ΕΝΩΤΙΚΟ ΣΥΛΛΕΙΤΟΥΡΓΟ ΜΕ ΤΟΥΣ ΡΟΥΜΑΝΟΥΣ

Ὁμιλία

στὸ Ἱερὸ Συλλείτουργο τῶν Προκαθημένων

τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν

Ἑλλάδος κ. Καλλινίκου καὶ Ρουμανίας κ. Βλασίου

στὸν Ἱερὸ Καθεδρικὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου Ν. Φιλαδελφείας

Κυριακὴ τῶν Ἁγίων Πάντων, 2/15.6.2014

+ Ἐπισκόπου Γαρδικίου Κλήμεντος

Γραμματέως τῆς Ἱερᾶς Συνόδου

Εἰς τὸ Ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος!

Μακαριώτατοι ἅγιοι Πρωθιεράρχαι·

Σεβασμιώτατοι καὶ Θεοφιλέστατοι ἅγιοι Ἀρχιερεῖς·

Σεβαστοὶ Πατέρες καὶ Μητέρες·

Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ Ἀδελφοὶ καὶ Ἀδελφές·

            ΚΟΙΝΗ χαρὰ καὶ εὐφροσύνη πλημμυρίζει τὶς καρδιὲς πάντων ἡμῶν, ὅσοι ἔχουμε ἐλεηθῆ νὰ συμμετέχουμε στὸ ἱερὸ Ἑνωτικό μας Συλλείτουργο, προεξαρχόντων τῶν Προκαθημένων τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν μας Ἑλλάδος κ. Καλλινίκου καὶ Ρουμανίας κ. Βλασίου.

            Ἑνώνουμε ἀπὸ κοινοῦ τὴν τιμή μας καὶ τὶς δεήσεις καὶ προσευχές μας στοὺς σημερινοὺς ἑορταζομένους Ἁγίους Πάντας, οἱ Ὁποῖοι εἶναι ἑνωμένοι στοὺς Οὐρανοὺς μὲ τὸν Θεὸ καὶ μεταξύ τους, εὐφραινόμενοι στὴν Ἐκκλησία τῶν Πρωτοτόκων.

            Αὐτοί, ὡς ἀειθαλεῖς καρποὶ τῆς παρουσίας καὶ δυνάμεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στὴν γῆ, ἀναπαύονται ἐν σκηναῖς δικαίων, ἐν χειρὶ Θεοῦ, ἀνυμνοῦντες ἀκαταπαύστως τὸ Τρισήλιον Φῶς τῆς Μιᾶς Θεότητος, καὶ μᾶς προτρέπουν σὲ ἀνύμνησι καὶ εὐχαριστία τοῦ Θαυμαστοῦ μας Θεοῦ ἐν τοῖς Ἁγίους Αὐτοῦ! Διότι ὁ Θεὸς εἶναι ὁχαριτώσας καὶ ἐνδυναμώσας τοὺς γνησίους δούλους Του, ὥστε νὰ ἐπιδείξουν τὴν ὑπερθαύμαστη καρτερία τους στοὺς μαρτυρικοὺς ἄθλους καὶ στὰ ἀσκητικὰ παλαίσματα. Τῷ ὄντι «Αὐτὸς δώσει δύναμιν καὶ κραταίωσιν τῷ λαῷ Αὐτοῦ»! Ὁ Θεός, ἡ ἀεννάως βρύουσα σωστικὴ καὶ φωτιστικὴ πηγὴ Ἐλέους καὶ Ἀγαθότητος, χορηγεῖ πλούσια τὴν βοήθειά Του πρὸς ὅλους, τὴν ὁποίαν ὅμως δέχονται καὶ ἀπολαμβάνουν μόνον ὅσοι ἔχουν καλὴ προαίρεσι καὶ ἀποδεικνύουν μὲ ἔργα τὴν πρὸς Αὐτὸν πίστι καὶ ἀγάπη τους.

            Πάντες οἱ Ἅγιοι, ὡς μέτοχοι πλουσίων θείων δωρεῶν, ὡμολόγησαν μὲ παρρησία ἐνώπιον ὅλου τοῦ κόσμου «τὴν καλὴν ὁμολογίαν» τῆς Πίστεως καὶ Ἀρετῆς ἐν Χριστῷ, ὁ Ὁποῖος κατοικοῦσε μέσα τους. Ἀγάπησαν τὸν Κύριό μας ἀληθινά, σταυρούμενοι ὡς πρὸς τὸν «παλαιὸ ἄνθρωπο» τῆς ἐμπαθείας γιὰ χάρι Του, ἕτοιμοι γιὰ θυσίες καὶ τῶν πιὸ προσφιλῶν προσώπων καὶ τῶν πιὸ πολυτίμων πραγμάτων, ἀλλὰ καὶ αὐτῆς τῆς προσκαίρου ζωῆς τους, προκειμένου νὰ φυλάξουν τὴν Εὐσέβεια καὶ τὸν θεάρεστο βίο.Ὡμολόγησαν τὴν θεία Ἀλήθεια, πρὸς δόξαν Θεοῦ καὶ βοήθειαν τῶν ὑπολοίπων ἀνθρώπων, ἀλλὰ καὶ ἀντέδρασαν σθεναρὰ ὅταν ἡ Ὀρθόδοξη Πίστι κινδύνευε καὶ ἐπροδίδετο καὶ ὅταν ὁ αἰώνιος Νόμος τοῦ Θεοῦ περιφρονεῖτο καὶ κατεπατεῖτο.

            Ἀνέμεναν τὶς θεῖες δωρεές, τὴν ἄρρητη οὐράνια θεία Δόξα ἐν Οὐρανοῖς, καθαιρούμενοι, φωτιζόμενοι, θεούμενοι· ἐνέμεναν μὲ σταθερότητα στὴν πίστι τὴν ἁγία καὶ ὑπέμεναν τοὺς πειρασμοὺς ἕως τέλους, χωρὶς νὰ ἐπηρεάζωνται ἀπὸ τὴν γνώμη τῶν πολλῶν τοῦ κόσμου τούτου, χωρὶς ἡμίμετρα, ἐπαμφοτερισμούς, ἀνακρίβειες, ἐφάμαρτους συμβιβασμούς καὶ παράνομες οἰκονομίες. Ἀγαποῦσαν ὑπέρμετρα τὸν Θεὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία καὶ συνεχίζουν νὰ μᾶς ἀγαποῦν, νὰ δέωνται ὑπὲρ ἡμῶν, νὰ μᾶς προστατεύουν καὶ νὰ μᾶς ἀναμένουν!

***

            Καὶ ἰδοὺ σήμερα, ἡ κοινὴ λειτουργική μας Σύναξις αὐτὸ δηλώνει, τὴν ἀποδοχή μας τῆς θείας αὐτῆς κλήσεως καὶ ἱερᾶς προσκλήσεως καὶ πρὸς ἐμᾶς. Αἰσθανόμενοι τὴν ἀτέλειά μας, θέτουμε ἐν ταπεινώσει τοὺς Τελείους, τοὺς Ἁγίους, ἐνώπιον τῶν ὀφθαλμῶν ὄχι μόνον τοῦ σώματός μας, ἀλλὰ καὶ τῆς ψυχῆς μας, καὶ τοὺς παρακαλοῦμε νὰ φιλοξενηθοῦν καὶ νὰ ἀναπαυθοῦν καὶ ἐντὸς τῶν χειροποιήτων Ναῶν καὶ σεβασμάτων μας, ὅπως καὶ κυρίως ἐντὸς τῶν καρδιῶν μας, μὲ ὑπόσχεσιὑπακοῆς στὸ παράδειγμα καὶ στὴν διδασκαλία τους, ἐν ἑνώσει, ταπεινώσει καὶ μετανοίᾳ.

            Διότι, ἁμαρτωλοὶ εἴμεθα, ἀλλὰ δὲν ἀφιστάμεθα ἀπὸ τὴν θεοπαράδοτη κοινὴ Κληρονομία τῆς Ἀληθοῦς Πίστεως, τὴν ὁποίαν τηροῦμε Ἀκαινοτόμητον, ἀπαραχάρακτον καὶ ἀνόθευτον! Δὲν προσκυνοῦμε «θεῷ ἀλλοτρίῳ», οὔτε κλίνουμε γόνυ στὰ εἴδωλα τῶν ἐθνῶν, στὰ ψεύδη καὶ βδελύγματα τῆς ἀποστασίας τῶν ἐσχάτων, ἤτοι τοῦ παναιρετικοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ ὅλων τῶν Καινοτομιῶν ποὺ αὐτὸς ἐγέννησε. Δὲν εἴμεθα μεμονωμένα ἄτομα, μονάδες ἀνεξάρτητες, ἀλλὰ εἴμεθα πρόσωπα, μὲ κοινὸ πλοῦτο τὴν ἱερὰ Ἐκκλησία μας ὡς Μητέρα, καὶ Κεφαλὴ αὐτὸν τὸν Κύριο καὶ Σωτῆρα μας Ἰησοῦν Χριστόν, τὸν Θεὸν καὶ Ἀδελφὸν καὶ Πατέρα μας.    

            Ἕλληνες καὶ Ρουμᾶνοι, ὡς καὶ κάθε ἔθνους καὶ τόπου Γνήσιοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, εἴμεθα Ἀδελφοί, ἀναγεννημένοι ἀπὸ τὸ ἴδιο «Λουτρὸν τῆς Θεογενεσίας»,ἔχοντες μία Πίστι, μία Ἐλπίδα καὶ ἀποτελοῦντες «δι’ Ἀγάπης Ἐνθέου» ἀλλήλων Μέλη. Καὶ ἔχουμε τόσο μεγάλη ἀνάγκη τῆς Ἐνθέου Ἀγάπης! Διότι, «ψυγείσης τῆς ἀγάπης τελείως, τὴν τοῦ Θεοῦ χάριν καὶ κηδεμονίαν παραμένειν ἀδύνατον»! (Ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς).

***

            Ὁ θεῖος Παράκλητος, τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον τῆς Ἀληθείας, τῆς Εἰρήνης, τῆς Ἑνότητος καὶ τῆς Ἀγάπης δὲν μᾶς ἄφησε ἀπαρηγορήτους! Οἱ προσευχὲς τοῦ Οὐρανοῦ ἀκούσθηκαν καὶ ἡ καλή μας προαίρεσις καὶ προσπάθεια ἀπέδωσε εὐχύμους καρπούς. Ἡ Ἕνωσίς μας ἐν τῇ Γνησίᾳ Ὀρθοδοξίᾳ πρὸ τριμήνου περίπου ἐπιτεύχθηκε, σὺν Θεῷ, καὶ σήμερα ἐπισφραγίζεται εἰδικῶς ἐν σχέσει μὲ τοὺς Ρουμάνους Ἀδελφοὺς τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου.

Ἡ σχέσις βεβαίως μετ’ αὐτῶν εἶναι παλαιά. Ὁ Ἡγέτης αὐτῶν Ἅγιος Ὁμολογητὴς Ἱεράρχης Γλυκέριος (+1985) εἶχε ἔλθει στὴν Ἑλλάδα τὸ 1936 ὡς Ἱερομόναχος, μετὰ τὴν προσχώρησι στὴν Γνησία Ὀρθοδοξία τῶν Ὁμολογητῶν Ἱεραρχῶν Δημητριάδος Γερμανοῦ, Ζακύνθου Χρυσοστόμου καὶ πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου τὸ 1935, προκειμένου νὰ λάβη ἐκκλησιαστικὴ βοήθεια καὶ συνδρομή. Οἱ δύσκολες ὅμως περιστάσεις τοῦ τότε καιροῦ δὲν εὐνόησαν τὴν προσπάθεια, ἀλλὰ ἡ καρδιακὴ κοινωνία καὶ σχέσις παρέμειναν.

Μόλις δὲ τὸ 1977 ἡ σχέσις ἐκείνη ἀνανεώθηκε, καὶ ὁ ἀναμενόμενος ἀσπασμὸς πίστεως «ἐν φιλήματι ἁγίῳ» δόθηκε εἰς αὐτοὺς ἀπὸ τοὺς Ἕλληνας συναγωνιστὰς μὲ ἄφατη χαρὰ καὶ συγκίνησι! Ἡ δὲ πιστοποίησις ἰδίοις ὄμμασι καὶ ἡ ψηλάφησις ἰδίαις χερσὶ τῶν στιγμάτων τοῦ μαρτυρίου καὶ τῶν ἀνθέων τῆς ἀρετῆς πρωτίστως τοῦ ἁγιωτάτου Γέροντος Μητροπολίτου Γλυκερίου καὶ τοῦ κατ’ Αὐτὸν Κλήρου, Μοναχῶν καὶ Λαοῦ, στὴν ἰδιαίτερα βασανισμένη κατὰ τὴν ἐποχὴ ἐκείνη Ρουμανία, ἔκανε τὸν μακαριστὸ Γέροντά μας Σεβασμιώτατο Κυπριανὸ νὰ ἀναφωνήση τότε ἔνδακρυς:«Ἀξίζει κανεὶς νὰ ἀγωνίζεται, ἐφ’ ὅσον ὑπάρχουν τέτοιοι ἄνθρωποι στὴν γῆ»!

Μία πρώτη Ἀπόφασις ἐπισήμου Ἐκκλησιαστικῆς Κοινωνίας μετ’ αὐτῶν τῶν συγχρόνων Ὁμολογητῶν τῆς Πίστεως ὑπεργάφη πρὸ 35ετίας, τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 1979, καὶ πανηγυρίσθηκε στὴν Ἱερὰ Μονή μας τῶν Ἁγίων Κυπριανοῦ καὶ Ἰουστίνης στὴν Φυλή, παρουσίᾳ καὶ τοῦ νῦν Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου μας κ. Καλλινίκου, τότε Μητροπολίτου Ἀχαΐας. Ἐκ μέρους τῶν Ρουμάνων Ἀδελφῶν παρέστη ὁ Σεβασμιώτατος Σίλβεστρος (+1992), διάδοχος τοῦ Ἁγίου Γλυκερίου καὶ προκάτοχος τοῦ νῦν Πρωθιεράρχου κ. Βλασίου.

 Ἡ χαρμόσυνη ἐκείνη ἱστορικὴ ἡμέρα, χαράχθηκε μὲ «χρυσᾶ γράμματα» στὶς δέλτους τῶν καρδιῶν ἁπάντων, κατὰ τὴν προσφυᾶ ἔκφρασι τοῦ ἀειμνήστου Μητροπολίτου μας Ὠρωποῦ καὶ Φυλῆς Κυπριανοῦ (+2013), ὁ ὁποῖος ἐτόνισε τότε στὴν Ὁμιλία του, αὐτὰ ποὺ θὰ ἠδυνάμεθα καὶ σήμερα νὰ προσυπογράψουμε ἀπολύτως:

«Εἴμεθα μέλη Χριστοῦ καὶ ἀλλήλων μέλη, κατὰ τὸν θεσπέσιον Παῦλον. Ἠσθάνθημεν βαθέως, διὰ τῆς μνημονεύσεως τῶν ἀοιδίμων προαπελθόντων Πατέρων μας, οἱ ὁποῖοι ἐκοιμήθησαν τὸν μακάριον ὕπνον, τῶν ὑπὲρ τῆς πίστεως ὁμολογητῶν καὶ μαρτύρων, Χρυσοστόμου Καβουρίδου καὶ Γαλακτίωνος Κορτούν, πρώτων Ποιμεναρχῶν τῶν Γνησίων Ἐκκλησιῶν μας Ἑλλάδος καὶ Ρουμανίας, ὡς καὶ τῶν λοιπῶν ἡρωϊκῶς ἀγωνισθέντων διὰ τὴν πατρώαν Παράδοσιν, ὅτι ποτὲ δὲν εἴμεθα κεχωρισμένοι πνευματικῶς. Τὸ λαμπρὸν καὶ ἱστορικὸν σημερινὸν Συλλείτουργον ἀποτελεῖ ἔκφρασιν μηδέποτε διακοπείσης ἑνότητος ἐν Χριστῷ, ἀλλὰ ταυτοχρόνως καὶ τὴν ἔναρξιν καὶ ἀφετηρίαν μιᾶς νέας περιόδου ἀγάπης καὶ ἀγώνων διὰ τὴν δόξαν τοῦ Χριστοῦ μας καὶ τῆς Ἐκκλησίας Του»!...

***

Ἀγαπητοὶ Ἀδελφοί·

Αὐτὴν τὴν ἔναρξι καὶ ἀφετηρία μιᾶς νέας περιόδου ἀγάπης καὶ ἀγώνων,βάσει μάλιστα καὶ τοῦ προσφάτως συμφωνηθέντος καὶ συνυπογραφέντος Κοινοῦ μας Ὁμολογιακοῦ-Ἐκκλησιολογικοῦ Κειμένου, πανηγυρίζουμε σήμερα, παρακαλοῦντες τὸν Κύριο καὶ Θεό μας καὶ τοὺς Ὁμολογητὰς Ἁγίους Του, πάλαι τε καὶ νῦν, νὰ μᾶςἐνθαρρύνουν, καὶ διὰ τῶν ἰδικῶν Σας προσευχῶν, ὥστε νὰ συνεχίσουμε ἀπὸ κοινοῦ τὸν καλὸν Ἀγῶνα ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδοξίας!

Κατακλείω μὲ τοὺς συγκλονιστικοὺς προτρεπτικοὺς λόγους τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Παύλου ἀπὸ τὸ σημερινὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα, οἱ ὁποῖοι εἴθε νὰ ἀποτελοῦν τὴν κατευθυντήριο γραμμὴ τῆς κατὰ Θεὸν κοινῆς πορείας μας:

«Τοιγαροῦν καὶ ἡμεῖς, τοσοῦτον ἔχοντες περικείμενον ἡμῖν νέφος μαρτύρων, ὄγκον ἀποθέμενοι πάντα καὶ τὴν εὐπερίστατον ἁμαρτίαν, δι’ ὑπομονῆς τρέχομεν τὸν προκείμενον ἡμῖν ἀγῶνα, ἀφορῶντες εἰς τὸν τῆς Πίστεως ἀρχηγὸν καὶ τελειωτὴν Ἰησοῦν»(Ἑβρ. ιβ’ 1-2), δηλαδή

«Ἑπομένως, ἀφοῦ ἔχουμε γύρω μας ἕνα τόσο μεγάλο νέφος ἀπὸ μάρτυρες, ἄς ἀποτινάξουμε κάθε βάρος καὶ τὴν ἁμαρτία, ἡ ὁποία εὔκολα μᾶς ἐμπλέκει, καὶ ἄς τρέχουμε μὲ ὑπομονὴ τὸν ἀγῶνα τοῦ δρόμου ποὺ εἶναι ἐμπρός μας, μὲ τοὺς ὀφθαλμούς μας προσηλωμένους πρὸς τὸν ἀρχηγὸ καὶ τελειωτὴ τῆς πίστεώς μας Ἰησοῦ». Ἀμήν!  

  

15Ιουν2014

ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΛΛΑΓΗΣ ΤΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ

ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΛΛΑΓΗΣ ΤΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Ὑπό τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν κ. ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΥ

       Τό ἡμερολογιακό ζήτημα δέν εἶναι ἕνα ἁπλό θρησκευτικό ζήτημα. Ἐάν ἀνατρέξει κάποιος, ἀμερόληπτα, στίς ἱστορικές πηγές θά διαπιστώσει, ὅτι αὐτό ἐμπλέκεται μέσα στίς πολιτικό-θρησκευτικές διαφορές Ἀνατολῆς καί Δύσης.

      Ἀφ' ὅτου θεμελιώθηκε ἡ Αὐτοκρατορία τῆς Ρώμης ὡς Ρωμαίϊκη (Ἑλληνορθόδοξη) Αὐτοκρατορία τῆς Κωνσταντινουπόλεως, (Μ. Κωνσταντῖνος - 4ος μ.Χ. αἰώνας), οἱ διάφοροι λαοί πού ζοῦσαν ἐκτός των συνόρων της ἐποφθαλμιοῦσαν τήν πρόοδο καί τά πλούτη της.

      Οἱ βάρβαροι λαοί τῆς Δύσεως, Φράγκοι, Λογγοβάρδοι, Βουργουνδοί, Σάξωνες, Νορμανδοί καί Γότθοι, ἐπιτέθηκαν κατά καιρούς καί ὑποδούλωσαντις δυτικές ἐπαρχίες τῆς Ρωμαίϊκης Αὐτοκρατορίας. Οἱ κατακτητές, μέ τήν πάροδο τοῦ χρόνου διαπίστωσαν ὅτι ἡ ὑποδούλωση τῶν Ρωμηῶν ἦταν μόνο σωματική, σέ καμμία δέ περίπτωση δέν κατορθώθηκε νά γίνει καί πνευματική! Ἄρα, ἦταν ἀδύνατος ὁ ἐκφραγκισμός τους. Μέ αὐτή τήν διαπίστωση ἄρχισαν νά ἀπεργάζονται τρόπους πνευματικῆς ὑποδουλώσεως τῶν Ρωμηῶν.

Γνώριζαν ὅτι τά σημεῖα ἀναφορᾶς τῶν ὑπόδουλων Ρωμηῶν ἀποτελοῦσαν:

       α) ἀφ' ἑνός ἡ πίστις στήν Ὀρθοδοξία καί

      β) ἀφ' ἑτέρου ἡ ἀποδοχή σάν ὑπέρτατου ἄρχοντα καί Ἐθνάρχη τους, τοῦ Αὐτοκράτορα τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Γιά νά ἐπιβάλλουν τήν κυριαρχία τούς ἔπρεπε νά πείσουν τούς Ρωμηούς ὅτι οἱ ἀνατολικοί ἦταν ἐχθροί τους καί τους εἶχαν ὑποδουλώσει, ἐνῶ αὐτοί οἱ ἐκπρόσωποι τῆς Φραγκοσύνης ἦταν φίλοι τους, ἀπόδειξη ὅτι τούς ἐλευθέρωσαν ἀπό τή δουλεία πού τούς εἶχε ἐπιβάλλει ἡ Ἀνατολή !!!

       Γιά νά πραγματοποιήσουν τά σχέδιά τους, ἔβαλλαν δύο στόχους στήν προπαγάνδα τους:

       α) πρώτον προσποιήθηκαν ὅτι γίνονται Ὀρθόδοξοι, χωρίς ποτέ νά μελετήσουν τήν Ὀρθοδοξία καί νά ἀφομοιωθοῦν ἀπ' αὐτήν,

      β) δεύτερον, κατηγοροῦσαν μέ κάθε τρόπο τόν Αὐτοκράτορα τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί τούς Ρωμηούς τῆς Ἀνατολῆς ὅτι ἤσαν διεστραμμένοι καί τούς εἶχαν ὑποδουλώσει. Ἄρα αὐτοί (οἱ Φράγκοι) ἦταν οἱ ἐλευθερωτές τους ἀπό τήν δουλεία τῶν Ἀνατολικῶν.

       Γιά νά ἐπιτύχουν τόν πρῶτο στόχο τους, ὄχι μόνο δέχθηκαν νά βαπτιστοῦν Χριστιανοί, ἀλλά ἐφρόντισαν νά δικτυωθοῦν στήν ἡγεσία τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, ἀποβλέποντας στήν κατάκτησή της! Ἀπό τότε καί ἐφ' ἑξῆς τό πρῶτο παιδί οἰκογενείας "εὐγενῶν" κληρονομοῦσε τόν τίτλο "εὐγενείας" τοῦ πατέρα του, τό δεύτερο γινόταν στρατιωτικός καί τό τρίτο κληρικός καί μάλιστα ἐφημέριος μεγάλης ἐνορίας ἤ ἡγούμενος σημαντικῆς Μονῆς μέ ἀπώτερο σκοπό τήν ἐξέλιξή του σέ ἐπίσκοπο. Τέτοιοι ἐπίσκοποι ἤσαν αὐτοί οἱ ὁποῖοι ἐδογμάτισαν τόν 8ο μ.Χ. αἰώνα τήν προσθήκη τοῦ Filioque !

       Αὐτή ἡ τακτική ἀποτέλεσε καί τή βάση τοῦ "μαύρου μεσαίωνα" μέ τήν "Ἱερά Ἐξέταση". Οἱ ψευτο-ἐκχριστιανισθέντες γόνοι τῶν κατακτητῶν πού εἶχαν ἱερωθεῖ, χρησιμοποιοῦσαν τό μυστήριο τῆς ἐξομολογήσεως κατά τῶν ὑπόδουλων Ρωμηῶν. Δηλαδή, κατά τή διάρκειά του, ἀνέκριναν τούς ἐξομολογούμενους ἄν εἶχαν ἀκόμη τήν πίστη πρός τήν Ἀνατολή. Ἄν ἐδέχοντο τά δόγματα τῆς πίστεως ὅπως οἱ Ἀνατολικοί καί ἄν ἐπίστευαν σάν ὑπέρτατο ἄρχοντα τόν Αὐτοκράτορα τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Ἐφ' ὅσον διαπίστωναν κάτι τέτοιο, τούς παρέδιναν στούς "ἱεροεξεταστές", οἱ ὁποῖοι μέ διάφορα βασανιστήρια τούς ἀνάγκαζαν νά ὁμολογήσουν ὅτι δῆθεν ἀσχολοῦνται μέ τήν μαγεία καί τούς καταδίκαζαν στόν διά πυρᾶς θάνατον.

       Γιά νά ἐπιτύχουν τόν δεύτερο στόχο τους, νά κόψουν κάθε δεσμό τους μέ τήν Κωνσταντινούπολη καί τόν Αὐτοκράτορα, προσπαθοῦσαν νά πείσουν τούς ὑπόδουλους Ρωμηούς, ὅτι στήν Ἀνατολή κατοικοῦν οἱ διεστραμμένοι καί ἀνήθικοι Γραικοί (αἱρετικοί) οἱ ὁποῖοι τούς εἶχαν ὑποδουλώσει καί ἀπό τούς ὁποίους αὐτοί τούς ἐλευθέρωσαν ! Προσπαθοῦσαν νά τούς πείσουν ὅτι αὐτοί (οἱ Φράγκοι) εἶναι οἱ ἀληθινοί Ρωμηοί. Μάλιστα τόν 8ο μ.Χ. αἰώνα ἔστεψαν τόν Κάρολο (τόν γιά τούς Φράγκους μέγα) "ὡς Βασιλέα τῶν Ρωμαίων Ἀνατολῆς καί Δύσεως" !

       Τόν 11ο μ.Χ. αἰώνα (1054) πού ἐπισημοποιήθηκε τό σχίσμα Ἀνατολῆς καί Δύσεως, τότε ἀποφάσισαν τήν διά τῶν ὅπλων κατάργηση τῆς Ἀνατολικῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας. Ὡς δικαιολογία ἔλαβαν "τήν ἀπελευθέρωση ἀπό τούς Μουσουλμάνους τοῦ Τάφου τοῦ Χριστοῦ". Ξεκίνησαν ἔτσι, τίς περιβόητες "Σταυροφορίες", πού οὐσιαστικό λόγο εἶχαν τήν κατάληψη τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἤ τουλάχιστον τήν, μέ κάθε τρόπο, ἐξασθένησή της.

       Ὅπως γράφει ὁ καθηγητής Βλ. Φειδᾶς, στή "ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΚΑΙ ΗΘΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ", στό λῆμμα "Σταυροφορίαι": "Αἵ ἐκστρατίαι αὗται περιεβλήθησαν τό κύρος τοῦ πάπα Ρώμης καί προϊόντος του χρόνου ἔλαβον τόν χαρακτήρα γενικοῦ πολέμου κατά πάντων των ἀπίστων, οἱ ὁποῖοι ἤσαν κεκηρυγμένοι ἐχθροί του Χριστιανισμοῦ, ὡς καί κατά τῶν μή ἐπιθυμούντων νά ὑποταγοῦν εἰς τήν διοικητικήν δικαιοδοσίαν τοῦ πάπα". Ἡ ὑποταγή στόν πάπα ἀντιλαμβάνεται καθένας τί σημαίνει ὅταν ἀναλογισθεῖ ὅτι ὁ πάπας εἶναι ὁ κύριος ἐκφραστής τῆς Φραγκοσύνης ! Εὐτυχής κατάληξη γι' αὐτούς (τούς Φράγκους) ἦταν ἡ ἐξασθένηση τῆς Αὐτοκρατορίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί ἡ ὑποδούλωση τῆς Ρωμηωσύνης στούς Τούρκους στίς 29 Μαΐου 1453.

       Στό διάστημα τῆς Τουρκοκρατίας 1453-1821 προσπάθησαν οἱ Φράγκοι νά νοθεύσουν τήν Ὀρθοδοξία μέ τήν εἰσδοχή τοῦ Φράγκικου (νέου) καλενδαρίου (ἑορτολογίου). Οἱ Ρωμηοί (Ἕλληνες Ὀρθόδοξοι) ἀντέδρασαν μέ πανορθόδοξες Συνόδους τά ἔτη 1583 - 1587 - 1593, οἱ ὁποῖες καταδίκασαν τούς Φράγκους ὡς αἱρετικούς καί παραδωσαν στό αἰώνιο ἀνάθεμα ὅποιον θά δεχόταν τό Φραγκικό καλενδάριο ! Δυστυχῶς μετά τήν ἀπελευθέρωση ἀπό τόν τουρκικό ζυγό μιᾶς μικρῆς ἐπαρχίας, τῆς ἄλλοτε κραταιᾶς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας, τῆς Ἑλλάδος,οἱ Φράγκοι μεταχειρίστηκαν ἕναν ἄλλο τρόπο γιά νά πετύχουν τόν σκοπό τους, τήν στρατολόγηση προδοτῶν.

       Ἔπεισαν τό ὑπόδουλο Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο νά στέλνει τούς κληρικούς του στήν "ἐλεύθερη Χριστιανική δύση" γιά νά μορφωθοῦν...! Μέ τή φράγκικη μόρφωσή τους αὐτοί, μεταβάλλονταν σέ γενίτσαρους κατά τῆς Ὀρθοδοξίας καί τῆς Ρωμηοσύνης !

       Ἀπό τά τέλη τοῦ 19ου μ.Χ. αἰώνα, ἄρχισε νά πνέει τό Φιλοδυτικό πνεῦμα στό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο. Μέ τήν ἀνάδειξη τοῦ Ἰωακείμ Γ' ὡς Πατριάρχου, γιά πρώτη φορά (1878 - 1884), ἔχουμε τόν πρῶτο Οἰκουμενικό Πατριάρχη πού ἦταν μασῶνος. Τό ἔτος 1895 ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης Ἄνθιμος Ζ', μπορεῖ νά θεωρηθεῖ ὡς προπομπός τῆς ἡμερολογιακῆς ἀλλαγῆς, ἐφ' ὅσον αὐτός πρῶτος ἐξέφρασε "πόθους καί εὐχᾶς ὑπέρ ἑνός ἑνιαίου ἡμερολογίου δί' ἅπαντάς τους Χριστιανικούς λαούς".

       Ὁ Ἰωακείμ Γ' κατά τή δεύτερη περίοδο τῆς Πατριαρχείας τοῦ (1901-1912) τό 1902 μέ ἐγκύκλιό του πρός ὅλες τίς αὐτοκέφαλες Ὀρθόδοξες ἐκκλησίες, ζητοῦσε τή γνώμη τους γιά ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου.

       Στό πνεῦμα αὐτῆς τῆς ἐρωτήσεως ἡ ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος πιεζόμενη καί ἀπό τήν Ἑλληνική Πολιτεία γιά ἀποδοχή ἀλλαγῆς τοῦ Ἰουλιανοῦ ἑορτολογίου ἀπό τό Γρηγοριανό, συνέστησε ἐπιτροπή ἀποτελούμενη ἀπό τούς Σεβασμιότατους: Δημητριάδος Γερμανό ὡς πρόεδρο, Ναυπακτίας καί Εὐρυτανίας Ἀμβρόσιο, τούς καθηγητές : τότε Ἀρχιμανδρίτη καί μετ' ἔπειτα Μητροπολίτη Ἀθηνῶν Χρυσόστομο Παπαδόπουλο, κ. Αἰγινήτη καί κ. Ζολώτα. Ἡ Ἐπιτροπή μέ πρόταση τοῦ καθηγητοῦ κ. Αἰγινήτου ἀπεφάσισε ὡς ἑξῆς: "Ἡ Ἐπιτροπή φρονεῖ ὅτι ἡ μεταβολή τοῦ Ἰουλιανοῦ Ἡμερολογίου μή προσκρούουσα εἰς δογματικούς καί κανονικούς λόγους δύναται νά γίνει, μετά συνεννόησιν μετά πασῶν των λοιπῶν Ὀρθοδόξων Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν, κ.λ.π.".

       Μέ τήν εἰσήγηση τῆς ἐπιτροπῆς, ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἀπέρριψε τήν ἰδέα τῆς ἀλλαγῆς τοῦ ἡμερολογίου.

       Φαίνεται ὅτι τό ζήτημα δέν βρῆκε τήν ἀναμενόμενη ἀνταπόκριση καί ἀπό τίς ἄλλες Αὐτοκέφαλες Ἐκκλησίες καί παρέμεινε γιά εὐθετότερο χρόνο.

       Ὄντως, τό νεωτερίστικο πνεῦμα βρῆκε προσφορότερο ἔδαφος γιά ἀλλαγές, στά τέλη τῆς πρώτης εἰκοσαετίας τοῦ 20ου μ.Χ. αἰώνα. Ἀφορμές, ἡ Ἐθνική τραγωδία τῆς Μ. Ἀσίας καί τά πολιτικά πάθη πού κυριαρχοῦσαν τήν ἐποχή αὐτή στόν Ἑλλαδικό χῶρο. Τότε ἦταν ὁ κατάλληλος καιρός γιά τά πρῶτα βήματα τῆς παναιρέσεως τοῦ οἰκουμενισμοῦ. Σύμφωνα μέ τήν Πατριαρχική ἐγκύκλιο τοῦ 1920, ἐπί τοποτηρητείας τοῦ Δωροθέου Προύσης, (αὐτή ἐκτιμᾶται ὅτι ἀποτελεῖ τόν καταστατικό χάρτη τοῦ Οἰκουμενισμοῦ), στήν ὁποίαν ἐξηγεῖ τόν λόγο πού ἐπιβάλλει τήν ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου "ὁ ταυτόχρονος συνεορτασμός τῶν ἀκινήτων ἑορτῶν μεταξύ Ἀνατολῆς καί Δύσης θά συντελέσει τά μέγιστα εἰς τήν ἐπίτευξιν τῆς πολυποθήτου ἑνώσεώς των". Σκοπός τῆς ἀλλαγῆς, εἶναι ἡ γεφύρωση τοῦ χάσματος μεταξύ Ἀνατολῆς καί Δύσεως. Ὄχι, ὅμως, μέ τήν ἐξάλειψη τῶν λόγων πού τό προκάλεσαν. Ὄχι μέ τήν ἐπιστροφή τῆς Δύσεως στίς Ὀρθόδοξες πηγές ἀπό τίς ὁποῖες, ὅπως προείπαμε, εἶχε ἀποκοπεῖ. Ἀλλά δεχόμενη ἡ Ὀρθόδοξη Ἀνατολή τίς διάφορες καινοτομίες τῶν Δυτικῶν, νά πλησιάσει καί νά ἀφομοιωθεῖ τελικά ἀπό τήν αἵρεσή τους !

       Τό "Πανορθόδοξον Συνέδριον" τῆς Κωνσταντινουπόλεως τοῦ Ἰουνίου 1923, τό ὁποῖο ἀποφάσισε τήν ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου, στή 10η ἀπόφασή του ἐπιφυλάσσεται τοῦ δικαιώματος γιά "μεταγενεστέραν αὐτοῦ τροποποίησιν" (τοῦ νέου ἡμερολογίου). Βάζει, ὅμως, σάν ἀπαραίτητο ὄρο τήν συγκατάθεση τῶν ὑπολοίπων αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν "ἥν ἤθελον ἀποδεχθῆ ἀπασαι αἵ Χριστιανικαί Ἐκκλησίαι".

       Ἑπομένως συμπεραίνεται, ὅτι καί γιά τήν ἀρχική ἀλλαγή ἀπαραίτητη προϋπόθεση ἦτο ἡ συμφωνία "ἁπασῶν των Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν". Οἱ ὑπόλοιπες (ἐκτός της Ἑλλαδικῆς) ἐκκλησίες, ὄχι μόνο δέν συμφώνησανστην ἀποδοχή τοῦ νέου ἡμερολογίου, ἀλλά γράφουν πρός τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο πού ζητᾶ τή γνώμη τούς περί ἀλλαγῆς τοῦ ἡμερολογίου:

       α) "Ἡ τοιαύτη γάρ μεταβολή, ὡς διασαλεύουσα τήν ἀνέκαθεν καί πολλάκις καθαγιασθεῖσαν ὑπό τῆς Ἐκκλησίας τάξιν, συνεπάγετο ἀναμφιβόλως διασαλεύσεις τινάς ἐν τῷ ἐκκλησιαστικῶ βίω... Διό τό ἐφ' ἠμίν, ἠμεῖς ὑποστηρίξαμεν ἄν τήν τήρησιν ἐν τῇ ἐκκλησιαστική τάξει τοῦ Ἰουλιανοῦ (παλαιοῦ) ἡμερολογίου" (Πατριαρχεῖον Ρωσσίας).

      β) "Πάσα περί μεταρρυθμίσεως τοῦ κρατοῦντος ἡμερολογίου καί δή ἐπί προτιμήσει τοῦ Γρηγοριανοῦ ἀπόφασις, ἔσται ἐπί βλάβη τῆς ὀρθοδοξίας". (Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων).

      γ) "Οἱ ἀντιπρόσωποι τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν ἀνάγκη ἴνα ὦσι μᾶλλον ἐπιφυλακτικοί, ὅσον ἀφορᾶ τό ζήτημα τοῦτο. Διότι ὡς γνωστόν, ἡ μεταβολή του ἡμερολογίου ἐξυπονοεῖ τήν μεταλλαγήν τοῦ Πασχαλίου, διά τοῦτο φοβούμενοι μή ὑποπέσωμεν εἰς κίνδυνον τινά, ὁποίους γνωρίζομεν ἐκ τῆς ἱστορίας, εἰμί ταύτης τῆς ταπεινῆς γνώμης, ὅπως καί εἰς τό ἑξῆς τηρῶμεν τήν πράξιν τοῦ Ἰουλιανοῦ ἡμερολογίου". (Ἐκκλησία Μαυροβουνίου).

      δ) "Οὔτε διά τῶν δακτύλων δέν ἐπιτρέπεται ἠμίν νά θίξωμεν τάς ἀπηρχαιωμένας ἀποφάσεις αἵτινες ἀποτελούσι τήν ἡμετέραν ἐκκλησιαστικήν δόξαν". (Ἐκκλησία Ρουμανίας).

       Ἐξάλλου καί ὁ Μητροπολίτης Ἀθηνῶν Χρυσόστομος ὅταν ἐπιχείρησε νά πιέσει τίς λοιπές Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες νά στέρξουν σέ ὑποστήριξη τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου γιά τήν ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου, ἔλαβε τίς ἀνάλογες ἀπαντήσεις :

       α) "Συνταυτισμός τῶν Ὀρθοδόξων ἑορτῶν πρός τά τῆς Ρωμαϊκῆς (παπικῆς) ἐκκλησίας κρίνεται ἀσύμφορος διά τήν Ὀρθοδοξίαν". (Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων).

       β) "Οἱ πολιτικοί παράγοντες παρέστησαν προόδου σύμπτωμα τήν ἀλλαγήν τοῦ ἡμερολογίου, ἄν καί σύμπασα ἡ ἀνατολική ἐκκλησία ἔχεται τοῦ Ἰουλιανοῦ Ἡμερολογίου, παρά τήν βίαν ἥν μετέρχεται τό Κράτος πρός ἀποδοχήν τοῦ γρηγοριανοῦ. Ἡ ροπή εἰς τάς μεταβολᾶς τῶν κανόνων εἰκονίζει πρό τῶν ὀφθαλμῶν ἠμῶν κίνδυνον μέγαν". (Πατριαρχεῖον Ἀντιοχείας).

       γ) "...τά περί ἡμερολογίου καί Πασχαλίου... ἀνέγνωμεν... ἐσπεύσαμεν ἀνακοινώσασθαι αὐτά τή καθ' ἠμᾶς Ἱερωτάτη τῶν Μητροπολιτῶν χορεία, συνοδικῶς συνδιασκεπτόμενη τή 14η τοῦ αὐτοῦ μηνός Μαρτίου καθ' ὅ παρειλήφαμεν πατρίου ἡμερολογίου... 'Ὅτι μέν οὐδεμίαν οὐδαμῶς ἡ καθ' ἠμᾶς ἁγιωτάτη ἐκκλησία ἔβλεπε ἀνάγκην, ἀλλ' οὔδ' ἁπλῶς περιστάσεων συνθήκην ἤ φορᾶν ἐπιβάλλουσαν τήν διόρθωσιν τοῦ ἐν χρήση τῆς Ὀρθοδόξου ἐκκλησίας ἡμερολογίου". (Πατριαρχεῖον Ἀλεξανδρείας).

       Ἡ Ἑλληνική Πολιτεία πιεζόταν, ὡς φαίνεται, γιά ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου ἀπό τίς Φράγκικες κυβερνήσεις τῆς Δύσεως. Φοβούμενη τυχόν ἀντιδράσεις τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, μέ Βασιλικό Διάταγμα πού ὑπογράφηκε στίς 18 Ἰανουαρίου 1923 καί δημοσιεύθηκε στήν ἐφημερίδα τῆς Κυβερνήσεως στίς 25 Ἰανουαρίου, ἀποφάσισε τήν ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου διά τοῦ ὁποίου ἡ 16η Φεβρουαρίου 1923, ἔγινε 1η Μαρτίου 1923. Σέ καμμία περίπτωση δέν δημιούργησε ζήτημα στήν Ἐκκλησία.

       Καί τοῦτο γιατί στήν παράγραφο 3 τοῦ πρώτου ἄρθρου ἔλεγε τά ἑξῆς:

      Διατηρεῖται ἐν ἰσχύει τό Ἰουλιανόν Ἡμερολόγιον, ὅσον ἀφορᾶ ἐν γένει τήν Ἐκκλησία καί τάς θρησκευτικᾶς ἐορτᾶς".

       Στήν ἑπόμενη παράγραφο 4, ἔλεγε: "Ἡ Ἐθνική ἑορτή τῆς 25ης Μαρτίου καί πᾶσαι αἵ κατά τούς κειμένους νόμους ἐορτάσιμοι καί ἐξερετέαι ἡμέραι, ρυθμίζονται κατά τό Ἰουλιανόν Ἡμερολόγιον".

      Προφανῶς ὁ Μητροπολίτης Ἀθηνῶν Χρυσόστομος ἄσκησε πιέσεις στήν ἐπαναστατική κυβέρνηση νά ἑορτάσει τήν 25η Μαρτίου κατά τό νέο ἡμερολόγιο, σέ ἀντίθεση μέ τό Βασιλικό Διάταγμα. Καί τοῦτο γιατί ὡς φαίνεται διαπνεόμενος ἀπό φιλομοντερνισμό, (κουρά κόμης, παρακολούθησις θεατρικῶν παραστάσεων), ἤθελε νά ἀσκήσει πιέσεις στήν ἱεραρχία γιά νά δεχθεῖ τήν ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου, μέ τό πρόσχημα, ὅτι δῆθεν δημιουργεῖται σύγχιση ἀπό τήν ἑορτή τοῦ Εὐαγγελισμοῦ πού δέν συνέπιπτε μέ τήν Ἐθνική Ἑορτή.

       Ἡ ἔγκριση τῆς ἱεραρχίας ἐλήφθη καί ὁ Ἀθηνῶν Χρυσόστομος ἐκυκλοφόρησε ἐγκύκλιο μέ ἀριθμ. 430 τήν 1η Μαρτίου 1924, μέ τήν ὁποία γνωστοποιοῦσε στό πλήρωμα τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας, ὅτι ἡ 10η Μαρτίου θά ὀνομασθεῖ καί ἑορτασθεῖ ὡς 23η Μαρτίου !

       Τό ἄγγελμα τῆς ἀλλαγῆς εἶχε σάν ἀποτέλεσμα τόν σκανδαλισμό τῆς θρησκευτικῆς συνειδήσεως τοῦ Ὀρθοδόξου λαοῦ, ὁ ὁποῖος μέ ἕνα στόμα βροντοφώναξε:

       "Μετά ἀπό 20 αἰῶνες, μᾶς ἐφράγκεψαν τήν Ἐκκλησία μας !". Διετύπωσαν δέ τίς ἐκκλησιολογικές τούς θέσεις ὡς ἑξῆς : "Ἡ διοικοῦσα Ἱεραρχία διά τῆς ἀποδοχῆς καί χρήσεως ἐν τῇ θεία λατρεία τοῦ Γρηγοριανοῦ ἡμερολογίου, ὅπερ ὁμολογεῖται καί ὑπό τοῦ τότε Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Γρηγορίου, ὅστις εἰς ἐπιστολήν του πρός τόν τότε Μητροπολίτην Ἀθηνῶν Χρυσόστομον Παπαδόπουλον ἔγραφε : "Δέν πρέπει ἀγαπητέ ἐν Χριστῷ ἀδελφέ... διά τῆς μεταρρυθμίσεως ταύτης προχωρεῖ ἡ Ἐκκλησία εἰς τό Γρηγοριανόν ἡμερολόγιον", ἐκήρυξεν ἐαυτήν σχισματικήν ἔναντί του κορμοῦ τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ὀρθοδόξου του Χριστοῦ Ἐκκλησίας".

       Ἀπό τῆς στιγμῆς ἐκείνης μεγάλη μερίδα κλήρου καί λαοῦ δέν ἀποδέχθηκε τά τετελεσμένα γεγονότα καί ἄρχισε ἡ ἀντίσταση κατά τῆς ἡμερολογιακῆς καινοτομίας.

       Ἀρχικῶς ἱδρύθηκε τό σωματεῖο "Ἑλληνική Θρησκευτική Κοινότης τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν" μέ ἕδρα τήν Ἀθήνα καί σκοπό τήν ὀργάνωση παραρτημάτων (ἐνοριῶν) σέ ὅλη τήν Ἑλλάδα. Μέ σειρά ἄρθρων στόν ἡμερήσιο τύπο, περιοδικές ἐκδόσεις καί ἄλλα ἔντυπα, ἐδίδετο ἡ μάχη τῆς καλῆς ὁμολογίας καί ἐστηλιτευόταν ἡ κακοδοξία τῶν νεοημερολογιτῶν. Παράλληλα, ἀπό μέρους τῆς νεοημερολογιτικῆς ἐκκλησίας μέ τήν συνδρομή τῆς πολιτείας, ἄρχισαν διωγμοί κατά τῶν Γ.Ο.Χ. Κληρικῶν καί λαϊκῶν. Οἱ θρησκευτικές ἀνάγκες τῶν Γ.Ο.Χ. ἐξυπηρετοῦνται σέ διάφορα ἀπομακρυσμένα ἐξωκλήσσια γιά τόν φόβο βιαίου ἀποσχηματισμοῦ τῶν ἱερέων καί συλλήψεως τῶν λαϊκῶν.

      Ἕως τοῦ ἔτους 1934, μέ τή βοήθεια τῶν κληρικῶν πού δέν ἀκολούθησαν τήν "νόμω κρατοῦσα" ἐκκλησία τοῦ νέου ἡμερολογίου καί ἁγιορειτῶν ἱερομονάχων, ὀργανώθηκαν σέ ὅλη τήν Ἑλλάδα περί τά 800 παραρτήματα (ἐνορίες). Ταυτόχρονα δέν ἔπαυσαν καί οἱ προσπάθειες γιά τήν ἐξεύρεση Ὀρθοδόξων Ἀρχιερέων πού θά ἀνελάμβαναν τήν ἡγεσία τοῦ Ἱεροῦ Ἀγῶνος τῆς Ὀρθοδοξίας.

       13/26 Μαΐου 1935, ἱστορική ἡμέρα γιά τήν ἀληθινή παραδοσιακή Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Τρεῖς Μητροπολίτες, ὁ Δημητριάδος Γερμανός Μαυρομάτης, ὁ πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος Καβουρίδης καί ὁ Ζακύνθου Χρυσόστομος Δημητρίου, ἀπεκήρυξαν ὡς σχισματικόν τόν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν καί μέ διάγγελμά τους πρός τόν λαό λέγουν : "Ἡ ἐμμονή εἰς τό νέον ἡμερολόγιον εἶναι κίνδυνος διά τήν θρησκείαν" (ἡμερήσιος τύπος τῆς 14/27 Μαΐου 1935).

       23/4 ἕως καί 26/4/1935, λαμβάνουν χώρα χειροτονίες τεσσάρων νέων Ἐπισκόπων ἀπό τούς τρεῖς Ἀρχιερεῖς. Ἐχειροτονήθησαν οἱ Ἀρχιμανδρίται Γερμανός Βαρυκόπουλος ὡς Ἐπίσκοπος Κυκλάδων,

      Χριστόφορος Χατζής ὡς Ἐπίσκοπος Μεγαρίδος,

      Πολύκαρπος Λιώσης ὡς Ἐπίσκοπος Διαυλείας καί

      Ματθαῖος Καρπαθάκης ὡς Ἐπίσκοπος Βρεσθένης..