Η ομιλία μέ τήν μεγαλύτερη ακροαματικότιτα

ΠΟΙΕΣ ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΟΙ ΔΥΟ ΠΑΣΧΑΛΙΕΣ ΚΑΙ Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΕΣΧΑΤΗ ΕΞΑΠΑΤΗΣΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ (ομιλίες) ΠΑΤΕΡΑΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΡΟΣ - ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ... ...{κάνοντας κλικ στο σύνδεσμο ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΒΡΕΙΤΕ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΤΕ ΤΙΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΟΜΙΛΙΕΣ... https://apokalipsistora.blogspot.com/2017/05/blog-post_18.html

< ΟΛΑ, ΤΑ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΤΑ ΤΑΣ ΓΡΑΦΑΣ >

Τετάρτη 5 Ιανουαρίου 2011

ΑΝΑΛΥΤΙΚΗ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑ

Η ΜΥΣΤΙΚΗ ΑΝΑΤΟΜΙΑ
Γνώθι σαυτόν. πού πάει νά πεί, ότι ανάγκη είναι διά τόν άνθρωπο, νά γνωρίσει βαθιά καί ορθά τόν εαυτόν του. Τούτο είπαν οί αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι, καί τούτο καλώς έπραξαν μόνον οί άγιοι τής Εκκλησίας μας, οίτινες απ’ αρχής εγνώρισαν τήν συνθετικήν τού ανθρώπου φύσιν, καθώς έτσι έπρεπε διά τήν εικόνα καί τό ομοίωμα τού Θεού επί τής γής. Καθώς δε καί από άμβωνος πολλάκις ανέπτυξα, πρώτον ο Θεός τόν πνευματικόν κόσμο εδημιούργησεν καί είς τήν συνέχεια τόν υλικόν μαζί μέ τήν φύσιν, μέρος τής οποίας είναι καί τό ζωικόν βασίλειον καθώς τούτο μόνον διά τής θελήσεως καί προσταγής τού Δημιουργού επί τής γής εξελίχθηκε, (εξαγαγέτω τά ύδατα … εξαγαγέτω η γή) κατά τό είδος καί τό γένος πάντων τών ζώων ών εγεννήθησαν έκ τής Θαλάσσης καί έκ τής γής, ομοίως καθ΄όν τρόπον προηγουμένως η γή (εξήγαγεν βοτάνην χόρτου καί ξύλον κάρπιμον ποιούν καρπόν κατά τό γένος καί τό σπέρμα αυτού. ΓΕΝΕΣΙΣ Α΄12, 20,24.) Η Γή γεννά λοιπόν φυτά καί ζώα, καί ο άνθρωπος είναι εκτός αυτής τής διαδικασίας καθώς πολύ ορθά ερμηνεύει καί ο Μέγας Βασίλειος, διαδικασία ήτις θά διαρκέσει χιλιάδες εκατομμύρια χρόνια, καθώς η κάθε ημέρα τής δημιουργίας είναι καί μία περίοδος εκατοντάδων καί χιλιάδων ετών – απορώ ο Δαρβίνος τί τό επαναστατικό καί αντιγραφικό ανεκάλυψε, μέ αποτέλεσμα οί άθεοι υλιστές νά τά … επάνω τους - Καί δέν βλέπουν ότι μετά ταύτα, τουτέστιν μετά τήν δημιουργίαν τών φυτών καί τών ζώων, καί είς τήν τελευταία πλέον ημέρα – περίοδο τής δημιουργίας ο Θεός θά αποφανθεί (ποιήσωμεν άνθρωπον, κατ’ εικόνα ημετέραν καί καθ’ ομοίωσιν) Ποία σχέσις τών ρημάτων εξαγαγέτω καί εξήγαγεν η γή, μετά τού ποιήσωμεν άνθρωπον; Ουδεμίαν λοιπόν σχέσιν έχει η δημιουργία τού ανθρώπου μετά τών ζώων. Τά ζώα τά οποία ώς υλικά πλάσματα, στερούνται τού πνεύματος, καθώς καί η φύση τών αγγέλων ως πνευματικών πλασμάτων στερείται τής ύλης, ίνα ο άνθρωπος ως κορώνα τής δημιουργίας σύνθετος έκ πνεύματος καί ύλης αποτελέσει τήν ένωσιν τών ορατών μετά τών αοράτων. Τούτο δε ο Θεός πράττει διά τόν άνθρωπον, ίνα καί τό δημιούργημα ομοιάσει είς τόν Δημιουργόν Του. Ο άνθρωπος λοιπόν δέν ομοιάζει είς τόν πίθηκον καθώς οί πιθηκίζοντες λέγουσι, αλλά είς τόν Δημιουργόν Του όστις Τριάς έν τή μονάδι εστί, καί καθώς ο Θεός, ούτος καί ο άνθρωπος εστί, ήτοι τριάς έν τή μονάδι.
Τό φυσικόν περιβάλλον τής γής λοιπόν εξάγει φυτά καί ζώα, κατά τό (εξαγαγέτω) Διά τήν δημιουργίαν όμως τού ανθρώπου ενεργεί ο ίδιος ο Θεός κατά τό (ποιήσωμεν) Η δημιουργία καί η τοποθέτησις τού ανθρώπου, εστί τρόπον τινά μία καθαρά εξωγήινος επέμβασις επί τού φυσικού περιβάλλοντος τής γής. Είναι απαράδεκτον νά παραλογίζωνται τινές ότι ο άνθρωπος ανήκει είς τό ζωϊκόν βασίλειον τής γής, καί πώς εξάγεται εξ’ αυτής διά τής εξελίξεως.
Ο επιστήμων, όστις τούτο πιστεύει ιδεολογικώς καί ουχί επιστημονικώς, τήν επομένη όπου θά χρειασθεί καρδίαν ή νεφρό διά τόν πάσχοντα ασθενήν του, άν είναι ειλικρινής άς εξάγη ταύτα έκ τού πιθήκου, τόν οποίον θεωρεί συγγενήν καί προπάππον του. Άν τούτο πράξει ιδεολογικώς, θέλει αυτοκτονήση επιστημονικώς, διότι τά όργανα τού ανθρώπου ουδεμίαν σχέσιν έχουσιν μετά τού πιθήκου, καί τό αίμα τού ανθρώπου, άλλωστε, είναι εντελώς διαφορετικόν από αυτό τών ζώων. Πλήν, όμως, τό ότι ο Θεός τοποθετεί τόν άνθρωπον επί τής γής, ανάγκη είναι καί νά προσαρμόσει τούτον είς τό φυσικόν περιβάλλον τής γής. Καί ενώ από τήν μία είναι μοναδικός είς τό είδος του, καί προορισμόν έχει νά κυριαρχήσει επί τής γής καί επί πάντων τών ζώων, από τήν άλλη είναι δημιουργημένος καί από αυτά, ταύτα τά συστατικά τής γής, ίνα επί τής ύλης ο Θεός εισαγάγει καί τό πνεύμα ώς τό δεύτερον στοιχείον τό οποίον στερούνται τά υπόλοιπα ζώα, ώς υλικά πλάσματα, όπως καί οί άγγελοι ώς πνευματικά πλάσματα, στερούνται τής ύλης, καθώς είπον. Διά τής εισαγωγής τού πνεύματος είς τόν άνθρωπον, ο άνθρωπος ούτε μόνον πνεύμα είναι, αλλά ούτε καί μόνον ύλη. Είναι ένα νέο μοναδικόν σύνθετο πλάσμα, τό οποίον επί πλέον θά φέρει πνευματικώς καί τά χαρακτηριστικά τού δημιουργού Του. Ουχί βεβαίως ώς πρός τήν ουσίαν του, αλλά ώς πρός τήν εικόνα καί ομοίωσίν του. Οποίαν σχέσιν δύναται όμως νά έχει η πνευματική φύσις τού Θεού μετά τής υλικής φύσεως τού ανθρώπου; ομοιάζει λοιπόν ούτος ώς πρός τήν τριαδικότητάν του. Πνεύμα Τρισυπόστατον εστί ο Θεός, καί διά τούτο πνεύμα τρισυπόστατον ή τρισύνθετον θέλομε ονομάσει καί τό πνεύμα του ανθρώπου, τό οποίον δίδει ο Θεός είς τόν άνθρωπον. Έστω κατανοητόν, ότι όταν ο Θεός δίδει τί είς τόν άνθρωπον, τούτο καί κατέχει καί ιδικόν του εστί, καί μόνον έκ τού Θεού τούτο λαμβάνει ο άνθρωπος.
Είς τήν δημιουργίαν τού ανθρώπου ενεργεί ολάκερος η Τριαδική Θεότης, καθότι ο Πατέρας αποφασίζει, ο Υιός ενεργεί, τό Πνεύμα τό Άγιον μεταδίδει καί διά τού εμφυσήματος – διά τής πνοής τού Θεού – εμφυτεύει είς τόν άνθρωπον τό πνεύμα. Τό πνεύμα τού ανθρώπου, η ψυχή του εστί. Η δέ ψυχή τού ανθρώπου, ώς τρισυπόστατος υπάρχει καί κατέχει ο άνθρωπος έξ αυτής, ότι ο Θεός τού έδωκε, ήτοι τό λογιστικόν, τό θυμικόν, τό επιθυμητόν.
Πού πάει νά πεί ότι η ψυχή τού είναι λογική, είναι νοούμενη, είναι καί συναισθηματική.
Άρα διαισθητική η ψυχή τού ανθρώπου καί λογική. Άλογη τών ζώων καί ενστικτώδη, κατά συνέπειαν δέ, κατωτέρα τής ανθρωπίνης, διά τούτο καί υποτασσόμενη είς τό ομοίωμα τού Θεού, στερούμενη τών τριών βασικών ιδιοτήτων τών οποίων διαθέτει η πνευματική υπόστασις τού ανθρώπου, ήτις τσισύνθετος έστι καί ούτως ενεργεί. Τουτέστιν, η Λογική συλλαμβάνει διά τής σκέψεως τάς προτάσεις, η νόηση διερευνά τά νοήματα τών προτάσεων, αναζητώντας διά τής εμπειρίας τό αληθές. Από τήν φύσιν του λοιπόν ο άνθρωπος καί αντίθετα από όλα τά ζώα τού πλανήτη, εστί όν θεολογικόν, φιλοσοφικόν καί ψυχολογικόν, καί τούτο ίνα δι’αυτών από αρχαιοτάτων χρόνων αναζητήσει νά εύρη τήν αλήθειαν διά τόν Θεόν, τόν κόσμον καί τόν άνθρωπον.
Η απόλυτος δέ αλήθεια, ο Θεός εστί, όστις εσαεί θά έλκει τό πλάσμα του, είς τήν ομοιότητάν Του, τουτέστιν είς τήν αγιότητα. Άρα η θέωσις αντί τής αποκτήνωσις. Πού πάει να πεί, ότι ο προορισμός τού ανθρώπου επί της γής είναι η θέωσίς του. Τούτο απαιτεί ένα διαρκή αγώνα.
Η διπλή φύσις τού ανθρώπου, σαρκική καί πνευματική ευρίσκεται διαρκώς είς εμπόλεμον κατάστασιν, καί παράγει διαρκώς δύο θελήματα, τά οποία αποσκοπούν είς τήν προσωπικήν του ολοκλήρωσιν κατά τό πώς ο καθένας τήν αντιλαμβάνεται καί τήν επιδιώκει. Στήν ικανοποίηση τής σαρκικής επιθυμίας από τήν μία, καί από τήν άλλη είς τήν πνευματικήν του αναγέννηση.
Τί νά επιλέξει; τό δίλημμα μέγα καί τρομερόν. Ή θά κερδίσει τόν κόσμον, διά νά ζήσει ώς αυτοκράτωρ επί τής γής, ή θά κερδίσει τόν ουρανό διά νά ζήσει ώς άγιος επί τού παραδείσου.
Καί βεβαίως τώρα πρέπει νά αποφασίσει, καί νά δώσει τήν μάχη, αύριο έρχεται τό τέλος, η πνευματική του υπόστασις χωρίζεται βιαίως από τής σαρκικής καί η μάχη τελειώνει μέ έναν νικητή. Οί αντιμαχόμενοι θά πάρουν τόν δρόμον τους, είτε θριαμβεύσουν επί τό πεδίον τής μάχης, είτε καταρρακωθούν από τού εχθρού. Τό πνεύμα πρός τόν ουρανό, τό δέ σώμα είς τά έξ ών συνετέθη. (καί επιστρέψει ο χούς - τό χώμα - επί τήν γήν, ως ήν, - καθώς ήτο - καί τό πνεύμα επιστρέψη πρός τόν Θεόν ός - όστις - έδωκεν αυτό. ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΗΣ ΙΒ’ 7)
Καί μετά ταύτα είναι η Κρίσις διά τής οποίας αναπόφευκτα ο άνθρωπος θά θερίσει ό,τι καί έσπειρε. Οί παράφρονες οίτινες μωρολογούσι ότι μέ τόν θάνατον τού σώματος πεθαίνει καί η ψυχή, άθεοι, αδιάφοροι, αιρετικοί και ψευδομάρτυρες τού Ιεχωβά, καθώς πάντες ορθά αντιλαμβάνονται, δέν απαλλάσσονται από τής παραπάνω διαδικασίας.