Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΘΕΩΣΗΣ
ΟΥΔΕΙΣ ΕΡΧΕΤΑΙ ΕΙΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΝ ΕΙ ΜΗ ΔΙΑ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ.
ΑΓΑΠΗΤΟΙ ΜΟΥ ΑΔΕΛΦΟΙ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗΤΑ ΜΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΠΑΙΔΙΑ
Αυτή η αλήθεια προβάλλει έντονα είς τά Ιερά κείμενα τής Μεγάλης Εβδομάδος, καθώς βλέπουμε τόν αγαπημένο μας Κύριο Ιησού Χριστό, άν καί Θεός, νά ταπεινώνεται έως θανάτου, θανάτου δε σταυρού. (Φιλιππησ. β’ 5-6) Έκτοτε η προτροπή πρός ημάς παραμένει εδώ καί δύο χιλιάδες χρόνια πάντα η ίδια, (Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν απαρνησάσθω εαυτόν, καί αράτω τόν σταυρόν αυτού καί ακολουθείτω μοι.)
Επανειλημμένως ο Κύριος θά τό τονίσει είς τούς μαθητάς του, ότι άν θέλουν νά σωθούν καί νά είναι γνήσιοι μαθηταί Του, πρέπει καθημερινώς νά φέρουν τόν σταυρόν τους καί νά είναι έτοιμοι διά θυσίες καί δοκιμασίες, διά έναν ανελέητον πόλεμο δηλαδή μέχρι τελικής πτώσεως, 1ον μέ τόν εαυτό τους, 2ον μέ τόν κόσμο, 3ον μέ τόν διάβολο, και η ψυχή μας αγαπητοί μου, κατά τήν διάρκεια τών συγκρούσεων μέ τό παραπάνω τρίπτυχο πρέπει νά ματώσει πολλές φορές, άν θέλουμε νά επωμισθούμε τό «απαρνησάσθω εαυτόν».
Βέβαια ετούτο γνωρίζω ότι δέν ακούγεται ευχάριστα, διότι οπωσδήποτε στοιχίζει καί μάλιστα πολύ τό απαρνησάσθω, αλλά η πίστη η οποία δέν στοιχίζει τίποτα, τότε δέν αξίζει καί τίποτα, όπως τών προτεσταντών, «ότι, τα αγαθά κόποις κτώνται» Δυστυχώς πολλοί είναι αυτοί σήμερα οί οποίοι επαναπαύονται στό γεγονός ότι ο Κύριός μας σταυρώθηκε γιά μάς, πλήρωσε μέ τό αίμα Του γιά τίς δικές μας αμαρτίες, καί πέθανε στήν θέση μας.
Αυτή είναι η αλήθεια, η μεγαλύτερη αλήθεια όλων τών εποχών. Αλλά όμως καί αλήθεια είναι, ότι ο αγαπημένος μας Κύριος θέλει τούς μαθητάς του αγίους (τούτο γάρ εστί τό θέλημα τού Θεού, ο αγιασμός ημών… ότι ουδείς τόν Θεόν όψεται άνεϋ αγιασμού…γέγραπται γάρ, άγιοι γίνεσθε, ότι εγώ άγιος ειμί.) καί πρός τούτο ο ίδιος ο Χριστός θά προσευχηθεί πρός τόν Πατέρα (αγίασον αυτούς έν τή αληθεία Σου) Αυτός είναι ο σκοπός τού αγώνα τών πραγματικών παιδιών τού Θεού καί είς τούτο αποβλέπει η ορθοπραξία, αλλά καί η διδασκαλία τής Εκκλησίας μας.
Είναι όμως αλήθεια καί δυσάρεστη η διαπίστωση, ότι τούς χαλεπούς καί έσχατους τούτους χρόνους πού ο λόγος περί αγιότητας ουδόλως ακούγεται, καί ο άμβωνας τής Εκκλησίας σιωπά έπ’ αυτού, οί πιστοί περιοριζόμενοι επί τών τύπων μακράν απέχουσιν από τής ουσίας, κάτω από τά αδιάφορα βλέμματα τών πνευματικών τους, οί οποίοι τά πάντα ημπορούν νά μηχανευθούν διά νά προσελκύσουν κάποιον είς τό μυστήριον τής εξομολογήσεως, αδιαφορώντας όμως διά τήν εσωτερικήν τους μετάνοια, καλλιεργώντας τοιουτοτρόπως αντί τής αγιότητος μάλλον τήν προσωπολατρία.
Είναι όμως καί αλήθεια ότι η Εκκλησία δέν έχει ανάγκη από ηθικούς ανθρώπους, αλλά από Αγίους. Ανθρώπους μέ ήθος έχει πολλούς νά μάς παρουσιάσει καί η μασονία καί η επιστήμη, αλλά ουδέποτε τοιούτοι εθυσιάσθηκαν διά τόν Χριστό ειμή μόνον οί Άγιοι.
Είναι επιτακτική ανάγκη λοιπόν νά κατανοήσουμε ότι η κατάλυση λαδιού ούτε σώζει ούτε κολάζει, διά τήν σωτηρίαν μας ανάγκη είναι η εσωτερική μας κάθαρση, η φώτιση καί η θέωση, καί ότι η μεγαλύτερη μορφή ταπεινώσεως καταντάει μία χυδαία ταπεινολογία, όταν δέν πηγάζει από τήν δικαίωση τού πιστού, τήν αναγέννηση τού πνεύματός του, καί τήν Αγιότητά του. (μεταμορφούσθε τή ανακαινώσει τού νοός υμών) Καλή καί αναγκαία όσον τίποτε άλλο διά τήν εποχήν μας η γνώση τής ορθής Εκκλησιολογίας, αλλά πόσοι άραγε βιώνουν τήν νήψη τής εσωτερικής άσκησης καί θεωρίας; (Ταύτας ούν έχοντες τάς επαγγελίας, αγαπητοί, καθαρίσωμεν εαυτούς από παντός μολυσμού σαρκός καί πνεύματος, επιτελούντες αγιωσύνην έν φόβω Θεού)
Μέ φόβο Θεού λοιπόν είναι καιρός νά πούμε τήν αλήθεια, ότι όχι απλά οί καλοί άνθρωποι, αλλά οί Άγιοι «θέλουσι κληρονομήσει τήν βασιλείαν τών ουρανών» καί όποιος θέλει νά σωθεί, καί νά γίνει δεκτός από τόν Κύριο, δέν φτάνει μόνον νά ενταχθεί είς τήν πραγματική Εκκλησίαν τού Χριστού, αλλά πρέπει νά κάμει σκληρόν αγώνα ώς πρός τήν αγιότητα. (καί ακαθάρτου μή άπτεσθε-εγγίζετε, κ’αγώ εισδέξομαι-δεχθώ υμάς) Άν έχει κάποια αξία λοιπόν γιά μάς η θυσία τού αγαπημένου μας Ιησού, τότε κι’ εμείς πρέπει κάτι νά κάνουμε γιά τόν Κύριο, καί αυτό τό κάτι είναι νά τόν ακολουθήσουμε όχι μέ ψευδαισθήσεις καί υποκρισίες, αλλά μέ ειλικρίνεια. Καί (καθώς είναι άγιος Εκείνος όστις σάς εκάλεσεν, ούτω καί εσείς γίνεσθε άγιοι έν πάσι) θά μάς υπενθυμίσει ο απόστολος τών εθνών. Άλλος δρόμος δέν υπάρχει παρά μόνον ετούτος, τουτέστιν νά αγωνισθεί ο πιστός καί νά υπομένει τόν δικό του σταυρό, διότι όσοι είναι τού Χριστού «τήν σάρκα τους εσταύρωσαν, μαζί μέ τά πάθη τους καί τίς επιθυμίες» καί είς τήν ζωήν επορεύθησαν ωσάν νά μή εζούσαν πλέον αυτοί, αλλά καθώς ομολογεί ο μέγας Παύλος «ο Χριστός ζεί έν εμοί»
Η σταύρωση αυτή λαμβάνει χώρα εντός τής ψυχής του ανθρώπου διότι (όστις θέλει σώσαι τήν ψυχήν αυτού, θέλει απολέσει αυτήν) διά τούτο ανάγκη είναι ο άνθρωπος νά γνωρίζει επακριβώς ότι έχει ψυχή, τί είναι η ψυχή του, πού ευρίσκεται, καί διά ποίου τρόπου σώζεται. Η ζωή τού πνεύματος είναι τό πάν διά τόν άνθρωπο, καί διά τούτο θά ομιλήσουμε καί θά γράψουμε είς τά επόμενα τεύχη τής «Αποστολής» διότι πρέπει νά γίνει κατανοητόν, ότι η πνευματική ζωή τού πιστού αρχίζει μέ τήν εσωτερικήν του ανάσταση καί πρός τούτο ανάγκη είναι νά προηγηθεί ο Γολγοθάς καί η σταύρωση. Σαφέστερα λόγια δέν ευρίσκω διά νά περιγράψω τήν μάχη τήν οποίαν πρέπει νά δώσει ο άνθρωπος, ο οποίος πιστεύει πραγματικά στόν Χριστό. Πιστεύω ότι, εκτός σπανίων εξαιρέσεων, οί άνθρωποι αποθνήσκουν ακριβώς όπως έχουν ζήσει. Η μόνη ασφαλής απόδειξις ότι είμεθα μετά τού Χριστού είναι η άγια ζωή. Εκείνοι οί οποίοι ζούν τήν ζωήν τού Χριστού «κατά Χριστόν» είναι κατά κανόνα οί μόνοι άνθρωποι οί οποίοι αποθνήσκουν έν Χριστώ, ίνα «μετά τού Χριστού συμβασιλεύσουν» αλλά όποιος επιθυμεί νά συμβασιλεύσει μαζί Του, πρέπει καί νά ζήσει πρώτα μαζί Του. Θά τολμούσα νά ειπώ, ότι το δικαίωμα στό «Χριστός Ανέστη» τό έχουν οί πιστοί οί οποίοι ταυτίσθηκαν στήν ζωή καί στόν θάνατο μέ τόν Χριστό.
Αλλοίμονον δέ είς εκείνους οί οποίοι περιφρονούν τήν σημασία τών πνευματικών τους υποχρεώσεων, καί φαντάζονται έναν παράδεισο δίχως κόπους, κατά τό «πίστευε καί θέλεις σωθεί» τό οποίο δέχονται οί εκτός Εκκλησίας, όλοι οί αιρετικοί προτεστάντες. Είς γέρων τού Αγίου Όρους χαριτολογώντας λέγει «φάε πιές καί καλό παράδεισο».
Ευρίσκεται αληθώς είς νοσηράν κατάσταση η ψυχή του, όποιος γνωρίζει μέν όλα τά παθήματα τά οποία υπέστη ο Κύριος, έν τούτοις δε, δέν διστάζει νά προσκολλάται είς τήν αμαρτία, διά τήν οποίαν ο Χριστός υπέστη, όσα αναβιώνει η Μ. Εβδομάς. Άν κάτι μπορεί νά μισεί είς χριστιανός αυτό είναι η αμαρτία η οποία τού εφόρεσε τόν ακάνθινον στέφανον, τόν εκάρφωσε στόν Σταυρό, τάς χείρας καί τούς πόδας, τού εκέντησε τήν πολυπόθητον πλευράν, τόν έφερε είς τήν Γεθσημανή, είς τόν Γολγοθά, είς τόν Τάφο.
Αυτό τό «θαύμα» η αμαρτία τό έπραξε, διά τούτο καί εμείς πρέπει νά τήν μισήσουμε, διότι από τήν ίδια πηγή από τής οποίας πηγάζει αυτό τό μίσος, πηγάζει καί η αγάπη πρός τόν εσταυρωμένο μας Χριστό. Όποιος αγαπάει τήν αμαρτία δέν ημπορεί νά αγαπάει μαζί καί τόν Χριστό. Είναι ψυχρές οί καρδιές μας άν δέν μισούν αυτό τό δηλητήριο, καί δέν αγωνίζονται νά τό αποκόψουν καί νά τό ξεριζώσουν απ’τήν καρδιά τους. Ξέρω πώς αυτό είναι φοβερά δύσκολο καί θέλει μεγάλο αγώνα καί ισχυρή θέληση, αλλά διά τούτο έξ’ αρχής ομίλησα περί αυτού τού αγώνος τόν οποίον ουδείς έκ’ τών Αγίων τής Εκκλησίας μας απέφυγε. Αυτό τούτο λοιπόν πρέπει καί ‘μείς νά πράξομε άν θέλουμε νά σωθούμε, έστω καί εάν πρός τούτο, ήθελε χρειασθεί νά αποκόψωμε τήν δεξιάν μας χείρα, ή νά εκβάλωμε τόν δεξιόν μας οφθαλμό. Ο αγαπημένος μας Κύριος ποτέ δέν μάς απέκρυψε τήν αλήθεια, τήν οποίαν πρέπει νά διδάξουμε είς τόν κόσμο, ο οποίος είναι σκλάβος τής καλοπέρασης. (όστις θέλει σώσαι τήν ψυχήν αυτού, θέλει απολέσει αυτήν) αυτό πράγματι πονάει καί ματώνει τήν ψυχή.
Πρέπει νά είμεθα άγιοι λοιπόν διότι αυτό είναι η μόνη βεβαία απόδειξις ότι είμεθα αληθινά τέκνα τού Θεού. Είς τόν κόσμο αυτόν τά τέκνα τά οποία δέν διέστρεψαν τήν φύσιν των ομοιάζουν γενικώς πρός τούς γονείς τους, και έλκονται έξ’ αυτών. Η μίμηση Χριστού λοιπόν επιβάλει αυτήν τήν ομοιότητα, καί τήν έλξη, καί είς ημάς. Άν ο Χριστός σταυρώθηκε, πού ασφαλώς Σταυρώθηκε, τούτο καί εμείς πρέπει νά πράξουμε μαζί Του, καί νά πονέσουμε μαζί Του, διά νά αναστηθούμε μαζί Του. «παράδειγμα έδωκα, υμίν, τούτο κι’εσείς θέλετε κάνει.»
