά οποία αποτελούν αιτία σοβαρών ψυχολογικών προβλημάτων, Αυταπάρνησις καί ταπείνωσις είναι τά μέσα διά τά οποία θά κάνουμε λόγο στόν «λόγο περί ψυχής», διότι αυτά είναι τά θεραπευτικά φάρμακα διά ολόκληρον τόν άνθρωπο, ο πιστός όστις ευρίσκεται είς τόν χώρον τής Εκκλησίας, ευρίσκεται δι’αυτόν τόν σκοπόν καί μόνον, όχι διά νά τόν υπηρετήσουν οί άλλοι, αλλά διά νά προσφέρει τόν εαυτόν του είς τούς άλλους υπηρετώντας τόν Χριστό, πρός δόξαν Θεού Πατρός αμήν.

ΑΝΑΛΥΤΙΚΗ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑ

Η ΜΥΣΤΙΚΗ ΑΝΑΤΟΜΙΑ

Γνώθι σαυτόν. πού πάει νά πεί, ότι ανάγκη είναι διά τόν άνθρωπο, νά γνωρίσει βαθιά καί ορθά τόν εαυτόν του. Τούτο είπαν οί αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι, καί τούτο καλώς έπραξαν μόνον οί άγιοι τής Εκκλησίας μας, οίτινες απ’ αρχής εγνώρισαν τήν συνθετικήν τού ανθρώπου φύσιν, καθώς έτσι έπρεπε διά τήν εικόνα καί τό ομοίωμα τού Θεού επί τής γής. Καθώς δε καί από άμβωνος πολλάκις ανέπτυξα, πρώτον ο Θεός τόν πνευματικόν κόσμο εδημιούργησεν καί είς τήν συνέχεια τόν υλικόν μαζί μέ τήν φύσιν, μέρος τής οποίας είναι καί τό ζωικόν βασίλειον καθώς τούτο μόνον διά τής θελήσεως καί προσταγής τού Δημιουργού επί τής γής εξελίχθηκε, (εξαγαγέτω τά ύδατα … εξαγαγέτω η γή) κατά τό είδος καί τό γένος πάντων τών ζώων ών εγεννήθησαν έκ τής Θαλάσσης καί έκ τής γής, ομοίως καθ΄όν τρόπον προηγουμένως η γή (εξήγαγεν βοτάνην χόρτου καί ξύλον κάρπιμον ποιούν καρπόν κατά τό γένος καί τό σπέρμα αυτού. ΓΕΝΕΣΙΣ Α΄12, 20,24.) Η Γή γεννά λοιπόν φυτά καί ζώα, καί ο άνθρωπος είναι εκτός αυτής τής διαδικασίας καθώς πολύ ορθά ερμηνεύει καί ο Μέγας Βασίλειος, διαδικασία ήτις θά διαρκέσει χιλιάδες εκατομμύρια χρόνια, καθώς η κάθε ημέρα τής δημιουργίας είναι καί μία περίοδος εκατοντάδων καί χιλιάδων ετών – απορώ ο Δαρβίνος τί τό επαναστατικό καί αντιγραφικό ανεκάλυψε, μέ αποτέλεσμα οί άθεοι υλιστές νά τά … επάνω τους - Καί δέν βλέπουν ότι μετά ταύτα, τουτέστιν μετά τήν δημιουργίαν τών φυτών καί τών ζώων, καί είς τήν τελευταία πλέον ημέρα – περίοδο τής δημιουργίας ο Θεός θά αποφανθεί (ποιήσωμεν άνθρωπον, κατ’ εικόνα ημετέραν καί καθ’ ομοίωσιν) Ποία σχέσις τών ρημάτων εξαγαγέτω καί εξήγαγεν η γή, μετά τού ποιήσωμεν άνθρωπον; Ουδεμίαν λοιπόν σχέσιν έχει η δημιουργία τού ανθρώπου μετά τών ζώων. Τά ζώα τά οποία ώς υλικά πλάσματα, στερούνται τού πνεύματος, καθώς καί η φύση τών αγγέλων ως πνευματικών πλασμάτων στερείται τής ύλης, ίνα ο άνθρωπος ως κορώνα τής δημιουργίας σύνθετος έκ πνεύματος καί ύλης αποτελέσει τήν ένωσιν τών ορατών μετά τών αοράτων. Τούτο δε ο Θεός πράττει διά τόν άνθρωπον, ίνα καί τό δημιούργημα ομοιάσει είς τόν Δημιουργόν Του. Ο άνθρωπος λοιπόν δέν ομοιάζει είς τόν πίθηκον καθώς οί πιθηκίζοντες λέγουσι, αλλά είς τόν Δημιουργόν Του όστις Τριάς έν τή μονάδι εστί, καί καθώς ο Θεός, ούτος καί ο άνθρωπος εστί, ήτοι τριάς έν τή μονάδι.

Τό φυσικόν περιβάλλον τής γής λοιπόν εξάγει φυτά καί ζώα, κατά τό (εξαγαγέτω) Διά τήν δημιουργίαν όμως τού ανθρώπου ενεργεί ο ίδιος ο Θεός κατά τό (ποιήσωμεν) Η δημιουργία καί η τοποθέτησις τού ανθρώπου, εστί τρόπον τινά μία καθαρά εξωγήινος επέμβασις επί τού φυσικού περιβάλλοντος τής γής. Είναι απαράδεκτον νά παραλογίζωνται τινές ότι ο άνθρωπος ανήκει είς τό ζωϊκόν βασίλειον τής γής, καί πώς εξάγεται εξ’ αυτής διά τής εξελίξεως.

Ο επιστήμων, όστις τούτο πιστεύει ιδεολογικώς καί ουχί επιστημονικώς, τήν επομένη όπου θά χρειασθεί καρδίαν ή νεφρό διά τόν πάσχοντα ασθενήν του, άν είναι ειλικρινής άς εξάγη ταύτα έκ τού πιθήκου, τόν οποίον θεωρεί συγγενήν καί προπάππον του. Άν τούτο πράξει ιδεολογικώς, θέλει αυτοκτονήση επιστημονικώς, διότι τά όργανα τού ανθρώπου ουδεμίαν σχέσιν έχουσιν μετά τού πιθήκου, καί τό αίμα τού ανθρώπου, άλλωστε, είναι εντελώς διαφορετικόν από αυτό τών ζώων. Πλήν, όμως, τό ότι ο Θεός τοποθετεί τόν άνθρωπον επί τής γής, ανάγκη είναι καί νά προσαρμόσει τούτον είς τό φυσικόν περιβάλλον τής γής. Καί ενώ από τήν μία είναι μοναδικός είς τό είδος του, καί προορισμόν έχει νά κυριαρχήσει επί τής γής καί επί πάντων τών ζώων, από τήν άλλη είναι δημιουργημένος καί από αυτά, ταύτα τά συστατικά τής γής, ίνα επί τής ύλης ο Θεός εισαγάγει καί τό πνεύμα ώς τό δεύτερον στοιχείον τό οποίον στερούνται τά υπόλοιπα ζώα, ώς υλικά πλάσματα, όπως καί οί άγγελοι ώς πνευματικά πλάσματα, στερούνται τής ύλης, καθώς είπον. Διά τής εισαγωγής τού πνεύματος είς τόν άνθρωπον, ο άνθρωπος ούτε μόνον πνεύμα είναι, αλλά ούτε καί μόνον ύλη. Είναι ένα νέο μοναδικόν σύνθετο πλάσμα, τό οποίον επί πλέον θά φέρει πνευματικώς καί τά χαρακτηριστικά τού δημιουργού Του. Ουχί βεβαίως ώς πρός τήν ουσίαν του, αλλά ώς πρός τήν εικόνα καί ομοίωσίν του. Οποίαν σχέσιν δύναται όμως νά έχει η πνευματική φύσις τού Θεού μετά τής υλικής φύσεως τού ανθρώπου; ομοιάζει λοιπόν ούτος ώς πρός τήν τριαδικότητάν του. Πνεύμα Τρισυπόστατον εστί ο Θεός, καί διά τούτο πνεύμα τρισυπόστατον ή τρισύνθετον θέλομε ονομάσει καί τό πνεύμα του ανθρώπου, τό οποίον δίδει ο Θεός είς τόν άνθρωπον. Έστω κατανοητόν, ότι όταν ο Θεός δίδει τί είς τόν άνθρωπον, τούτο καί κατέχει καί ιδικόν του εστί, καί μόνον έκ τού Θεού τούτο λαμβάνει ο άνθρωπος.

Είς τήν δημιουργίαν τού ανθρώπου ενεργεί ολάκερος η Τριαδική Θεότης, καθότι ο Πατέρας αποφασίζει, ο Υιός ενεργεί, τό Πνεύμα τό Άγιον μεταδίδει καί διά τού εμφυσήματος – διά τής πνοής τού Θεού – εμφυτεύει είς τόν άνθρωπον τό πνεύμα. Τό πνεύμα τού ανθρώπου, η ψυχή του εστί. Η δέ ψυχή τού ανθρώπου, ώς τρισυπόστατος υπάρχει καί κατέχει ο άνθρωπος έξ αυτής, ότι ο Θεός τού έδωκε, ήτοι τό λογιστικόν, τό θυμικόν, τό επιθυμητόν.

Πού πάει νά πεί ότι η ψυχή τού είναι λογική, είναι νοούμενη, είναι καί συναισθηματική.

Άρα διαισθητική η ψυχή τού ανθρώπου καί λογική. Άλογη τών ζώων καί ενστικτώδη, κατά συνέπειαν δέ, κατωτέρα τής ανθρωπίνης, διά τούτο καί υποτασσόμενη είς τό ομοίωμα τού Θεού, στερούμενη τών τριών βασικών ιδιοτήτων τών οποίων διαθέτει η πνευματική υπόστασις τού ανθρώπου, ήτις τσισύνθετος έστι καί ούτως ενεργεί. Τουτέστιν, η Λογική συλλαμβάνει διά τής σκέψεως τάς προτάσεις, η νόηση διερευνά τά νοήματα τών προτάσεων, αναζητώντας διά τής εμπειρίας τό αληθές. Από τήν φύσιν του λοιπόν ο άνθρωπος καί αντίθετα από όλα τά ζώα τού πλανήτη, εστί όν θεολογικόν, φιλοσοφικόν καί ψυχολογικόν, καί τούτο ίνα δι’αυτών από αρχαιοτάτων χρόνων αναζητήσει νά εύρη τήν αλήθειαν διά τόν Θεόν, τόν κόσμον καί τόν άνθρωπον.

Η απόλυτος δέ αλήθεια, ο Θεός εστί, όστις εσαεί θά έλκει τό πλάσμα του, είς τήν ομοιότητάν Του, τουτέστιν είς τήν αγιότητα. Άρα η θέωσις αντί τής αποκτήνωσις. Πού πάει να πεί, ότι ο προορισμός τού ανθρώπου επί της γής είναι η θέωσίς του. Τούτο απαιτεί ένα διαρκή αγώνα.

Η διπλή φύσις τού ανθρώπου, σαρκική καί πνευματική ευρίσκεται διαρκώς είς εμπόλεμον κατάστασιν, καί παράγει διαρκώς δύο θελήματα, τά οποία αποσκοπούν είς τήν προσωπικήν του ολοκλήρωσιν κατά τό πώς ο καθένας τήν αντιλαμβάνεται καί τήν επιδιώκει. Στήν ικανοποίηση τής σαρκικής επιθυμίας από τήν μία, καί από τήν άλλη είς τήν πνευματικήν του αναγέννηση.

Τί νά επιλέξει; τό δίλημμα μέγα καί τρομερόν. Ή θά κερδίσει τόν κόσμον, διά νά ζήσει ώς αυτοκράτωρ επί τής γής, ή θά κερδίσει τόν ουρανό διά νά ζήσει ώς άγιος επί τού παραδείσου.

Καί βεβαίως τώρα πρέπει νά αποφασίσει, καί νά δώσει τήν μάχη, αύριο έρχεται τό τέλος, η πνευματική του υπόστασις χωρίζεται βιαίως από τής σαρκικής καί η μάχη τελειώνει μέ έναν νικητή. Οί αντιμαχόμενοι θά πάρουν τόν δρόμον τους, είτε θριαμβεύσουν επί τό πεδίον τής μάχης, είτε καταρρακωθούν από τού εχθρού. Τό πνεύμα πρός τόν ουρανό, τό δέ σώμα είς τά έξ ών συνετέθη. (καί επιστρέψει ο χούς - τό χώμα - επί τήν γήν, ως ήν, - καθώς ήτο - καί τό πνεύμα επιστρέψη πρός τόν Θεόν ός - όστις - έδωκεν αυτό. ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΗΣ ΙΒ’ 7)

Καί μετά ταύτα είναι η Κρίσις διά τής οποίας αναπόφευκτα ο άνθρωπος θά θερίσει ό,τι καί έσπειρε. Οί παράφρονες οίτινες μωρολογούσι ότι μέ τόν θάνατον τού σώματος πεθαίνει καί η ψυχή, άθεοι, αδιάφοροι, αιρετικοί και ψευδομάρτυρες τού Ιεχωβά, καθώς πάντες ορθά αντιλαμβάνονται, δέν απαλλάσσονται από τής παραπάνω διαδικασίας.

ΑΝΑΛΥΤΙΚΗ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑ

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΘΕΩΣΗΣ

ΟΥΔΕΙΣ ΕΡΧΕΤΑΙ ΕΙΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΝ ΕΙ ΜΗ ΔΙΑ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ.

ΑΓΑΠΗΤΟΙ ΜΟΥ ΑΔΕΛΦΟΙ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗΤΑ ΜΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΠΑΙΔΙΑ

Αυτή η αλήθεια προβάλλει έντονα είς τά Ιερά κείμενα τής Μεγάλης Εβδομάδος, καθώς βλέπουμε τόν αγαπημένο μας Κύριο Ιησού Χριστό, άν καί Θεός, νά ταπεινώνεται έως θανάτου, θανάτου δε σταυρού. (Φιλιππησ. β’ 5-6) Έκτοτε η προτροπή πρός ημάς παραμένει εδώ καί δύο χιλιάδες χρόνια πάντα η ίδια, (Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν απαρνησάσθω εαυτόν, καί αράτω τόν σταυρόν αυτού καί ακολουθείτω μοι.)

Επανειλημμένως ο Κύριος θά τό τονίσει είς τούς μαθητάς του, ότι άν θέλουν νά σωθούν καί νά είναι γνήσιοι μαθηταί Του, πρέπει καθημερινώς νά φέρουν τόν σταυρόν τους καί νά είναι έτοιμοι διά θυσίες καί δοκιμασίες, διά έναν ανελέητον πόλεμο δηλαδή μέχρι τελικής πτώσεως, 1ον μέ τόν εαυτό τους, 2ον μέ τόν κόσμο, 3ον μέ τόν διάβολο, και η ψυχή μας αγαπητοί μου, κατά τήν διάρκεια τών συγκρούσεων μέ τό παραπάνω τρίπτυχο πρέπει νά ματώσει πολλές φορές, άν θέλουμε νά επωμισθούμε τό «απαρνησάσθω εαυτόν».

Βέβαια ετούτο γνωρίζω ότι δέν ακούγεται ευχάριστα, διότι οπωσδήποτε στοιχίζει καί μάλιστα πολύ τό απαρνησάσθω, αλλά η πίστη η οποία δέν στοιχίζει τίποτα, τότε δέν αξίζει καί τίποτα, όπως τών προτεσταντών, «ότι, τα αγαθά κόποις κτώνται» Δυστυχώς πολλοί είναι αυτοί σήμερα οί οποίοι επαναπαύονται στό γεγονός ότι ο Κύριός μας σταυρώθηκε γιά μάς, πλήρωσε μέ τό αίμα Του γιά τίς δικές μας αμαρτίες, καί πέθανε στήν θέση μας.

Αυτή είναι η αλήθεια, η μεγαλύτερη αλήθεια όλων τών εποχών. Αλλά όμως καί αλήθεια είναι, ότι ο αγαπημένος μας Κύριος θέλει τούς μαθητάς του αγίους (τούτο γάρ εστί τό θέλημα τού Θεού, ο αγιασμός ημών… ότι ουδείς τόν Θεόν όψεται άνεϋ αγιασμού…γέγραπται γάρ, άγιοι γίνεσθε, ότι εγώ άγιος ειμί.) καί πρός τούτο ο ίδιος ο Χριστός θά προσευχηθεί πρός τόν Πατέρα (αγίασον αυτούς έν τή αληθεία Σου) Αυτός είναι ο σκοπός τού αγώνα τών πραγματικών παιδιών τού Θεού καί είς τούτο αποβλέπει η ορθοπραξία, αλλά καί η διδασκαλία τής Εκκλησίας μας.

Είναι όμως αλήθεια καί δυσάρεστη η διαπίστωση, ότι τούς χαλεπούς καί έσχατους τούτους χρόνους πού ο λόγος περί αγιότητας ουδόλως ακούγεται, καί ο άμβωνας τής Εκκλησίας σιωπά έπ’ αυτού, οί πιστοί περιοριζόμενοι επί τών τύπων μακράν απέχουσιν από τής ουσίας, κάτω από τά αδιάφορα βλέμματα τών πνευματικών τους, οί οποίοι τά πάντα ημπορούν νά μηχανευθούν διά νά προσελκύσουν κάποιον είς τό μυστήριον τής εξομολογήσεως, αδιαφορώντας όμως διά τήν εσωτερικήν τους μετάνοια, καλλιεργώντας τοιουτοτρόπως αντί τής αγιότητος μάλλον τήν προσωπολατρία.

Είναι όμως καί αλήθεια ότι η Εκκλησία δέν έχει ανάγκη από ηθικούς ανθρώπους, αλλά από Αγίους. Ανθρώπους μέ ήθος έχει πολλούς νά μάς παρουσιάσει καί η μασονία καί η επιστήμη, αλλά ουδέποτε τοιούτοι εθυσιάσθηκαν διά τόν Χριστό ειμή μόνον οί Άγιοι.

Είναι επιτακτική ανάγκη λοιπόν νά κατανοήσουμε ότι η κατάλυση λαδιού ούτε σώζει ούτε κολάζει, διά τήν σωτηρίαν μας ανάγκη είναι η εσωτερική μας κάθαρση, η φώτιση καί η θέωση, καί ότι η μεγαλύτερη μορφή ταπεινώσεως καταντάει μία χυδαία ταπεινολογία, όταν δέν πηγάζει από τήν δικαίωση τού πιστού, τήν αναγέννηση τού πνεύματός του, καί τήν Αγιότητά του. (μεταμορφούσθε τή ανακαινώσει τού νοός υμών) Καλή καί αναγκαία όσον τίποτε άλλο διά τήν εποχήν μας η γνώση τής ορθής Εκκλησιολογίας, αλλά πόσοι άραγε βιώνουν τήν νήψη τής εσωτερικής άσκησης καί θεωρίας; (Ταύτας ούν έχοντες τάς επαγγελίας, αγαπητοί, καθαρίσωμεν εαυτούς από παντός μολυσμού σαρκός καί πνεύματος, επιτελούντες αγιωσύνην έν φόβω Θεού)

Μέ φόβο Θεού λοιπόν είναι καιρός νά πούμε τήν αλήθεια, ότι όχι απλά οί καλοί άνθρωποι, αλλά οί Άγιοι «θέλουσι κληρονομήσει τήν βασιλείαν τών ουρανών» καί όποιος θέλει νά σωθεί, καί νά γίνει δεκτός από τόν Κύριο, δέν φτάνει μόνον νά ενταχθεί είς τήν πραγματική Εκκλησίαν τού Χριστού, αλλά πρέπει νά κάμει σκληρόν αγώνα ώς πρός τήν αγιότητα. (καί ακαθάρτου μή άπτεσθε-εγγίζετε, κ’αγώ εισδέξομαι-δεχθώ υμάς) Άν έχει κάποια αξία λοιπόν γιά μάς η θυσία τού αγαπημένου μας Ιησού, τότε κι’ εμείς πρέπει κάτι νά κάνουμε γιά τόν Κύριο, καί αυτό τό κάτι είναι νά τόν ακολουθήσουμε όχι μέ ψευδαισθήσεις καί υποκρισίες, αλλά μέ ειλικρίνεια. Καί (καθώς είναι άγιος Εκείνος όστις σάς εκάλεσεν, ούτω καί εσείς γίνεσθε άγιοι έν πάσι) θά μάς υπενθυμίσει ο απόστολος τών εθνών. Άλλος δρόμος δέν υπάρχει παρά μόνον ετούτος, τουτέστιν νά αγωνισθεί ο πιστός καί νά υπομένει τόν δικό του σταυρό, διότι όσοι είναι τού Χριστού «τήν σάρκα τους εσταύρωσαν, μαζί μέ τά πάθη τους καί τίς επιθυμίες» καί είς τήν ζωήν επορεύθησαν ωσάν νά μή εζούσαν πλέον αυτοί, αλλά καθώς ομολογεί ο μέγας Παύλος «ο Χριστός ζεί έν εμοί»

Η σταύρωση αυτή λαμβάνει χώρα εντός τής ψυχής του ανθρώπου διότι (όστις θέλει σώσαι τήν ψυχήν αυτού, θέλει απολέσει αυτήν) διά τούτο ανάγκη είναι ο άνθρωπος νά γνωρίζει επακριβώς ότι έχει ψυχή, τί είναι η ψυχή του, πού ευρίσκεται, καί διά ποίου τρόπου σώζεται. Η ζωή τού πνεύματος είναι τό πάν διά τόν άνθρωπο, καί διά τούτο θά ομιλήσουμε καί θά γράψουμε είς τά επόμενα τεύχη τής «Αποστολής» διότι πρέπει νά γίνει κατανοητόν, ότι η πνευματική ζωή τού πιστού αρχίζει μέ τήν εσωτερικήν του ανάσταση καί πρός τούτο ανάγκη είναι νά προηγηθεί ο Γολγοθάς καί η σταύρωση. Σαφέστερα λόγια δέν ευρίσκω διά νά περιγράψω τήν μάχη τήν οποίαν πρέπει νά δώσει ο άνθρωπος, ο οποίος πιστεύει πραγματικά στόν Χριστό. Πιστεύω ότι, εκτός σπανίων εξαιρέσεων, οί άνθρωποι αποθνήσκουν ακριβώς όπως έχουν ζήσει. Η μόνη ασφαλής απόδειξις ότι είμεθα μετά τού Χριστού είναι η άγια ζωή. Εκείνοι οί οποίοι ζούν τήν ζωήν τού Χριστού «κατά Χριστόν» είναι κατά κανόνα οί μόνοι άνθρωποι οί οποίοι αποθνήσκουν έν Χριστώ, ίνα «μετά τού Χριστού συμβασιλεύσουν» αλλά όποιος επιθυμεί νά συμβασιλεύσει μαζί Του, πρέπει καί νά ζήσει πρώτα μαζί Του. Θά τολμούσα νά ειπώ, ότι το δικαίωμα στό «Χριστός Ανέστη» τό έχουν οί πιστοί οί οποίοι ταυτίσθηκαν στήν ζωή καί στόν θάνατο μέ τόν Χριστό.

Αλλοίμονον δέ είς εκείνους οί οποίοι περιφρονούν τήν σημασία τών πνευματικών τους υποχρεώσεων, καί φαντάζονται έναν παράδεισο δίχως κόπους, κατά τό «πίστευε καί θέλεις σωθεί» τό οποίο δέχονται οί εκτός Εκκλησίας, όλοι οί αιρετικοί προτεστάντες. Είς γέρων τού Αγίου Όρους χαριτολογώντας λέγει «φάε πιές καί καλό παράδεισο».

Ευρίσκεται αληθώς είς νοσηράν κατάσταση η ψυχή του, όποιος γνωρίζει μέν όλα τά παθήματα τά οποία υπέστη ο Κύριος, έν τούτοις δε, δέν διστάζει νά προσκολλάται είς τήν αμαρτία, διά τήν οποίαν ο Χριστός υπέστη, όσα αναβιώνει η Μ. Εβδομάς. Άν κάτι μπορεί νά μισεί είς χριστιανός αυτό είναι η αμαρτία η οποία τού εφόρεσε τόν ακάνθινον στέφανον, τόν εκάρφωσε στόν Σταυρό, τάς χείρας καί τούς πόδας, τού εκέντησε τήν πολυπόθητον πλευράν, τόν έφερε είς τήν Γεθσημανή, είς τόν Γολγοθά, είς τόν Τάφο.

Αυτό τό «θαύμα» η αμαρτία τό έπραξε, διά τούτο καί εμείς πρέπει νά τήν μισήσουμε, διότι από τήν ίδια πηγή από τής οποίας πηγάζει αυτό τό μίσος, πηγάζει καί η αγάπη πρός τόν εσταυρωμένο μας Χριστό. Όποιος αγαπάει τήν αμαρτία δέν ημπορεί νά αγαπάει μαζί καί τόν Χριστό. Είναι ψυχρές οί καρδιές μας άν δέν μισούν αυτό τό δηλητήριο, καί δέν αγωνίζονται νά τό αποκόψουν καί νά τό ξεριζώσουν απ’τήν καρδιά τους. Ξέρω πώς αυτό είναι φοβερά δύσκολο καί θέλει μεγάλο αγώνα καί ισχυρή θέληση, αλλά διά τούτο έξ’ αρχής ομίλησα περί αυτού τού αγώνος τόν οποίον ουδείς έκ’ τών Αγίων τής Εκκλησίας μας απέφυγε. Αυτό τούτο λοιπόν πρέπει καί ‘μείς νά πράξομε άν θέλουμε νά σωθούμε, έστω καί εάν πρός τούτο, ήθελε χρειασθεί νά αποκόψωμε τήν δεξιάν μας χείρα, ή νά εκβάλωμε τόν δεξιόν μας οφθαλμό. Ο αγαπημένος μας Κύριος ποτέ δέν μάς απέκρυψε τήν αλήθεια, τήν οποίαν πρέπει νά διδάξουμε είς τόν κόσμο, ο οποίος είναι σκλάβος τής καλοπέρασης. (όστις θέλει σώσαι τήν ψυχήν αυτού, θέλει απολέσει αυτήν) αυτό πράγματι πονάει καί ματώνει τήν ψυχή.

Πρέπει νά είμεθα άγιοι λοιπόν διότι αυτό είναι η μόνη βεβαία απόδειξις ότι είμεθα αληθινά τέκνα τού Θεού. Είς τόν κόσμο αυτόν τά τέκνα τά οποία δέν διέστρεψαν τήν φύσιν των ομοιάζουν γενικώς πρός τούς γονείς τους, και έλκονται έξ’ αυτών. Η μίμηση Χριστού λοιπόν επιβάλει αυτήν τήν ομοιότητα, καί τήν έλξη, καί είς ημάς. Άν ο Χριστός σταυρώθηκε, πού ασφαλώς Σταυρώθηκε, τούτο καί εμείς πρέπει νά πράξουμε μαζί Του, καί νά πονέσουμε μαζί Του, διά νά αναστηθούμε μαζί Του. «παράδειγμα έδωκα, υμίν, τούτο κι’εσείς θέλετε κάνει.»