Η ομιλία μέ τήν μεγαλύτερη ακροαματικότιτα

ΠΟΙΕΣ ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΟΙ ΔΥΟ ΠΑΣΧΑΛΙΕΣ ΚΑΙ Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΕΣΧΑΤΗ ΕΞΑΠΑΤΗΣΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ (ομιλίες) ΠΑΤΕΡΑΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΡΟΣ - ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ... ...{κάνοντας κλικ στο σύνδεσμο ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΒΡΕΙΤΕ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΤΕ ΤΙΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΟΜΙΛΙΕΣ... https://apokalipsistora.blogspot.com/2017/05/blog-post_18.html

< ΟΛΑ, ΤΑ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΤΑ ΤΑΣ ΓΡΑΦΑΣ >

Παρασκευή 8 Ιουνίου 2018

Αντιοικουμενιστικό ΔΙΑΓΓΕΛΜΑ Πατριάρχου Ειρηναίου:

"Ο Οικουμενισμός, είναι ψηφιδωτόν, συντεταγμένον από αιρέσεις και σχίσματα. Ο Οικουμενισμός, είναι ΑΙΡΕΣΙΣ και ΔΙΑΣΤΡΟΦΗ της ΠΙΣΤΕΩΣ"!
Δι' ημάς υπέρ πάντα Πατριάρχην κείνται οι άγιοι Πατέρες, αι σεπταί Σύνοδοι, 
οι ιεροί Κανόνες. Και, ευρισκόμενοι τυχόν προ θλιβερών διλημμάτων υπακοής, 
θα προτιμήσωμεν (και ήδη προτιμώμεν) την υπακοήν προς τους Πατέρας, πρό τού 
σχίσματος τού 1923-1924. τας Ίερ. Συνόδους, τους Ίερούς Κανόνες! τήν Ίερά Παράδοσιν, 
καί όχι τούς μοντέρνους ογδοήτας κληρικούς τού Οικουμενισμού καί τής μασονίας...
Наша Мерность обращается к Нашей пастве и ко всей Христоименитой Полноте Вселенского Православия, к Нашим братьям - Предстоятелям Православных Церквей, к Нашим во Христе братьям - Святогробским отцам.  Основываясь на том, что насильственное Наше свержение и удаление с престола Иерусалимского Патриархата в 2005 г. произошло антиканонично и противозаконно, Мы заявляем о том, что остаемся единственным в силе и истине Патриархом Иерусалимским.  В связи с тем, что Нашу Мерность обвиняют в еретичестве, экуменизме, расколе, считаем необходимым указать на такой общеизвестный в Церкви факт: преподобный Агафон спокойно принял все оскорбления, но когда ему сказали, что он еретик, то он возразил, сказав: «те оскорбления я принял потому, что это полезно для моей души, а это не принимаю, потому что быть еретиком - значит быть отлученным от Бога». Так поступали наши Святые Отцы, так учит нас поступать и наша Матерь Церковь.  А потому, считаем своим долгом заявить нижеследующее:  1. Наша Мерность никогда не была и не является еретиком и экуменистом. Экуменизм – мозаика, сложенная из ересей и расколов. Экуменизм – это ересь.  Это полное собрание всех ересей и извращений в вере, ибо экуменизм собирает и объединяет в единое лоно всех: от в истине стоящих до еретиков, присоединяет к себе давно отпавших и извратившихся в своей вере раскольников и даже иноверных. При этом вопрос о покаянии не обсуждается, но все они признаются равночестными перед Богом. Где же в этом нечестивом сборище может быть истина? Могут ли на одном древе расти и плоды съедобные, и плоды ядовитые? И плоды сладкие, и плоды горькие? Экуменическая церковь - она не живая, но мертвая, ибо ложь убивает в ней всякую истину.  2. Наша Мерность не вводила повторно Иерусалимский Патриархат во Всемирный Совет Церквей, который является экуменическим сборищем.  Я полностью согласен и всемерно поддерживал и поддерживаю решение приснопамятного Патриарха Иерусалимского Диодора, который в 1979 году вывел Иерусалимскую Церковь из ВСЦ.  Теория ветвей, насаждаемая и признаваемая во Всемирном Совете Церквей, несостоятельна, поскольку отделившиеся от Церкви сообщества суть не живые ветви, но отломившиеся и иссыхающие. «Кто не пребудет во Мне, извергнется вон, как ветвь, и засохнет; а такие ветви собирают и бросают в огонь, и они сгорают» (Ин. 15:6).  3. В отношении готовящегося к проведению в 2016 году Всеправославного Собора.  Его Святейшество Патриарх Константинополя подготавливает вместе с Поместными Церквями Всеправославный Собор, для вынесения на него якобы нерешенных вопросов Православной Церкви.  Но, во-первых, большинство вопросов из повестки дня готовящегося Всеправославного Собора уже были решены в Православной Церкви: экуменизма, отношения к инославным, о посте, о календаре, о православном крещении, о браке и т.д. Поэтому велика опасность того, что на этом соборе может произойти предательский пересмотр православного богословия и антропологии.  А во-вторых, Всесвятейший Патриарх Константинополя и Предстоятели Православных Церквей полностью игнорируют факт совершенного в 2005 году Вселенского Преступления в отношении Нас. Или они успокоили свою совесть, думая, что я по своей воле "замкнулся", добиваясь и вымаливая место на троне?  Константинопольский Патриарх сам, "стоя на месте святе", разжег Схизму на Святом Сионе, в лоне Матери Церквей, от Которой воссияла Истина и Свет в Мире.  Святой Дух соработничает только стоящим в истине православным христианам. Он не может соучаствовать в делах неправедных. Поэтому игнорирование Предстоятелями Православных Церквей неразрешенной проблемы в отношении антиканоничного свержения с престола Нашей Мерности делает невозможным Богодухновенность предстоящего Собора, и он в этом случае будет безблагодатным и небогоугодным.   Как никогда, на данном судьбоносном этапе, Богом поставленные и призванные хранить веру Предстоятели Церквей, епископы, должны занять святоотеческую исповедническую позицию защиты Православия от тех, которые Им торгуют и вводят Его в политику угождения миру сему, лежащему во зле.  Спастись можно только возвращением к Богочеловеку через всеусердное и всестроннее покаяние и усвоение православной веры Святых Апостолов, Святых Отцов, Святых Вселенских Соборов.  Отеческое Наше сердце не выносит более вида Тела Церкви Христовой, кровоточащего по вине преступников и отступников, и призывает, и просит всех членов Сионской Матери Церквей и всего Православия, а также всех представителей компетентных органов, прийти и поспособствовать со страхом Божиим, верою и любовию, восстановлению канонического порядка в Нашей Патриархии, дабы, по исшествии сатаны с аггелами его из стада Христова, мы причастились Истины вместе с учреждённой самим Христом Матерью Церквей, во славу веры, во славу народа Бога нашего.  Обильно ниспосылая Наше благословение, ожидаем всяческого киринейского труда, молясь, дабы Живодавец Господь осиял всех Светом невечернего Своего Света.   Во Святом Граде Иерусалиме 2015 года, июня 20 дня ВАШ ПРЕБЫВАЮЩИЙ В ЗАТОЧЕНИИ ПАТРИАРХ ИЕРУСАЛИМСКИЙ ИРИНЕЙ I Антиэкуменическое послание заточенного Иерусалимского патриарха Иринея Антиэкуменическое послание заточенного Иерусалимского патриарха Иринея Антиэкуменическое послание заточенного Иерусалимского патриарха Иринея Антиэкуменическое послание заточенного Иерусалимского патриарха Иринея
Наша Мерность обращается к Нашей пастве и ко всей Христоименитой Полноте Вселенского Православия, к Нашим братьям - Предстоятелям Православных Церквей, к Нашим во Христе братьям - Святогробским отцам.  Основываясь на том, что насильственное Наше свержение и удаление с престола Иерусалимского Патриархата в 2005 г. произошло антиканонично и противозаконно, Мы заявляем о том, что остаемся единственным в силе и истине Патриархом Иерусалимским.  В связи с тем, что Нашу Мерность обвиняют в еретичестве, экуменизме, расколе, считаем необходимым указать на такой общеизвестный в Церкви факт: преподобный Агафон спокойно принял все оскорбления, но когда ему сказали, что он еретик, то он возразил, сказав: «те оскорбления я принял потому, что это полезно для моей души, а это не принимаю, потому что быть еретиком - значит быть отлученным от Бога». Так поступали наши Святые Отцы, так учит нас поступать и наша Матерь Церковь.  А потому, считаем своим долгом заявить нижеследующее:  1. Наша Мерность никогда не была и не является еретиком и экуменистом. Экуменизм – мозаика, сложенная из ересей и расколов. Экуменизм – это ересь.  Это полное собрание всех ересей и извращений в вере, ибо экуменизм собирает и объединяет в единое лоно всех: от в истине стоящих до еретиков, присоединяет к себе давно отпавших и извратившихся в своей вере раскольников и даже иноверных. При этом вопрос о покаянии не обсуждается, но все они признаются равночестными перед Богом. Где же в этом нечестивом сборище может быть истина? Могут ли на одном древе расти и плоды съедобные, и плоды ядовитые? И плоды сладкие, и плоды горькие? Экуменическая церковь - она не живая, но мертвая, ибо ложь убивает в ней всякую истину.  2. Наша Мерность не вводила повторно Иерусалимский Патриархат во Всемирный Совет Церквей, который является экуменическим сборищем.  Я полностью согласен и всемерно поддерживал и поддерживаю решение приснопамятного Патриарха Иерусалимского Диодора, который в 1979 году вывел Иерусалимскую Церковь из ВСЦ.  Теория ветвей, насаждаемая и признаваемая во Всемирном Совете Церквей, несостоятельна, поскольку отделившиеся от Церкви сообщества суть не живые ветви, но отломившиеся и иссыхающие. «Кто не пребудет во Мне, извергнется вон, как ветвь, и засохнет; а такие ветви собирают и бросают в огонь, и они сгорают» (Ин. 15:6).  3. В отношении готовящегося к проведению в 2016 году Всеправославного Собора.  Его Святейшество Патриарх Константинополя подготавливает вместе с Поместными Церквями Всеправославный Собор, для вынесения на него якобы нерешенных вопросов Православной Церкви.  Но, во-первых, большинство вопросов из повестки дня готовящегося Всеправославного Собора уже были решены в Православной Церкви: экуменизма, отношения к инославным, о посте, о календаре, о православном крещении, о браке и т.д. Поэтому велика опасность того, что на этом соборе может произойти предательский пересмотр православного богословия и антропологии.  А во-вторых, Всесвятейший Патриарх Константинополя и Предстоятели Православных Церквей полностью игнорируют факт совершенного в 2005 году Вселенского Преступления в отношении Нас. Или они успокоили свою совесть, думая, что я по своей воле "замкнулся", добиваясь и вымаливая место на троне?  Константинопольский Патриарх сам, "стоя на месте святе", разжег Схизму на Святом Сионе, в лоне Матери Церквей, от Которой воссияла Истина и Свет в Мире.  Святой Дух соработничает только стоящим в истине православным христианам. Он не может соучаствовать в делах неправедных. Поэтому игнорирование Предстоятелями Православных Церквей неразрешенной проблемы в отношении антиканоничного свержения с престола Нашей Мерности делает невозможным Богодухновенность предстоящего Собора, и он в этом случае будет безблагодатным и небогоугодным.   Как никогда, на данном судьбоносном этапе, Богом поставленные и призванные хранить веру Предстоятели Церквей, епископы, должны занять святоотеческую исповедническую позицию защиты Православия от тех, которые Им торгуют и вводят Его в политику угождения миру сему, лежащему во зле.  Спастись можно только возвращением к Богочеловеку через всеусердное и всестроннее покаяние и усвоение православной веры Святых Апостолов, Святых Отцов, Святых Вселенских Соборов.  Отеческое Наше сердце не выносит более вида Тела Церкви Христовой, кровоточащего по вине преступников и отступников, и призывает, и просит всех членов Сионской Матери Церквей и всего Православия, а также всех представителей компетентных органов, прийти и поспособствовать со страхом Божиим, верою и любовию, восстановлению канонического порядка в Нашей Патриархии, дабы, по исшествии сатаны с аггелами его из стада Христова, мы причастились Истины вместе с учреждённой самим Христом Матерью Церквей, во славу веры, во славу народа Бога нашего.  Обильно ниспосылая Наше благословение, ожидаем всяческого киринейского труда, молясь, дабы Живодавец Господь осиял всех Светом невечернего Своего Света.   Во Святом Граде Иерусалиме 2015 года, июня 20 дня ВАШ ПРЕБЫВАЮЩИЙ В ЗАТОЧЕНИИ ПАТРИАРХ ИЕРУСАЛИМСКИЙ ИРИНЕЙ I Антиэкуменическое послание заточенного Иерусалимского патриарха Иринея Антиэкуменическое послание заточенного Иерусалимского патриарха Иринея Антиэкуменическое послание заточенного Иерусалимского патриарха Иринея Антиэкуменическое послание заточенного Иерусалимского патриарха Иринея

Наша Мерность обращается к Нашей пастве и ко всей Христоименитой Полноте Вселенского Православия, к Нашим братьям - Предстоятелям Православных Церквей, к Нашим во Христе братьям - Святогробским отцам.  Основываясь на том, что насильственное Наше свержение и удаление с престола Иерусалимского Патриархата в 2005 г. произошло антиканонично и противозаконно, Мы заявляем о том, что остаемся единственным в силе и истине Патриархом Иерусалимским.  В связи с тем, что Нашу Мерность обвиняют в еретичестве, экуменизме, расколе, считаем необходимым указать на такой общеизвестный в Церкви факт: преподобный Агафон спокойно принял все оскорбления, но когда ему сказали, что он еретик, то он возразил, сказав: «те оскорбления я принял потому, что это полезно для моей души, а это не принимаю, потому что быть еретиком - значит быть отлученным от Бога». Так поступали наши Святые Отцы, так учит нас поступать и наша Матерь Церковь.  А потому, считаем своим долгом заявить нижеследующее:  1. Наша Мерность никогда не была и не является еретиком и экуменистом. Экуменизм – мозаика, сложенная из ересей и расколов. Экуменизм – это ересь.  Это полное собрание всех ересей и извращений в вере, ибо экуменизм собирает и объединяет в единое лоно всех: от в истине стоящих до еретиков, присоединяет к себе давно отпавших и извратившихся в своей вере раскольников и даже иноверных. При этом вопрос о покаянии не обсуждается, но все они признаются равночестными перед Богом. Где же в этом нечестивом сборище может быть истина? Могут ли на одном древе расти и плоды съедобные, и плоды ядовитые? И плоды сладкие, и плоды горькие? Экуменическая церковь - она не живая, но мертвая, ибо ложь убивает в ней всякую истину.  2. Наша Мерность не вводила повторно Иерусалимский Патриархат во Всемирный Совет Церквей, который является экуменическим сборищем.  Я полностью согласен и всемерно поддерживал и поддерживаю решение приснопамятного Патриарха Иерусалимского Диодора, который в 1979 году вывел Иерусалимскую Церковь из ВСЦ.  Теория ветвей, насаждаемая и признаваемая во Всемирном Совете Церквей, несостоятельна, поскольку отделившиеся от Церкви сообщества суть не живые ветви, но отломившиеся и иссыхающие. «Кто не пребудет во Мне, извергнется вон, как ветвь, и засохнет; а такие ветви собирают и бросают в огонь, и они сгорают» (Ин. 15:6).  3. В отношении готовящегося к проведению в 2016 году Всеправославного Собора.  Его Святейшество Патриарх Константинополя подготавливает вместе с Поместными Церквями Всеправославный Собор, для вынесения на него якобы нерешенных вопросов Православной Церкви.  Но, во-первых, большинство вопросов из повестки дня готовящегося Всеправославного Собора уже были решены в Православной Церкви: экуменизма, отношения к инославным, о посте, о календаре, о православном крещении, о браке и т.д. Поэтому велика опасность того, что на этом соборе может произойти предательский пересмотр православного богословия и антропологии.  А во-вторых, Всесвятейший Патриарх Константинополя и Предстоятели Православных Церквей полностью игнорируют факт совершенного в 2005 году Вселенского Преступления в отношении Нас. Или они успокоили свою совесть, думая, что я по своей воле "замкнулся", добиваясь и вымаливая место на троне?  Константинопольский Патриарх сам, "стоя на месте святе", разжег Схизму на Святом Сионе, в лоне Матери Церквей, от Которой воссияла Истина и Свет в Мире.  Святой Дух соработничает только стоящим в истине православным христианам. Он не может соучаствовать в делах неправедных. Поэтому игнорирование Предстоятелями Православных Церквей неразрешенной проблемы в отношении антиканоничного свержения с престола Нашей Мерности делает невозможным Богодухновенность предстоящего Собора, и он в этом случае будет безблагодатным и небогоугодным.   Как никогда, на данном судьбоносном этапе, Богом поставленные и призванные хранить веру Предстоятели Церквей, епископы, должны занять святоотеческую исповедническую позицию защиты Православия от тех, которые Им торгуют и вводят Его в политику угождения миру сему, лежащему во зле.  Спастись можно только возвращением к Богочеловеку через всеусердное и всестроннее покаяние и усвоение православной веры Святых Апостолов, Святых Отцов, Святых Вселенских Соборов.  Отеческое Наше сердце не выносит более вида Тела Церкви Христовой, кровоточащего по вине преступников и отступников, и призывает, и просит всех членов Сионской Матери Церквей и всего Православия, а также всех представителей компетентных органов, прийти и поспособствовать со страхом Божиим, верою и любовию, восстановлению канонического порядка в Нашей Патриархии, дабы, по исшествии сатаны с аггелами его из стада Христова, мы причастились Истины вместе с учреждённой самим Христом Матерью Церквей, во славу веры, во славу народа Бога нашего.  Обильно ниспосылая Наше благословение, ожидаем всяческого киринейского труда, молясь, дабы Живодавец Господь осиял всех Светом невечернего Своего Света.   Во Святом Граде Иерусалиме 2015 года, июня 20 дня ВАШ ПРЕБЫВАЮЩИЙ В ЗАТОЧЕНИИ ПАТРИАРХ ИЕРУСАЛИМСКИЙ ИРИНЕЙ I Антиэкуменическое послание заточенного Иерусалимского патриарха Иринея Антиэкуменическое послание заточенного Иерусалимского патриарха Иринея Антиэкуменическое послание заточенного Иерусалимского патриарха Иринея Антиэкуменическое послание заточенного Иерусалимского патриарха Иринея

Наша Мерность обращается к Нашей пастве и ко всей Христоименитой Полноте Вселенского Православия, к Нашим братьям - Предстоятелям Православных Церквей, к Нашим во Христе братьям - Святогробским отцам.  Основываясь на том, что насильственное Наше свержение и удаление с престола Иерусалимского Патриархата в 2005 г. произошло антиканонично и противозаконно, Мы заявляем о том, что остаемся единственным в силе и истине Патриархом Иерусалимским.  В связи с тем, что Нашу Мерность обвиняют в еретичестве, экуменизме, расколе, считаем необходимым указать на такой общеизвестный в Церкви факт: преподобный Агафон спокойно принял все оскорбления, но когда ему сказали, что он еретик, то он возразил, сказав: «те оскорбления я принял потому, что это полезно для моей души, а это не принимаю, потому что быть еретиком - значит быть отлученным от Бога». Так поступали наши Святые Отцы, так учит нас поступать и наша Матерь Церковь.  А потому, считаем своим долгом заявить нижеследующее:  1. Наша Мерность никогда не была и не является еретиком и экуменистом. Экуменизм – мозаика, сложенная из ересей и расколов. Экуменизм – это ересь.  Это полное собрание всех ересей и извращений в вере, ибо экуменизм собирает и объединяет в единое лоно всех: от в истине стоящих до еретиков, присоединяет к себе давно отпавших и извратившихся в своей вере раскольников и даже иноверных. При этом вопрос о покаянии не обсуждается, но все они признаются равночестными перед Богом. Где же в этом нечестивом сборище может быть истина? Могут ли на одном древе расти и плоды съедобные, и плоды ядовитые? И плоды сладкие, и плоды горькие? Экуменическая церковь - она не живая, но мертвая, ибо ложь убивает в ней всякую истину.  2. Наша Мерность не вводила повторно Иерусалимский Патриархат во Всемирный Совет Церквей, который является экуменическим сборищем.  Я полностью согласен и всемерно поддерживал и поддерживаю решение приснопамятного Патриарха Иерусалимского Диодора, который в 1979 году вывел Иерусалимскую Церковь из ВСЦ.  Теория ветвей, насаждаемая и признаваемая во Всемирном Совете Церквей, несостоятельна, поскольку отделившиеся от Церкви сообщества суть не живые ветви, но отломившиеся и иссыхающие. «Кто не пребудет во Мне, извергнется вон, как ветвь, и засохнет; а такие ветви собирают и бросают в огонь, и они сгорают» (Ин. 15:6).  3. В отношении готовящегося к проведению в 2016 году Всеправославного Собора.  Его Святейшество Патриарх Константинополя подготавливает вместе с Поместными Церквями Всеправославный Собор, для вынесения на него якобы нерешенных вопросов Православной Церкви.  Но, во-первых, большинство вопросов из повестки дня готовящегося Всеправославного Собора уже были решены в Православной Церкви: экуменизма, отношения к инославным, о посте, о календаре, о православном крещении, о браке и т.д. Поэтому велика опасность того, что на этом соборе может произойти предательский пересмотр православного богословия и антропологии.  А во-вторых, Всесвятейший Патриарх Константинополя и Предстоятели Православных Церквей полностью игнорируют факт совершенного в 2005 году Вселенского Преступления в отношении Нас. Или они успокоили свою совесть, думая, что я по своей воле "замкнулся", добиваясь и вымаливая место на троне?  Константинопольский Патриарх сам, "стоя на месте святе", разжег Схизму на Святом Сионе, в лоне Матери Церквей, от Которой воссияла Истина и Свет в Мире.  Святой Дух соработничает только стоящим в истине православным христианам. Он не может соучаствовать в делах неправедных. Поэтому игнорирование Предстоятелями Православных Церквей неразрешенной проблемы в отношении антиканоничного свержения с престола Нашей Мерности делает невозможным Богодухновенность предстоящего Собора, и он в этом случае будет безблагодатным и небогоугодным.   Как никогда, на данном судьбоносном этапе, Богом поставленные и призванные хранить веру Предстоятели Церквей, епископы, должны занять святоотеческую исповедническую позицию защиты Православия от тех, которые Им торгуют и вводят Его в политику угождения миру сему, лежащему во зле.  Спастись можно только возвращением к Богочеловеку через всеусердное и всестроннее покаяние и усвоение православной веры Святых Апостолов, Святых Отцов, Святых Вселенских Соборов.  Отеческое Наше сердце не выносит более вида Тела Церкви Христовой, кровоточащего по вине преступников и отступников, и призывает, и просит всех членов Сионской Матери Церквей и всего Православия, а также всех представителей компетентных органов, прийти и поспособствовать со страхом Божиим, верою и любовию, восстановлению канонического порядка в Нашей Патриархии, дабы, по исшествии сатаны с аггелами его из стада Христова, мы причастились Истины вместе с учреждённой самим Христом Матерью Церквей, во славу веры, во славу народа Бога нашего.  Обильно ниспосылая Наше благословение, ожидаем всяческого киринейского труда, молясь, дабы Живодавец Господь осиял всех Светом невечернего Своего Света.   Во Святом Граде Иерусалиме 2015 года, июня 20 дня ВАШ ПРЕБЫВАЮЩИЙ В ЗАТОЧЕНИИ ПАТРИАРХ ИЕРУСАЛИМСКИЙ ИРИНЕЙ I Антиэкуменическое послание заточенного Иерусалимского патриарха Иринея Антиэкуменическое послание заточенного Иерусалимского патриарха Иринея Антиэкуменическое послание заточенного Иерусалимского патриарха Иринея Антиэкуменическое послание заточенного Иерусалимского патриарха Иринея
Υ.Γ. Ευχαριστώ τον αποστολέα αυτής της συγκλονιστικής επιστολής, η οποία δημοσιεύθηκε σε ρωσική Χριστιανική ιστοσελίδα.
Όλη η επιστολή στα Ελληνικά, δημοσιεύεται κατωτέρω. 


 Антиэкуменическое послание заточенного Иерусалимского патриарха Иринея



Антиэкуменическое послание заточенного Иерусалимского патриарха Иринея

Наша Мерность обращается к Нашей пастве и ко всей Христоименитой Полноте Вселенского Православия, кНашим братьям - Предстоятелям Православных Церквей, к Нашим во Христе братьям - Святогробским отцам.

Основываясь на том, что насильственное Наше свержение и удаление с престола Иерусалимского Патриархата в 2005 г. произошло антиканонично и 

противозаконно, Мы заявляем о том, что остаемся единственным в силе и истине Патриархом Иерусалимским.

В связи с тем, что Нашу Мерность обвиняют в еретичестве, экуменизме, расколе, считаем необходимым указать на такой общеизвестный в Церкви факт: преподобный Агафон спокойно принял все оскорбления, но когда ему сказали, что он еретик, то он возразил, сказав: «те оскорбления я принял потому, что это полезно для моей души, а это не принимаю, потому что быть еретиком - значит быть отлученным от Бога». Так поступали наши Святые Отцы, так учит нас поступать и наша Матерь Церковь.

А потому, считаем своим долгом заявить нижеследующее:

1. Наша Мерность никогда не была и не является еретиком и экуменистом. Экуменизм – мозаика, сложенная из ересей и расколов. Экуменизм – это ересь.

Это полное собрание всех ересей и извращений в вере, ибо экуменизм собирает и объединяет в единое лоно всех: от в истине стоящих до еретиков, присоединяет к себе давно отпавших и извратившихся в своей вере раскольников и даже иноверных. При этом вопрос о покаянии не обсуждается, но все они признаются равночестными перед Богом. Где же в этом нечестивом сборище может быть истина? Могут ли на одном древе расти и плоды съедобные, и плоды ядовитые? И плоды сладкие, и плоды горькие? Экуменическая церковь - она не живая, но мертвая, ибо ложь убивает в ней всякую истину.

2. Наша Мерность не вводила повторно Иерусалимский Патриархат во Всемирный Совет Церквей, который является экуменическим сборищем.

Я полностью согласен и всемерно поддерживал и поддерживаю решение приснопамятного Патриарха Иерусалимского Диодора, который в 1979 году вывел Иерусалимскую Церковь из ВСЦ.

Теория ветвей, насаждаемая и признаваемая во Всемирном Совете Церквей, несостоятельна, поскольку отделившиеся от Церкви сообщества суть не живые ветви, но отломившиеся и иссыхающие. «Кто не пребудет во Мне, извергнется вон, как ветвь, и засохнет; а такие ветви собирают и бросают в огонь, и они сгорают» (Ин. 15:6).

3. В отношении готовящегося к проведению в 2016 году Всеправославного Собора.

Его Святейшество Патриарх Константинополя подготавливает вместе с Поместными Церквями Всеправославный Собор, для вынесения на него якобы нерешенных вопросов Православной Церкви.

Но, во-первых, большинство вопросов из повестки дня готовящегося Всеправославного Собора уже были решены в Православной Церкви: экуменизма, отношения к инославным, о посте, о календаре, о православном крещении, о браке и т.д. Поэтому велика опасность того, что на этом соборе может произойти предательский пересмотр православного богословия и антропологии.

А во-вторых, Всесвятейший Патриарх Константинополя и Предстоятели Православных Церквей полностью игнорируют факт совершенного в 2005 году Вселенского Преступления в отношении Нас. Или они успокоили свою совесть, думая, что я по своей воле "замкнулся", добиваясь и вымаливая место на троне?

Константинопольский Патриарх сам, "стоя на месте святе", разжег Схизму на Святом Сионе, в лоне Матери Церквей, от Которой воссияла Истина и Свет в Мире.

Святой Дух соработничает только стоящим в истине православным христианам. Он не может соучаствовать в делах неправедных. Поэтому игнорирование Предстоятелями Православных Церквей неразрешенной проблемы в отношении антиканоничного свержения с престола Нашей Мерности делает невозможным Богодухновенность предстоящего Собора, и он в этом случае будет безблагодатным и небогоугодным.

Как никогда, на данном судьбоносном этапе, Богом поставленные и призванные хранить веру Предстоятели Церквей, епископы, должны занять святоотеческую исповедническую позицию защиты Православия от тех, которые Им торгуют и вводят Его в политику угождения миру сему, лежащему во зле.

Спастись можно только возвращением к Богочеловеку через всеусердное и всестроннее покаяние и усвоение православной веры Святых Апостолов, Святых Отцов, Святых Вселенских Соборов.

Отеческое Наше сердце не выносит более вида Тела Церкви Христовой, кровоточащего по вине преступников и отступников, и призывает, и просит всех членов Сионской Матери Церквей и всего Православия, а также всех представителей компетентных органов, прийти и поспособствовать со страхом Божиим, верою и любовию, восстановлению канонического порядка в Нашей Патриархии, дабы, по исшествии сатаны с аггелами его из стада Христова, мы причастились Истины вместе с учреждённой самим Христом Матерью Церквей, во славу веры, во славу народа Бога нашего.

Обильно ниспосылая Наше благословение, ожидаем всяческого киринейского труда, молясь, дабы Живодавец Господь осиял всех Светом невечернего Своего Света.
 
Во Святом Граде Иерусалиме 2015 года, июня 20 дня
ВАШ ПРЕБЫВАЮЩИЙ В ЗАТОЧЕНИИ ПАТРИАРХ ИЕРУСАЛИМСКИЙ
ИРИНЕЙ I 

όποιος Επίσκοπος τολμήσει νά αθετήσει ότι σάν μασόνος υπέγραψε νά υπηρετήσει, θά έχει τήν τύχη τού Ειρηναίου, τού Χριστόδουλου, τού Βενέδικτου... Τό χαλιφάτο τής μασονίας δέν συγχωρεί, καί ούτε παραχωρεί αξιώματα δίχως ανταλλάγματα.....

ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΣΤΟΝ ΚΑΝΑΔΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΜΟΝΟΦΥΣΙΤΕΣ

Ελαβα την ακόλουθη επιστολή από τον κ. Ανδρέα Κυριακού, Γενικό Γραμματέα του Παγκυπρίου Συλλόγου Ορθοδόξου Παραδόσεως “Οι φίλοι του Αγίου Ορους” και εκδότη του περιοδικού “Ορθόδοξη Μαρτυρία”: Οντως το θράσος ή μάλλον η θεολογική αφασία των οικουμενιστών είναι άνευ όρων και ορίων. Το Εκκλησιαστικό Πρακτορείο Ειδήσεων “Ρομφαία” μας πληροφορεί ότι στις 22 Μαίου στο Τορόντο - προεξάρχοντος της πανηγύρεως του Σεβασμιότατου Μητροπολίτη Καναδά κ. Σωτήριου - έγινε συναγελασμός Ορθόδοξων ιεραρχών και ιερέων μετά εσμού μονοφυσιτών. Προηγήθηκε η “απαραίτητη” συμπροσευχή (όρθρος στην Μητρόπολη Τορόντο) και ακολούθησαν συνομιλίες για ποιμαντικά θέματα. Συνεχίζονται οι συμπροσευχές με κοπτικό εσπερινό στις 30 Μαίου παρακολουθούντων των “ημετέρων”. Ο οικουμενιστικός οίστρος δεν περνά εύκολα. Εχουν βάλει το μικρόβιο βαθιά μέσα στην ψυχή τους. “Ποιμένες πολλοί διέφθειραν τον αμπελώνα μου”. Κάτι ήξερε ο προφήτης. Οι Εβραίοι δεν περνούσαν από τη Σαμάρεια για να μή διασχίσουν χώρα αιρετικών. Σήμερα ο συναγελασμός μετά αιρετιζόντων είναι must που λένε στα καλά Ελληνικά!!! Δυστυχώς. Τα πράγματα είναι ακριβώς όπως τα αναλύει ο κ. Κυριακού. Δεν έχουμε καν την αυτοσυνειδησία των δικαίων της Παλαιάς Διαθήκης. Οχι μόνον με τους αιρετικούς αλλά και με τους αλλόθρησκους και με τους σαμανιστές και με τους ειδωλολάτρες είναι πρόθυμοι πολλοί εκκλησιαστικοί ταγοί μας να συμπροσεύχονται! Πάντως μην πολυπαίρνεις κατάκαρδα αυτά που συμβαίνουν αυτές τις μέρες στον Καναδά. Ο Σεβασμιότατος Καναδά και οι ορθόδοξοι επίσκοποι άλλων Εκκλησιών έχουν δώσει πολύ χειρότερα δείγματα οικουμενιστικής γραφής στο παρελθόν. Τώρα τηρούν και κάποια προσχήματα. Εξακολουθεί βεβαίως η συμπεριφορά τους να είναι επιεικώς απαράδεκτη, αλλά πίστεψε με ότι στο παρελθόν γίναμε μάρτυρες πολύ χειρότερων οικουμενιστικών ασχημιών. Ρωτούμε συγκεκριμένα τον Σεβασμιότατο και τους άλλους Ορθόδοξους που συμμετείχαν στις συμπροσευχές: Αν η συζήτηση μεταξύ Ορθοδόδων και Μονοφυσιτών είναι χρήσιμη για να καθιερωθούν ορισμένα προνόμια για την παιδεία και για να εξασφαλιστεί η επιδότηση από την Κυβέρνηση του Καναδά, γιατί χρειαζόταν να επενδύσουν το σενάριο με οικουμενιστική μουσική συμπροσευχών; Για να σκανδαλίσουν τον κόσμο; Για να εμπεδώσουν τον “λαικό Οικουμενισμό;” Για να παραβούν τους Ιερούς Κανόνες; Θα μπορούσαν κάλλιστα σε κοινή σύσκεψη να σχεδιάσουν με ποιο τρόπο θα προωθούσαν τα αιτήματά τους χωρίς τα παρατράγουδα των συμπροσευχών.

Πέμπτη 7 Ιουνίου 2018

ΕΝΩΤΙΚΟ ΣΥΛΛΕΙΤΟΥΡΓΟ ΜΕ ΤΟΥΣ ΡΟΥΜΑΝΟΥΣ

Ὁμιλία
στὸ Ἱερὸ Συλλείτουργο τῶν Προκαθημένων
τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν
Ἑλλάδος κ. Καλλινίκου καὶ Ρουμανίας κ. Βλασίου
στὸν Ἱερὸ Καθεδρικὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου Ν. Φιλαδελφείας
Κυριακὴ τῶν Ἁγίων Πάντων, 2/15.6.2014

+ Ἐπισκόπου Γαρδικίου Κλήμεντος
Γραμματέως τῆς Ἱερᾶς Συνόδου

Εἰς τὸ Ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος!

Μακαριώτατοι ἅγιοι Πρωθιεράρχαι·
Σεβασμιώτατοι καὶ Θεοφιλέστατοι ἅγιοι Ἀρχιερεῖς·
Σεβαστοὶ Πατέρες καὶ Μητέρες·
Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ Ἀδελφοὶ καὶ Ἀδελφές·

            ΚΟΙΝΗ χαρὰ καὶ εὐφροσύνη πλημμυρίζει τὶς καρδιὲς πάντων ἡμῶν, ὅσοι ἔχουμε ἐλεηθῆ νὰ συμμετέχουμε στὸ ἱερὸ Ἑνωτικό μας Συλλείτουργο, προεξαρχόντων τῶν Προκαθημένων τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν μας Ἑλλάδος κ. Καλλινίκου καὶ Ρουμανίας κ. Βλασίου.
            Ἑνώνουμε ἀπὸ κοινοῦ τὴν τιμή μας καὶ τὶς δεήσεις καὶ προσευχές μας στοὺς σημερινοὺς ἑορταζομένους Ἁγίους Πάντας, οἱ Ὁποῖοι εἶναι ἑνωμένοι στοὺς Οὐρανοὺς μὲ τὸν Θεὸ καὶ μεταξύ τους, εὐφραινόμενοι στὴν Ἐκκλησία τῶν Πρωτοτόκων.
            Αὐτοί, ὡς ἀειθαλεῖς καρποὶ τῆς παρουσίας καὶ δυνάμεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στὴν γῆ, ἀναπαύονται ἐν σκηναῖς δικαίων, ἐν χειρὶ Θεοῦ, ἀνυμνοῦντες ἀκαταπαύστως τὸ Τρισήλιον Φῶς τῆς Μιᾶς Θεότητος, καὶ μᾶς προτρέπουν σὲ ἀνύμνησι καὶ εὐχαριστία τοῦ Θαυμαστοῦ μας Θεοῦ ἐν τοῖς Ἁγίους Αὐτοῦ! Διότι ὁ Θεὸς εἶναι ὁχαριτώσας καὶ ἐνδυναμώσας τοὺς γνησίους δούλους Του, ὥστε νὰ ἐπιδείξουν τὴν ὑπερθαύμαστη καρτερία τους στοὺς μαρτυρικοὺς ἄθλους καὶ στὰ ἀσκητικὰ παλαίσματα. Τῷ ὄντι «Αὐτὸς δώσει δύναμιν καὶ κραταίωσιν τῷ λαῷ Αὐτοῦ»! Ὁ Θεός, ἡ ἀεννάως βρύουσα σωστικὴ καὶ φωτιστικὴ πηγὴ Ἐλέους καὶ Ἀγαθότητος, χορηγεῖ πλούσια τὴν βοήθειά Του πρὸς ὅλους, τὴν ὁποίαν ὅμως δέχονται καὶ ἀπολαμβάνουν μόνον ὅσοι ἔχουν καλὴ προαίρεσι καὶ ἀποδεικνύουν μὲ ἔργα τὴν πρὸς Αὐτὸν πίστι καὶ ἀγάπη τους.
            Πάντες οἱ Ἅγιοι, ὡς μέτοχοι πλουσίων θείων δωρεῶν, ὡμολόγησαν μὲ παρρησία ἐνώπιον ὅλου τοῦ κόσμου «τὴν καλὴν ὁμολογίαν» τῆς Πίστεως καὶ Ἀρετῆς ἐν Χριστῷ, ὁ Ὁποῖος κατοικοῦσε μέσα τους. Ἀγάπησαν τὸν Κύριό μας ἀληθινά, σταυρούμενοι ὡς πρὸς τὸν «παλαιὸ ἄνθρωπο» τῆς ἐμπαθείας γιὰ χάρι Του, ἕτοιμοι γιὰ θυσίες καὶ τῶν πιὸ προσφιλῶν προσώπων καὶ τῶν πιὸ πολυτίμων πραγμάτων, ἀλλὰ καὶ αὐτῆς τῆς προσκαίρου ζωῆς τους, προκειμένου νὰ φυλάξουν τὴν Εὐσέβεια καὶ τὸν θεάρεστο βίο.Ὡμολόγησαν τὴν θεία Ἀλήθεια, πρὸς δόξαν Θεοῦ καὶ βοήθειαν τῶν ὑπολοίπων ἀνθρώπων, ἀλλὰ καὶ ἀντέδρασαν σθεναρὰ ὅταν ἡ Ὀρθόδοξη Πίστι κινδύνευε καὶ ἐπροδίδετο καὶ ὅταν ὁ αἰώνιος Νόμος τοῦ Θεοῦ περιφρονεῖτο καὶ κατεπατεῖτο.
            Ἀνέμεναν τὶς θεῖες δωρεές, τὴν ἄρρητη οὐράνια θεία Δόξα ἐν Οὐρανοῖς, καθαιρούμενοι, φωτιζόμενοι, θεούμενοι· ἐνέμεναν μὲ σταθερότητα στὴν πίστι τὴν ἁγία καὶ ὑπέμεναν τοὺς πειρασμοὺς ἕως τέλους, χωρὶς νὰ ἐπηρεάζωνται ἀπὸ τὴν γνώμη τῶν πολλῶν τοῦ κόσμου τούτου, χωρὶς ἡμίμετρα, ἐπαμφοτερισμούς, ἀνακρίβειες, ἐφάμαρτους συμβιβασμούς καὶ παράνομες οἰκονομίες. Ἀγαποῦσαν ὑπέρμετρα τὸν Θεὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία καὶ συνεχίζουν νὰ μᾶς ἀγαποῦν, νὰ δέωνται ὑπὲρ ἡμῶν, νὰ μᾶς προστατεύουν καὶ νὰ μᾶς ἀναμένουν!
***
            Καὶ ἰδοὺ σήμερα, ἡ κοινὴ λειτουργική μας Σύναξις αὐτὸ δηλώνει, τὴν ἀποδοχή μας τῆς θείας αὐτῆς κλήσεως καὶ ἱερᾶς προσκλήσεως καὶ πρὸς ἐμᾶς. Αἰσθανόμενοι τὴν ἀτέλειά μας, θέτουμε ἐν ταπεινώσει τοὺς Τελείους, τοὺς Ἁγίους, ἐνώπιον τῶν ὀφθαλμῶν ὄχι μόνον τοῦ σώματός μας, ἀλλὰ καὶ τῆς ψυχῆς μας, καὶ τοὺς παρακαλοῦμε νὰ φιλοξενηθοῦν καὶ νὰ ἀναπαυθοῦν καὶ ἐντὸς τῶν χειροποιήτων Ναῶν καὶ σεβασμάτων μας, ὅπως καὶ κυρίως ἐντὸς τῶν καρδιῶν μας, μὲ ὑπόσχεσιὑπακοῆς στὸ παράδειγμα καὶ στὴν διδασκαλία τους, ἐν ἑνώσει, ταπεινώσει καὶ μετανοίᾳ.
            Διότι, ἁμαρτωλοὶ εἴμεθα, ἀλλὰ δὲν ἀφιστάμεθα ἀπὸ τὴν θεοπαράδοτη κοινὴ Κληρονομία τῆς Ἀληθοῦς Πίστεως, τὴν ὁποίαν τηροῦμε Ἀκαινοτόμητον, ἀπαραχάρακτον καὶ ἀνόθευτον! Δὲν προσκυνοῦμε «θεῷ ἀλλοτρίῳ», οὔτε κλίνουμε γόνυ στὰ εἴδωλα τῶν ἐθνῶν, στὰ ψεύδη καὶ βδελύγματα τῆς ἀποστασίας τῶν ἐσχάτων, ἤτοι τοῦ παναιρετικοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ ὅλων τῶν Καινοτομιῶν ποὺ αὐτὸς ἐγέννησε. Δὲν εἴμεθα μεμονωμένα ἄτομα, μονάδες ἀνεξάρτητες, ἀλλὰ εἴμεθα πρόσωπα, μὲ κοινὸ πλοῦτο τὴν ἱερὰ Ἐκκλησία μας ὡς Μητέρα, καὶ Κεφαλὴ αὐτὸν τὸν Κύριο καὶ Σωτῆρα μας Ἰησοῦν Χριστόν, τὸν Θεὸν καὶ Ἀδελφὸν καὶ Πατέρα μας.    
            Ἕλληνες καὶ Ρουμᾶνοι, ὡς καὶ κάθε ἔθνους καὶ τόπου Γνήσιοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, εἴμεθα Ἀδελφοί, ἀναγεννημένοι ἀπὸ τὸ ἴδιο «Λουτρὸν τῆς Θεογενεσίας»,ἔχοντες μία Πίστι, μία Ἐλπίδα καὶ ἀποτελοῦντες «δι’ Ἀγάπης Ἐνθέου» ἀλλήλων Μέλη. Καὶ ἔχουμε τόσο μεγάλη ἀνάγκη τῆς Ἐνθέου Ἀγάπης! Διότι, «ψυγείσης τῆς ἀγάπης τελείως, τὴν τοῦ Θεοῦ χάριν καὶ κηδεμονίαν παραμένειν ἀδύνατον»! (Ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς).
***
            Ὁ θεῖος Παράκλητος, τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον τῆς Ἀληθείας, τῆς Εἰρήνης, τῆς Ἑνότητος καὶ τῆς Ἀγάπης δὲν μᾶς ἄφησε ἀπαρηγορήτους! Οἱ προσευχὲς τοῦ Οὐρανοῦ ἀκούσθηκαν καὶ ἡ καλή μας προαίρεσις καὶ προσπάθεια ἀπέδωσε εὐχύμους καρπούς. Ἡ Ἕνωσίς μας ἐν τῇ Γνησίᾳ Ὀρθοδοξίᾳ πρὸ τριμήνου περίπου ἐπιτεύχθηκε, σὺν Θεῷ, καὶ σήμερα ἐπισφραγίζεται εἰδικῶς ἐν σχέσει μὲ τοὺς Ρουμάνους Ἀδελφοὺς τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου.
Ἡ σχέσις βεβαίως μετ’ αὐτῶν εἶναι παλαιά. Ὁ Ἡγέτης αὐτῶν Ἅγιος Ὁμολογητὴς Ἱεράρχης Γλυκέριος (+1985) εἶχε ἔλθει στὴν Ἑλλάδα τὸ 1936 ὡς Ἱερομόναχος, μετὰ τὴν προσχώρησι στὴν Γνησία Ὀρθοδοξία τῶν Ὁμολογητῶν Ἱεραρχῶν Δημητριάδος Γερμανοῦ, Ζακύνθου Χρυσοστόμου καὶ πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου τὸ 1935, προκειμένου νὰ λάβη ἐκκλησιαστικὴ βοήθεια καὶ συνδρομή. Οἱ δύσκολες ὅμως περιστάσεις τοῦ τότε καιροῦ δὲν εὐνόησαν τὴν προσπάθεια, ἀλλὰ ἡ καρδιακὴ κοινωνία καὶ σχέσις παρέμειναν.
Μόλις δὲ τὸ 1977 ἡ σχέσις ἐκείνη ἀνανεώθηκε, καὶ ὁ ἀναμενόμενος ἀσπασμὸς πίστεως «ἐν φιλήματι ἁγίῳ» δόθηκε εἰς αὐτοὺς ἀπὸ τοὺς Ἕλληνας συναγωνιστὰς μὲ ἄφατη χαρὰ καὶ συγκίνησι! Ἡ δὲ πιστοποίησις ἰδίοις ὄμμασι καὶ ἡ ψηλάφησις ἰδίαις χερσὶ τῶν στιγμάτων τοῦ μαρτυρίου καὶ τῶν ἀνθέων τῆς ἀρετῆς πρωτίστως τοῦ ἁγιωτάτου Γέροντος Μητροπολίτου Γλυκερίου καὶ τοῦ κατ’ Αὐτὸν Κλήρου, Μοναχῶν καὶ Λαοῦ, στὴν ἰδιαίτερα βασανισμένη κατὰ τὴν ἐποχὴ ἐκείνη Ρουμανία, ἔκανε τὸν μακαριστὸ Γέροντά μας Σεβασμιώτατο Κυπριανὸ νὰ ἀναφωνήση τότε ἔνδακρυς:«Ἀξίζει κανεὶς νὰ ἀγωνίζεται, ἐφ’ ὅσον ὑπάρχουν τέτοιοι ἄνθρωποι στὴν γῆ»!
Μία πρώτη Ἀπόφασις ἐπισήμου Ἐκκλησιαστικῆς Κοινωνίας μετ’ αὐτῶν τῶν συγχρόνων Ὁμολογητῶν τῆς Πίστεως ὑπεργάφη πρὸ 35ετίας, τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 1979, καὶ πανηγυρίσθηκε στὴν Ἱερὰ Μονή μας τῶν Ἁγίων Κυπριανοῦ καὶ Ἰουστίνης στὴν Φυλή, παρουσίᾳ καὶ τοῦ νῦν Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου μας κ. Καλλινίκου, τότε Μητροπολίτου Ἀχαΐας. Ἐκ μέρους τῶν Ρουμάνων Ἀδελφῶν παρέστη ὁ Σεβασμιώτατος Σίλβεστρος (+1992), διάδοχος τοῦ Ἁγίου Γλυκερίου καὶ προκάτοχος τοῦ νῦν Πρωθιεράρχου κ. Βλασίου.
 Ἡ χαρμόσυνη ἐκείνη ἱστορικὴ ἡμέρα, χαράχθηκε μὲ «χρυσᾶ γράμματα» στὶς δέλτους τῶν καρδιῶν ἁπάντων, κατὰ τὴν προσφυᾶ ἔκφρασι τοῦ ἀειμνήστου Μητροπολίτου μας Ὠρωποῦ καὶ Φυλῆς Κυπριανοῦ (+2013), ὁ ὁποῖος ἐτόνισε τότε στὴν Ὁμιλία του, αὐτὰ ποὺ θὰ ἠδυνάμεθα καὶ σήμερα νὰ προσυπογράψουμε ἀπολύτως:
«Εἴμεθα μέλη Χριστοῦ καὶ ἀλλήλων μέλη, κατὰ τὸν θεσπέσιον Παῦλον. Ἠσθάνθημεν βαθέως, διὰ τῆς μνημονεύσεως τῶν ἀοιδίμων προαπελθόντων Πατέρων μας, οἱ ὁποῖοι ἐκοιμήθησαν τὸν μακάριον ὕπνον, τῶν ὑπὲρ τῆς πίστεως ὁμολογητῶν καὶ μαρτύρων, Χρυσοστόμου Καβουρίδου καὶ Γαλακτίωνος Κορτούν, πρώτων Ποιμεναρχῶν τῶν Γνησίων Ἐκκλησιῶν μας Ἑλλάδος καὶ Ρουμανίας, ὡς καὶ τῶν λοιπῶν ἡρωϊκῶς ἀγωνισθέντων διὰ τὴν πατρώαν Παράδοσιν, ὅτι ποτὲ δὲν εἴμεθα κεχωρισμένοι πνευματικῶς. Τὸ λαμπρὸν καὶ ἱστορικὸν σημερινὸν Συλλείτουργον ἀποτελεῖ ἔκφρασιν μηδέποτε διακοπείσης ἑνότητος ἐν Χριστῷ, ἀλλὰ ταυτοχρόνως καὶ τὴν ἔναρξιν καὶ ἀφετηρίαν μιᾶς νέας περιόδου ἀγάπης καὶ ἀγώνων διὰ τὴν δόξαν τοῦ Χριστοῦ μας καὶ τῆς Ἐκκλησίας Του»!...
***
Ἀγαπητοὶ Ἀδελφοί·
Αὐτὴν τὴν ἔναρξι καὶ ἀφετηρία μιᾶς νέας περιόδου ἀγάπης καὶ ἀγώνων,βάσει μάλιστα καὶ τοῦ προσφάτως συμφωνηθέντος καὶ συνυπογραφέντος Κοινοῦ μας Ὁμολογιακοῦ-Ἐκκλησιολογικοῦ Κειμένου, πανηγυρίζουμε σήμερα, παρακαλοῦντες τὸν Κύριο καὶ Θεό μας καὶ τοὺς Ὁμολογητὰς Ἁγίους Του, πάλαι τε καὶ νῦν, νὰ μᾶςἐνθαρρύνουν, καὶ διὰ τῶν ἰδικῶν Σας προσευχῶν, ὥστε νὰ συνεχίσουμε ἀπὸ κοινοῦ τὸν καλὸν Ἀγῶνα ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδοξίας!
Κατακλείω μὲ τοὺς συγκλονιστικοὺς προτρεπτικοὺς λόγους τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Παύλου ἀπὸ τὸ σημερινὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα, οἱ ὁποῖοι εἴθε νὰ ἀποτελοῦν τὴν κατευθυντήριο γραμμὴ τῆς κατὰ Θεὸν κοινῆς πορείας μας:
«Τοιγαροῦν καὶ ἡμεῖς, τοσοῦτον ἔχοντες περικείμενον ἡμῖν νέφος μαρτύρων, ὄγκον ἀποθέμενοι πάντα καὶ τὴν εὐπερίστατον ἁμαρτίαν, δι’ ὑπομονῆς τρέχομεν τὸν προκείμενον ἡμῖν ἀγῶνα, ἀφορῶντες εἰς τὸν τῆς Πίστεως ἀρχηγὸν καὶ τελειωτὴν Ἰησοῦν»(Ἑβρ. ιβ’ 1-2), δηλαδή
«Ἑπομένως, ἀφοῦ ἔχουμε γύρω μας ἕνα τόσο μεγάλο νέφος ἀπὸ μάρτυρες, ἄς ἀποτινάξουμε κάθε βάρος καὶ τὴν ἁμαρτία, ἡ ὁποία εὔκολα μᾶς ἐμπλέκει, καὶ ἄς τρέχουμε μὲ ὑπομονὴ τὸν ἀγῶνα τοῦ δρόμου ποὺ εἶναι ἐμπρός μας, μὲ τοὺς ὀφθαλμούς μας προσηλωμένους πρὸς τὸν ἀρχηγὸ καὶ τελειωτὴ τῆς πίστεώς μας Ἰησοῦ». Ἀμήν!  





  
15Ιουν2014

Τρίτη 5 Ιουνίου 2018

ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΛΛΑΓΗΣ ΤΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ


ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΛΛΑΓΗΣ ΤΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ



Ὑπό τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν κ. ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΥ


       Τό ἡμερολογιακό ζήτημα δέν εἶναι ἕνα ἁπλό θρησκευτικό ζήτημα. Ἐάν ἀνατρέξει κάποιος, ἀμερόληπτα, στίς ἱστορικές πηγές θά διαπιστώσει, ὅτι αὐτό ἐμπλέκεται μέσα στίς πολιτικό-θρησκευτικές διαφορές Ἀνατολῆς καί Δύσης.
      Ἀφ' ὅτου θεμελιώθηκε ἡ Αὐτοκρατορία τῆς Ρώμης ὡς Ρωμαίϊκη (Ἑλληνορθόδοξη) Αὐτοκρατορία τῆς Κωνσταντινουπόλεως, (Μ. Κωνσταντῖνος - 4ος μ.Χ. αἰώνας), οἱ διάφοροι λαοί πού ζοῦσαν ἐκτός των συνόρων της ἐποφθαλμιοῦσαν τήν πρόοδο καί τά πλούτη της.

      Οἱ βάρβαροι λαοί τῆς Δύσεως, Φράγκοι, Λογγοβάρδοι, Βουργουνδοί, Σάξωνες, Νορμανδοί καί Γότθοι, ἐπιτέθηκαν κατά καιρούς καί ὑποδούλωσαντις δυτικές ἐπαρχίες τῆς Ρωμαίϊκης Αὐτοκρατορίας. Οἱ κατακτητές, μέ τήν πάροδο τοῦ χρόνου διαπίστωσαν ὅτι ἡ ὑποδούλωση τῶν Ρωμηῶν ἦταν μόνο σωματική, σέ καμμία δέ περίπτωση δέν κατορθώθηκε νά γίνει καί πνευματική! Ἄρα, ἦταν ἀδύνατος ὁ ἐκφραγκισμός τους. Μέ αὐτή τήν διαπίστωση ἄρχισαν νά ἀπεργάζονται τρόπους πνευματικῆς ὑποδουλώσεως τῶν Ρωμηῶν.

Γνώριζαν ὅτι τά σημεῖα ἀναφορᾶς τῶν ὑπόδουλων Ρωμηῶν ἀποτελοῦσαν:

       α) ἀφ' ἑνός ἡ πίστις στήν Ὀρθοδοξία καί
      β) ἀφ' ἑτέρου ἡ ἀποδοχή σάν ὑπέρτατου ἄρχοντα καί Ἐθνάρχη τους, τοῦ Αὐτοκράτορα τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Γιά νά ἐπιβάλλουν τήν κυριαρχία τούς ἔπρεπε νά πείσουν τούς Ρωμηούς ὅτι οἱ ἀνατολικοί ἦταν ἐχθροί τους καί τους εἶχαν ὑποδουλώσει, ἐνῶ αὐτοί οἱ ἐκπρόσωποι τῆς Φραγκοσύνης ἦταν φίλοι τους, ἀπόδειξη ὅτι τούς ἐλευθέρωσαν ἀπό τή δουλεία πού τούς εἶχε ἐπιβάλλει ἡ Ἀνατολή !!!

       Γιά νά πραγματοποιήσουν τά σχέδιά τους, ἔβαλλαν δύο στόχους στήν προπαγάνδα τους:

       α) πρώτον προσποιήθηκαν ὅτι γίνονται Ὀρθόδοξοι, χωρίς ποτέ νά μελετήσουν τήν Ὀρθοδοξία καί νά ἀφομοιωθοῦν ἀπ' αὐτήν,
      β) δεύτερον, κατηγοροῦσαν μέ κάθε τρόπο τόν Αὐτοκράτορα τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί τούς Ρωμηούς τῆς Ἀνατολῆς ὅτι ἤσαν διεστραμμένοι καί τούς εἶχαν ὑποδουλώσει. Ἄρα αὐτοί (οἱ Φράγκοι) ἦταν οἱ ἐλευθερωτές τους ἀπό τήν δουλεία τῶν Ἀνατολικῶν.

       Γιά νά ἐπιτύχουν τόν πρῶτο στόχο τους, ὄχι μόνο δέχθηκαν νά βαπτιστοῦν Χριστιανοί, ἀλλά ἐφρόντισαν νά δικτυωθοῦν στήν ἡγεσία τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, ἀποβλέποντας στήν κατάκτησή της! Ἀπό τότε καί ἐφ' ἑξῆς τό πρῶτο παιδί οἰκογενείας "εὐγενῶν" κληρονομοῦσε τόν τίτλο "εὐγενείας" τοῦ πατέρα του, τό δεύτερο γινόταν στρατιωτικός καί τό τρίτο κληρικός καί μάλιστα ἐφημέριος μεγάλης ἐνορίας ἤ ἡγούμενος σημαντικῆς Μονῆς μέ ἀπώτερο σκοπό τήν ἐξέλιξή του σέ ἐπίσκοπο. Τέτοιοι ἐπίσκοποι ἤσαν αὐτοί οἱ ὁποῖοι ἐδογμάτισαν τόν 8ο μ.Χ. αἰώνα τήν προσθήκη τοῦ Filioque !

       Αὐτή ἡ τακτική ἀποτέλεσε καί τή βάση τοῦ "μαύρου μεσαίωνα" μέ τήν "Ἱερά Ἐξέταση". Οἱ ψευτο-ἐκχριστιανισθέντες γόνοι τῶν κατακτητῶν πού εἶχαν ἱερωθεῖ, χρησιμοποιοῦσαν τό μυστήριο τῆς ἐξομολογήσεως κατά τῶν ὑπόδουλων Ρωμηῶν. Δηλαδή, κατά τή διάρκειά του, ἀνέκριναν τούς ἐξομολογούμενους ἄν εἶχαν ἀκόμη τήν πίστη πρός τήν Ἀνατολή. Ἄν ἐδέχοντο τά δόγματα τῆς πίστεως ὅπως οἱ Ἀνατολικοί καί ἄν ἐπίστευαν σάν ὑπέρτατο ἄρχοντα τόν Αὐτοκράτορα τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Ἐφ' ὅσον διαπίστωναν κάτι τέτοιο, τούς παρέδιναν στούς "ἱεροεξεταστές", οἱ ὁποῖοι μέ διάφορα βασανιστήρια τούς ἀνάγκαζαν νά ὁμολογήσουν ὅτι δῆθεν ἀσχολοῦνται μέ τήν μαγεία καί τούς καταδίκαζαν στόν διά πυρᾶς θάνατον.

       Γιά νά ἐπιτύχουν τόν δεύτερο στόχο τους, νά κόψουν κάθε δεσμό τους μέ τήν Κωνσταντινούπολη καί τόν Αὐτοκράτορα, προσπαθοῦσαν νά πείσουν τούς ὑπόδουλους Ρωμηούς, ὅτι στήν Ἀνατολή κατοικοῦν οἱ διεστραμμένοι καί ἀνήθικοι Γραικοί (αἱρετικοί) οἱ ὁποῖοι τούς εἶχαν ὑποδουλώσει καί ἀπό τούς ὁποίους αὐτοί τούς ἐλευθέρωσαν ! Προσπαθοῦσαν νά τούς πείσουν ὅτι αὐτοί (οἱ Φράγκοι) εἶναι οἱ ἀληθινοί Ρωμηοί. Μάλιστα τόν 8ο μ.Χ. αἰώνα ἔστεψαν τόν Κάρολο (τόν γιά τούς Φράγκους μέγα) "ὡς Βασιλέα τῶν Ρωμαίων Ἀνατολῆς καί Δύσεως" !

       Τόν 11ο μ.Χ. αἰώνα (1054) πού ἐπισημοποιήθηκε τό σχίσμα Ἀνατολῆς καί Δύσεως, τότε ἀποφάσισαν τήν διά τῶν ὅπλων κατάργηση τῆς Ἀνατολικῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας. Ὡς δικαιολογία ἔλαβαν "τήν ἀπελευθέρωση ἀπό τούς Μουσουλμάνους τοῦ Τάφου τοῦ Χριστοῦ". Ξεκίνησαν ἔτσι, τίς περιβόητες "Σταυροφορίες", πού οὐσιαστικό λόγο εἶχαν τήν κατάληψη τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἤ τουλάχιστον τήν, μέ κάθε τρόπο, ἐξασθένησή της.

       Ὅπως γράφει ὁ καθηγητής Βλ. Φειδᾶς, στή "ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΚΑΙ ΗΘΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ", στό λῆμμα "Σταυροφορίαι": "Αἵ ἐκστρατίαι αὗται περιεβλήθησαν τό κύρος τοῦ πάπα Ρώμης καί προϊόντος του χρόνου ἔλαβον τόν χαρακτήρα γενικοῦ πολέμου κατά πάντων των ἀπίστων, οἱ ὁποῖοι ἤσαν κεκηρυγμένοι ἐχθροί του Χριστιανισμοῦ, ὡς καί κατά τῶν μή ἐπιθυμούντων νά ὑποταγοῦν εἰς τήν διοικητικήν δικαιοδοσίαν τοῦ πάπα". Ἡ ὑποταγή στόν πάπα ἀντιλαμβάνεται καθένας τί σημαίνει ὅταν ἀναλογισθεῖ ὅτι ὁ πάπας εἶναι ὁ κύριος ἐκφραστής τῆς Φραγκοσύνης ! Εὐτυχής κατάληξη γι' αὐτούς (τούς Φράγκους) ἦταν ἡ ἐξασθένηση τῆς Αὐτοκρατορίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί ἡ ὑποδούλωση τῆς Ρωμηωσύνης στούς Τούρκους στίς 29 Μαΐου 1453.

       Στό διάστημα τῆς Τουρκοκρατίας 1453-1821 προσπάθησαν οἱ Φράγκοι νά νοθεύσουν τήν Ὀρθοδοξία μέ τήν εἰσδοχή τοῦ Φράγκικου (νέου) καλενδαρίου (ἑορτολογίου). Οἱ Ρωμηοί (Ἕλληνες Ὀρθόδοξοι) ἀντέδρασαν μέ πανορθόδοξες Συνόδους τά ἔτη 1583 - 1587 - 1593, οἱ ὁποῖες καταδίκασαν τούς Φράγκους ὡς αἱρετικούς καί παραδωσαν στό αἰώνιο ἀνάθεμα ὅποιον θά δεχόταν τό Φραγκικό καλενδάριο ! Δυστυχῶς μετά τήν ἀπελευθέρωση ἀπό τόν τουρκικό ζυγό μιᾶς μικρῆς ἐπαρχίας, τῆς ἄλλοτε κραταιᾶς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας, τῆς Ἑλλάδος,οἱ Φράγκοι μεταχειρίστηκαν ἕναν ἄλλο τρόπο γιά νά πετύχουν τόν σκοπό τους, τήν στρατολόγηση προδοτῶν.

       Ἔπεισαν τό ὑπόδουλο Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο νά στέλνει τούς κληρικούς του στήν "ἐλεύθερη Χριστιανική δύση" γιά νά μορφωθοῦν...! Μέ τή φράγκικη μόρφωσή τους αὐτοί, μεταβάλλονταν σέ γενίτσαρους κατά τῆς Ὀρθοδοξίας καί τῆς Ρωμηοσύνης !

       Ἀπό τά τέλη τοῦ 19ου μ.Χ. αἰώνα, ἄρχισε νά πνέει τό Φιλοδυτικό πνεῦμα στό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο. Μέ τήν ἀνάδειξη τοῦ Ἰωακείμ Γ' ὡς Πατριάρχου, γιά πρώτη φορά (1878 - 1884), ἔχουμε τόν πρῶτο Οἰκουμενικό Πατριάρχη πού ἦταν μασῶνος. Τό ἔτος 1895 ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης Ἄνθιμος Ζ', μπορεῖ νά θεωρηθεῖ ὡς προπομπός τῆς ἡμερολογιακῆς ἀλλαγῆς, ἐφ' ὅσον αὐτός πρῶτος ἐξέφρασε "πόθους καί εὐχᾶς ὑπέρ ἑνός ἑνιαίου ἡμερολογίου δί' ἅπαντάς τους Χριστιανικούς λαούς".

       Ὁ Ἰωακείμ Γ' κατά τή δεύτερη περίοδο τῆς Πατριαρχείας τοῦ (1901-1912) τό 1902 μέ ἐγκύκλιό του πρός ὅλες τίς αὐτοκέφαλες Ὀρθόδοξες ἐκκλησίες, ζητοῦσε τή γνώμη τους γιά ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου.

       Στό πνεῦμα αὐτῆς τῆς ἐρωτήσεως ἡ ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος πιεζόμενη καί ἀπό τήν Ἑλληνική Πολιτεία γιά ἀποδοχή ἀλλαγῆς τοῦ Ἰουλιανοῦ ἑορτολογίου ἀπό τό Γρηγοριανό, συνέστησε ἐπιτροπή ἀποτελούμενη ἀπό τούς Σεβασμιότατους: Δημητριάδος Γερμανό ὡς πρόεδρο, Ναυπακτίας καί Εὐρυτανίας Ἀμβρόσιο, τούς καθηγητές : τότε Ἀρχιμανδρίτη καί μετ' ἔπειτα Μητροπολίτη Ἀθηνῶν Χρυσόστομο Παπαδόπουλο, κ. Αἰγινήτη καί κ. Ζολώτα. Ἡ Ἐπιτροπή μέ πρόταση τοῦ καθηγητοῦ κ. Αἰγινήτου ἀπεφάσισε ὡς ἑξῆς: "Ἡ Ἐπιτροπή φρονεῖ ὅτι ἡ μεταβολή τοῦ Ἰουλιανοῦ Ἡμερολογίου μή προσκρούουσα εἰς δογματικούς καί κανονικούς λόγους δύναται νά γίνει, μετά συνεννόησιν μετά πασῶν των λοιπῶν Ὀρθοδόξων Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν, κ.λ.π.".

       Μέ τήν εἰσήγηση τῆς ἐπιτροπῆς, ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἀπέρριψε τήν ἰδέα τῆς ἀλλαγῆς τοῦ ἡμερολογίου.

       Φαίνεται ὅτι τό ζήτημα δέν βρῆκε τήν ἀναμενόμενη ἀνταπόκριση καί ἀπό τίς ἄλλες Αὐτοκέφαλες Ἐκκλησίες καί παρέμεινε γιά εὐθετότερο χρόνο.

       Ὄντως, τό νεωτερίστικο πνεῦμα βρῆκε προσφορότερο ἔδαφος γιά ἀλλαγές, στά τέλη τῆς πρώτης εἰκοσαετίας τοῦ 20ου μ.Χ. αἰώνα. Ἀφορμές, ἡ Ἐθνική τραγωδία τῆς Μ. Ἀσίας καί τά πολιτικά πάθη πού κυριαρχοῦσαν τήν ἐποχή αὐτή στόν Ἑλλαδικό χῶρο. Τότε ἦταν ὁ κατάλληλος καιρός γιά τά πρῶτα βήματα τῆς παναιρέσεως τοῦ οἰκουμενισμοῦ. Σύμφωνα μέ τήν Πατριαρχική ἐγκύκλιο τοῦ 1920, ἐπί τοποτηρητείας τοῦ Δωροθέου Προύσης, (αὐτή ἐκτιμᾶται ὅτι ἀποτελεῖ τόν καταστατικό χάρτη τοῦ Οἰκουμενισμοῦ), στήν ὁποίαν ἐξηγεῖ τόν λόγο πού ἐπιβάλλει τήν ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου "ὁ ταυτόχρονος συνεορτασμός τῶν ἀκινήτων ἑορτῶν μεταξύ Ἀνατολῆς καί Δύσης θά συντελέσει τά μέγιστα εἰς τήν ἐπίτευξιν τῆς πολυποθήτου ἑνώσεώς των". Σκοπός τῆς ἀλλαγῆς, εἶναι ἡ γεφύρωση τοῦ χάσματος μεταξύ Ἀνατολῆς καί Δύσεως. Ὄχι, ὅμως, μέ τήν ἐξάλειψη τῶν λόγων πού τό προκάλεσαν. Ὄχι μέ τήν ἐπιστροφή τῆς Δύσεως στίς Ὀρθόδοξες πηγές ἀπό τίς ὁποῖες, ὅπως προείπαμε, εἶχε ἀποκοπεῖ. Ἀλλά δεχόμενη ἡ Ὀρθόδοξη Ἀνατολή τίς διάφορες καινοτομίες τῶν Δυτικῶν, νά πλησιάσει καί νά ἀφομοιωθεῖ τελικά ἀπό τήν αἵρεσή τους !

       Τό "Πανορθόδοξον Συνέδριον" τῆς Κωνσταντινουπόλεως τοῦ Ἰουνίου 1923, τό ὁποῖο ἀποφάσισε τήν ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου, στή 10η ἀπόφασή του ἐπιφυλάσσεται τοῦ δικαιώματος γιά "μεταγενεστέραν αὐτοῦ τροποποίησιν" (τοῦ νέου ἡμερολογίου). Βάζει, ὅμως, σάν ἀπαραίτητο ὄρο τήν συγκατάθεση τῶν ὑπολοίπων αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν "ἥν ἤθελον ἀποδεχθῆ ἀπασαι αἵ Χριστιανικαί Ἐκκλησίαι".

       Ἑπομένως συμπεραίνεται, ὅτι καί γιά τήν ἀρχική ἀλλαγή ἀπαραίτητη προϋπόθεση ἦτο ἡ συμφωνία "ἁπασῶν των Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν". Οἱ ὑπόλοιπες (ἐκτός της Ἑλλαδικῆς) ἐκκλησίες, ὄχι μόνο δέν συμφώνησανστην ἀποδοχή τοῦ νέου ἡμερολογίου, ἀλλά γράφουν πρός τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο πού ζητᾶ τή γνώμη τούς περί ἀλλαγῆς τοῦ ἡμερολογίου:

       α) "Ἡ τοιαύτη γάρ μεταβολή, ὡς διασαλεύουσα τήν ἀνέκαθεν καί πολλάκις καθαγιασθεῖσαν ὑπό τῆς Ἐκκλησίας τάξιν, συνεπάγετο ἀναμφιβόλως διασαλεύσεις τινάς ἐν τῷ ἐκκλησιαστικῶ βίω... Διό τό ἐφ' ἠμίν, ἠμεῖς ὑποστηρίξαμεν ἄν τήν τήρησιν ἐν τῇ ἐκκλησιαστική τάξει τοῦ Ἰουλιανοῦ (παλαιοῦ) ἡμερολογίου" (Πατριαρχεῖον Ρωσσίας).

      β) "Πάσα περί μεταρρυθμίσεως τοῦ κρατοῦντος ἡμερολογίου καί δή ἐπί προτιμήσει τοῦ Γρηγοριανοῦ ἀπόφασις, ἔσται ἐπί βλάβη τῆς ὀρθοδοξίας". (Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων).
      γ) "Οἱ ἀντιπρόσωποι τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν ἀνάγκη ἴνα ὦσι μᾶλλον ἐπιφυλακτικοί, ὅσον ἀφορᾶ τό ζήτημα τοῦτο. Διότι ὡς γνωστόν, ἡ μεταβολή του ἡμερολογίου ἐξυπονοεῖ τήν μεταλλαγήν τοῦ Πασχαλίου, διά τοῦτο φοβούμενοι μή ὑποπέσωμεν εἰς κίνδυνον τινά, ὁποίους γνωρίζομεν ἐκ τῆς ἱστορίας, εἰμί ταύτης τῆς ταπεινῆς γνώμης, ὅπως καί εἰς τό ἑξῆς τηρῶμεν τήν πράξιν τοῦ Ἰουλιανοῦ ἡμερολογίου". (Ἐκκλησία Μαυροβουνίου).
      δ) "Οὔτε διά τῶν δακτύλων δέν ἐπιτρέπεται ἠμίν νά θίξωμεν τάς ἀπηρχαιωμένας ἀποφάσεις αἵτινες ἀποτελούσι τήν ἡμετέραν ἐκκλησιαστικήν δόξαν". (Ἐκκλησία Ρουμανίας).

       Ἐξάλλου καί ὁ Μητροπολίτης Ἀθηνῶν Χρυσόστομος ὅταν ἐπιχείρησε νά πιέσει τίς λοιπές Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες νά στέρξουν σέ ὑποστήριξη τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου γιά τήν ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου, ἔλαβε τίς ἀνάλογες ἀπαντήσεις :

       α) "Συνταυτισμός τῶν Ὀρθοδόξων ἑορτῶν πρός τά τῆς Ρωμαϊκῆς (παπικῆς) ἐκκλησίας κρίνεται ἀσύμφορος διά τήν Ὀρθοδοξίαν". (Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων).

       β) "Οἱ πολιτικοί παράγοντες παρέστησαν προόδου σύμπτωμα τήν ἀλλαγήν τοῦ ἡμερολογίου, ἄν καί σύμπασα ἡ ἀνατολική ἐκκλησία ἔχεται τοῦ Ἰουλιανοῦ Ἡμερολογίου, παρά τήν βίαν ἥν μετέρχεται τό Κράτος πρός ἀποδοχήν τοῦ γρηγοριανοῦ. Ἡ ροπή εἰς τάς μεταβολᾶς τῶν κανόνων εἰκονίζει πρό τῶν ὀφθαλμῶν ἠμῶν κίνδυνον μέγαν". (Πατριαρχεῖον Ἀντιοχείας).

       γ) "...τά περί ἡμερολογίου καί Πασχαλίου... ἀνέγνωμεν... ἐσπεύσαμεν ἀνακοινώσασθαι αὐτά τή καθ' ἠμᾶς Ἱερωτάτη τῶν Μητροπολιτῶν χορεία, συνοδικῶς συνδιασκεπτόμενη τή 14η τοῦ αὐτοῦ μηνός Μαρτίου καθ' ὅ παρειλήφαμεν πατρίου ἡμερολογίου... 'Ὅτι μέν οὐδεμίαν οὐδαμῶς ἡ καθ' ἠμᾶς ἁγιωτάτη ἐκκλησία ἔβλεπε ἀνάγκην, ἀλλ' οὔδ' ἁπλῶς περιστάσεων συνθήκην ἤ φορᾶν ἐπιβάλλουσαν τήν διόρθωσιν τοῦ ἐν χρήση τῆς Ὀρθοδόξου ἐκκλησίας ἡμερολογίου". (Πατριαρχεῖον Ἀλεξανδρείας).

       Ἡ Ἑλληνική Πολιτεία πιεζόταν, ὡς φαίνεται, γιά ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου ἀπό τίς Φράγκικες κυβερνήσεις τῆς Δύσεως. Φοβούμενη τυχόν ἀντιδράσεις τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, μέ Βασιλικό Διάταγμα πού ὑπογράφηκε στίς 18 Ἰανουαρίου 1923 καί δημοσιεύθηκε στήν ἐφημερίδα τῆς Κυβερνήσεως στίς 25 Ἰανουαρίου, ἀποφάσισε τήν ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου διά τοῦ ὁποίου ἡ 16η Φεβρουαρίου 1923, ἔγινε 1η Μαρτίου 1923. Σέ καμμία περίπτωση δέν δημιούργησε ζήτημα στήν Ἐκκλησία.

       Καί τοῦτο γιατί στήν παράγραφο 3 τοῦ πρώτου ἄρθρου ἔλεγε τά ἑξῆς:
      Διατηρεῖται ἐν ἰσχύει τό Ἰουλιανόν Ἡμερολόγιον, ὅσον ἀφορᾶ ἐν γένει τήν Ἐκκλησία καί τάς θρησκευτικᾶς ἐορτᾶς".

       Στήν ἑπόμενη παράγραφο 4, ἔλεγε: "Ἡ Ἐθνική ἑορτή τῆς 25ης Μαρτίου καί πᾶσαι αἵ κατά τούς κειμένους νόμους ἐορτάσιμοι καί ἐξερετέαι ἡμέραι, ρυθμίζονται κατά τό Ἰουλιανόν Ἡμερολόγιον".
      Προφανῶς ὁ Μητροπολίτης Ἀθηνῶν Χρυσόστομος ἄσκησε πιέσεις στήν ἐπαναστατική κυβέρνηση νά ἑορτάσει τήν 25η Μαρτίου κατά τό νέο ἡμερολόγιο, σέ ἀντίθεση μέ τό Βασιλικό Διάταγμα. Καί τοῦτο γιατί ὡς φαίνεται διαπνεόμενος ἀπό φιλομοντερνισμό, (κουρά κόμης, παρακολούθησις θεατρικῶν παραστάσεων), ἤθελε νά ἀσκήσει πιέσεις στήν ἱεραρχία γιά νά δεχθεῖ τήν ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου, μέ τό πρόσχημα, ὅτι δῆθεν δημιουργεῖται σύγχιση ἀπό τήν ἑορτή τοῦ Εὐαγγελισμοῦ πού δέν συνέπιπτε μέ τήν Ἐθνική Ἑορτή.

       Ἡ ἔγκριση τῆς ἱεραρχίας ἐλήφθη καί ὁ Ἀθηνῶν Χρυσόστομος ἐκυκλοφόρησε ἐγκύκλιο μέ ἀριθμ. 430 τήν 1η Μαρτίου 1924, μέ τήν ὁποία γνωστοποιοῦσε στό πλήρωμα τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας, ὅτι ἡ 10η Μαρτίου θά ὀνομασθεῖ καί ἑορτασθεῖ ὡς 23η Μαρτίου !

       Τό ἄγγελμα τῆς ἀλλαγῆς εἶχε σάν ἀποτέλεσμα τόν σκανδαλισμό τῆς θρησκευτικῆς συνειδήσεως τοῦ Ὀρθοδόξου λαοῦ, ὁ ὁποῖος μέ ἕνα στόμα βροντοφώναξε:

       "Μετά ἀπό 20 αἰῶνες, μᾶς ἐφράγκεψαν τήν Ἐκκλησία μας !". Διετύπωσαν δέ τίς ἐκκλησιολογικές τούς θέσεις ὡς ἑξῆς : "Ἡ διοικοῦσα Ἱεραρχία διά τῆς ἀποδοχῆς καί χρήσεως ἐν τῇ θεία λατρεία τοῦ Γρηγοριανοῦ ἡμερολογίου, ὅπερ ὁμολογεῖται καί ὑπό τοῦ τότε Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Γρηγορίου, ὅστις εἰς ἐπιστολήν του πρός τόν τότε Μητροπολίτην Ἀθηνῶν Χρυσόστομον Παπαδόπουλον ἔγραφε : "Δέν πρέπει ἀγαπητέ ἐν Χριστῷ ἀδελφέ... διά τῆς μεταρρυθμίσεως ταύτης προχωρεῖ ἡ Ἐκκλησία εἰς τό Γρηγοριανόν ἡμερολόγιον", ἐκήρυξεν ἐαυτήν σχισματικήν ἔναντί του κορμοῦ τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ὀρθοδόξου του Χριστοῦ Ἐκκλησίας".

       Ἀπό τῆς στιγμῆς ἐκείνης μεγάλη μερίδα κλήρου καί λαοῦ δέν ἀποδέχθηκε τά τετελεσμένα γεγονότα καί ἄρχισε ἡ ἀντίσταση κατά τῆς ἡμερολογιακῆς καινοτομίας.

       Ἀρχικῶς ἱδρύθηκε τό σωματεῖο "Ἑλληνική Θρησκευτική Κοινότης τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν" μέ ἕδρα τήν Ἀθήνα καί σκοπό τήν ὀργάνωση παραρτημάτων (ἐνοριῶν) σέ ὅλη τήν Ἑλλάδα. Μέ σειρά ἄρθρων στόν ἡμερήσιο τύπο, περιοδικές ἐκδόσεις καί ἄλλα ἔντυπα, ἐδίδετο ἡ μάχη τῆς καλῆς ὁμολογίας καί ἐστηλιτευόταν ἡ κακοδοξία τῶν νεοημερολογιτῶν. Παράλληλα, ἀπό μέρους τῆς νεοημερολογιτικῆς ἐκκλησίας μέ τήν συνδρομή τῆς πολιτείας, ἄρχισαν διωγμοί κατά τῶν Γ.Ο.Χ. Κληρικῶν καί λαϊκῶν. Οἱ θρησκευτικές ἀνάγκες τῶν Γ.Ο.Χ. ἐξυπηρετοῦνται σέ διάφορα ἀπομακρυσμένα ἐξωκλήσσια γιά τόν φόβο βιαίου ἀποσχηματισμοῦ τῶν ἱερέων καί συλλήψεως τῶν λαϊκῶν.

      Ἕως τοῦ ἔτους 1934, μέ τή βοήθεια τῶν κληρικῶν πού δέν ἀκολούθησαν τήν "νόμω κρατοῦσα" ἐκκλησία τοῦ νέου ἡμερολογίου καί ἁγιορειτῶν ἱερομονάχων, ὀργανώθηκαν σέ ὅλη τήν Ἑλλάδα περί τά 800 παραρτήματα (ἐνορίες). Ταυτόχρονα δέν ἔπαυσαν καί οἱ προσπάθειες γιά τήν ἐξεύρεση Ὀρθοδόξων Ἀρχιερέων πού θά ἀνελάμβαναν τήν ἡγεσία τοῦ Ἱεροῦ Ἀγῶνος τῆς Ὀρθοδοξίας.

       13/26 Μαΐου 1935, ἱστορική ἡμέρα γιά τήν ἀληθινή παραδοσιακή Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Τρεῖς Μητροπολίτες, ὁ Δημητριάδος Γερμανός Μαυρομάτης, ὁ πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος Καβουρίδης καί ὁ Ζακύνθου Χρυσόστομος Δημητρίου, ἀπεκήρυξαν ὡς σχισματικόν τόν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν καί μέ διάγγελμά τους πρός τόν λαό λέγουν : "Ἡ ἐμμονή εἰς τό νέον ἡμερολόγιον εἶναι κίνδυνος διά τήν θρησκείαν" (ἡμερήσιος τύπος τῆς 14/27 Μαΐου 1935).

       23/4 ἕως καί 26/4/1935, λαμβάνουν χώρα χειροτονίες τεσσάρων νέων Ἐπισκόπων ἀπό τούς τρεῖς Ἀρχιερεῖς. Ἐχειροτονήθησαν οἱ Ἀρχιμανδρίται Γερμανός Βαρυκόπουλος ὡς Ἐπίσκοπος Κυκλάδων,

      Χριστόφορος Χατζής ὡς Ἐπίσκοπος Μεγαρίδος,

      Πολύκαρπος Λιώσης ὡς Ἐπίσκοπος Διαυλείας καί

      Ματθαῖος Καρπαθάκης ὡς Ἐπίσκοπος Βρεσθένης..

Ἡ Τελικὴ Εὐθεῖα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ ἡ Ὀρθόδοξη Μαρτυρία

Μεγαλοσχήμονες κληρικοὶ καὶ θεολόγοι κηρύσσουν, «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ», καταφανῶς κακόδοξη ἐκκλησιολογία.

*Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας* Η ΠΡΩΤΗ Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν ὀνομάζεται Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ εἶναι ἀφιερωμένη στὴν θριαμβευτικὴ ὁριστικὴ ἀναστήλωση τῶν Ἱερῶν Εἰκόνων, μετὰ τὸ πέρας τῆς φοβερῆς εἰκονομαχικῆς περιόδου (726-842). Οἱ ἅγιοι Πατέρες ὅρισαν νὰ ἑορτάζεται αὐτὴ τὴν ἡμέρα ὁ θρίαμβος τῆς Ὀρθοδοξίας, ὄχι μόνον ἐπειδὴ συμπίπτει χρονικὰ μὲ τὸ μεγάλο γεγονὸς τῆς ἀναστηλώσεως τῶν Εἰκόνων ἀπὸ τὴν Αὐγούστα ἁγία Θεοδώρα (19-2-842), ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ μᾶς ὑπενθυμίσουν πώς, ὁ ὅποιος πνευματικός μας ἀγώνας, αὐτὴ τὴν ἱερὴ περίοδο, θὰ πρέπει νὰ συνοδεύεται ἀπὸ τὴν ὀρθὴ πίστη μας, ὅπως τὴ διατη...περισσότερα »

Α΄ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ. ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Σάββατο 5 Μαΐου 2018

Περί κατάργησης, ή διατηρήσεως τού όρκου



Ἡ πρόσφατη ὁρκωμοσία τῆς νέας Κυβερνήσεως ἔφερε πάλι στήν ἐπικαιρότητα τό θέμα τοῦ ὅρκου. Σέ μιά ἐνορχηστρωμένη ἀπό ἀντιχριστιανικούς κονδυλοφόρους προσπάθεια ἔγινε εὐθεία ἐπίθεση κατά τοῦ ἱεροῦ ἔθους τῆς ὁρκωμοσίας τῶν μελῶν τοῦ Ἑλληνικοῦ Κοινοβουλίου καί ἀναζωπυρώθηκε ἡ συζήτηση ἑνός θέματος πού ἡ Ὀρθοδοξία ἔχει ἐπιλύσει τελεσίδικα, μέ ἀποτέλεσμα ὁ πολύς κόσμος, πού ἔχει χάσει τήν σχέση του μέ τήν Ὀρθόδοξη πνευματικότητα, νά ἐπηρεασθῆ, νά συγκατανεύση καί ἐν τέλει νά ἐπιζητήση τήν κατάργηση τοῦ ὅρκου.
Εἶναι χαρακτηριστική ἡ πρόσφατη περίπτωση μιᾶς μεγάλης ἐφημερίδος τῆς Κυριακῆς 25 Ὀκτωβρίου, ἡ ὁποία φιλοξένησε πολλά ἄρθρα –κληρικῶν καί λαϊκῶν– μέ θέμα τόν ὅρκο, στά ὁποῖα ἄρθρα ὅλοι, πιστεύοντες καί μή πιστεύοντες, κατέληξαν στό ὁμόφωνο συμπέρασμα ὅτι πρέπει νά καταργηθῆ ὁ ὅρκος! 
Τό παράδοξο εἶναι ὅτι στήν λογικοφανῆ βαττολογία ἐνεπλάκησαν καί ἐκκλησιαστικά πρόσωπα, τά ὁποῖα ἐν γνώσει τους ἤ ἐν ἀγνοίᾳ τους (ὁ Θεός οἶδεν) ἔγιναν “νεροκουβαλητές” τῆς ἀντιχριστιανικῆς κουστωδίας!
*   *   *
Οἱ συζητήσεις περί τοῦ ὅρκου χρονολογοῦνται ἐδῶ καί πολλές δεκαετίες, πολλοί δέ Πνευματικοί δέν δίστασαν κατά τό παρελθόν νά ἐπιβάλλουν μεγάλα πνευματικά ἐπιτίμια σέ χριστιανούς γιά τό λόγο καί μόνο ὅτι παρεστάθησαν σέ δικαστήρια, ἀδιακρίτως τοῦ ἄν ὁρκίσθηκαν ἀληθῶς, ἐκλαμβάνοντες καί μόνη τήν παρουσία τοῦ χριστιανοῦ στό δικαστήριο ὡς πνευματικά ἀξιόποινη πράξη, μέ ἀποτέλεσμα νά συμβάλλουν καί οἱ Πνευματικοί μέ τήν ἀδιακρισία τους αὐτή στό νά πληθυνθῆ ἡ ἀνομία στήν πατρίδα μας καί νά γίνουν περισσότερο ἀδίστακτοι οἱ παντός εἴδους πονηρευόμενοι, ἀφοῦ πλέον εἶχαν  τήν βεβαιότητα ὅτι οἱ χριστιανοί, ἐμποδιζόμενοι ἀπό τόν ὅρκο, δέν θά διεκδικοῦσαν τό δίκαιό τους στά δικαστήρια.
Τό ἐντυπωσιακό εἶναι ὅτι τήν ἀθεολόγητη νοοτροπία τους ὑπέρ τῆς καταργήσεως τοῦ ὅρκου στηρίζουν  –ὅπως ἰσχυρίζονται οἱ πολέμιοι τοῦ ὅρκου–  στήν Ἁγία Γραφή, ἐνῶ κάθε ἄλλο παρά αὐτό ἡ Ἁγία Γραφή ὑποστηρίζει. 
Συγκεκριμένα, στηρίζονται ἀποκλειστικά στά λόγια τοῦ Χριστοῦ, πού παρατίθενται στό Κατά Ματθαῖον Εὐαγγέλιο
στούς στίχους 33 ἕως 37 τοῦ πέμπτου κεφαλαίου: «Πάλιν ἠκούσατε ὅτι ἐρρέθη τοῖς ἀρχαίοις, οὐκ ἐπιορκήσεις, ἀποδώσεις δέ τῷ Κυρίῳ τούς ὅρκους σου. Ἐγώ δέ λέγω ὑμῖν μή ὀμόσαι ὅλως· μήτε ἐν τῷ οὐρανῷ, ὅτι θρόνος ἐστί τοῦ Θεοῦ· μήτε ἐν τῇ γῇ, ὅτι ὑποπόδιόν ἐστι τῶν ποδῶν αὐτοῦ· μήτε ἐν τῇ κεφαλῇ σου ὀμόσῃς, ὅτι οὐ δύνασαι μίαν τρίχα λευκήν ἤ μέλαιναν ποιῆσαι. Ἔστω δέ ὁ λόγος ὑμῶν ναί ναί, οὐ οὐ· τό δέ περισσόν τούτων ἐκ τοῦ πονηροῦ ἐστιν».
Αὐτό τό ἀπόσπασμα τῶν λόγων τοῦ Χριστοῦ ὁπωσδήποτε ἐκφράζει μέ ἔμφαση ὅτι πρέπει νά προσέχῃ διαρκῶς ὁ ἄνθρωπος τά λόγια του στίς καθημερινές του συναλλαγές μέ τούς συνανθρώπους του καί νά μή λησμονῇ ὅτι ἔχει ἐλλιπῆ πνευματική ὅραση, πρᾶγμα πού τόν ἐμποδίζει νά διακρίνη μέ ἀπόλυτο τρόπο τήν ἀλήθεια ἀπό τό ψεῦδος. Δέν ἐξαντλεῖ, ὅμως, ὁ λόγος αὐτός τοῦ Χριστοῦ ὁλόκληρη τήν Ἁγία Γραφή ὡς πρός τό θέμα τοῦ ὅρκου, διότι, τό ἀπόσπασμα αὐτό, δέν εἶναι ἡ μοναδική ἀναφορά τῆς Ἁγίας Γραφῆς στό θέμα τοῦ ὅρκου, οὔτε περιέχει τό ἀπόσπασμα αὐτό καθ’ ἑαυτό τήν ἑρμηνεία καί τίς προεκτάσεις  πού θέλει ὁ Θεός νά δώσει στό μέγα αὐτό θέμα. Ἡ ἑρμηνεία κάθε φράσεως τῆς Ἁγίας Γραφῆς δίδεται μέ ὁλόκληρη τήν Ἁγία Γραφή, Παλαιά καί Καινή Διαθήκη καί ὄχι αὐτοτελῶς ἀπό τήν ἴδια τή φράση. Ἰδιαιτέρως δέ πιστοποιεῖται ὁ νοῦς τῆς Ἁγίας Γραφῆς μέ τίς Πράξεις, δηλαδή τήν πρακτική τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καί τήν ἑρμηνεία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὅπως αὐτή φθάνει σέ μᾶς μέσα ἀπό «τά πάγχρυσα στόματα τοῦ Λόγου». 
Πρέπει νά εἴμαστε πολύ προσεκτικοί στήν ἐξαγωγή συμπερασμάτων, ὅταν διαβάζουμε τήν Ἁγία Γραφή, ἀλλιῶς κινδυνεύουμε νά ἀπολυτοποιήσουμε μιά φράση εἰς βάρος τοῦ νοήματος τοῦ Θείου Λόγου. Ὅπως, παραδείγματος χάριν, ἐάν ἀπολυτοποιήσουμε τήν προτροπή τοῦ Χριστοῦ «μή κρίνετε, ἵνα μή κριθῆτε» (Ματθ. 5,7) θά πρέπει νά ἀπενεργοποιήσουμε μέσα μας τή λειτουργία τῆς «κρίσεως», ἡ ὁποία, ὅμως εἶναι στοιχεῖο τοῦ «κατ’ εἰκόνα» πού ἐλάβαμε ἀπό τό Θεό. Ἄνθρωπος χωρίς «κρίση», εἶναι ἕνας ἄνθρωπος ἄνους πού δέν μπορεῖ νά ξεχωρίση τόν λόγο τοῦ Θεοῦ ἀπό τίς συμβουλές τοῦ διαβόλου, πού δέν μπορεῖ νά διακρίνη τό καλό ἀπό τό κακό.
Τό σωστό συμπέρασμα ἀπό τήν προτροπή αὐτήν τοῦ Χριστοῦ εἶναι ὅτι πρέπει νά γνωρίζουμε πώς εἶναι προτιμότερο νά μή ἐκφέρουμε κρίση γιά τούς ἀνθρώπους, τόν χαρακτῆρα καί τίς προθέσεις τους, γιατί ἡ κρίση τῶν περισσοτέρων ἀνθρώπων δέν ἔχει βάθος, δέν γίνεται μέ πνευματική ὅραση ἀλλά εἶναι ἐπιφανειακή καί ἐμπαθής. Αὐτό τό ἐπιβεβαιώνει ὁ ἴδιος ὁ Χριστός λέγοντας μέςῳ τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου στό κεφάλαιο 7, στ.24 «μή κρίνετε κατ’ ὄψιν, ἀλλά τήν δικαίαν κρίσιν κρίνατε». Συγχρόνως, μᾶς ἀποκαλύπτει ὁ Χριστός, μέ τόν ἴδιο Εὐαγγελιστή, σέ ἄλλο σημεῖο, καί μιά ἄλλη διάσταση τοῦ ρήματος «κρίνω», πού σημαίνει «καταδικάζω»: «Ἐάν τίς μου ἀκούσῃ τῶν ρημάτων καί μή πιστεύσῃ, ἐγώ οὐ κρίνω αὐτόν· οὐ γάρ ἦλθον ἵνα κρίνω τόν κόσμον ἀλλ’ ἵνα σώσω τόν κόσμον» (12,47). Καί πάλι σέ ἄλλο σημεῖο:  «Ὑμεῖς κατά τήν σάρκα κρίνετε· ἐγώ οὐ κρίνω οὐδένα. Καί ἐάν κρίνω δέ ἐγώ, ἡ κρίσις ἡ ἐμή ἀληθής ἐστιν». (8,15-16)
Αὐτά τά ἴδια κριτήρια πρέπει νά ἰσχύσουν καί στήν ἔρευνά μας γιά τό θέμα τοῦ ὅρκου, ἐάν θέλουμε νά ἀντλήσουμε τό πνεῦμα τοῦ ἁγίου Εὐαγγελίου. Γιατί σαφῶς τό πνεῦμα τοῦ Εὐαγγελίου δέν εἶναι ἡ κατάργηση τῶν ἐπιταγῶν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἀλλά ἡ κατάργηση τῶν αὐθαιρέτων δοξασιῶν, μέ τίς ὁποῖες οἱ Γραμματεῖς καί οἱ Φαρισαῖοι εἶχαν ἐπιφορτίσει καί οὐσιαστικά εἶχαν ἀλλοιώσει τό Θέλημα καί τήν Ποιμαντική τοῦ Θεοῦ. Ὁ Χριστός δέν κατήργησε καμμιά, ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΚΑΜΜΙΑ  ἀπό τίς προσταγές τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, γιατί ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ δέν μετατρέπεται, οὔτε τελειοποιεῖται καί πολύ περισσότερο δέν καταργεῖται. Ἐξ ἄλλου αὐτό τό ἐδήλωσε ἀπερίφραστα ὁ Χριστός γιά νά μή ἔχουμε ἐπ’ αὐτοῦ τήν παραμικρή ἀμφιβολία: «Μή νομίσητε ὅτι ἦλθον καταλῦσαι τόν νόμον ἤ τούς Προφήτας· οὐκ ἦλθον καταλῦσαι ἀλλά πληρῶσαι»! (Ματθ. 5,17).
 Γι’ αὐτό θά προσπαθήσουμε νά συλλαβίσουμε τήν Ἁγία Γραφή μέ τή βοήθεια τῶν Ἁγίων μας, γιατί μόνο συλλαβίζοντάς την μποροῦμε νά ἀποφύγουμε τά βιαστικά συμπεράσματα.
*   *   *
Κάνοντας ἔναρξη τοῦ ἁγιοσυλλαβισμοῦ μας, κρίνουμε ἀπαραίτητο νά ἐπισημάνουμε τά κίνητρα ὅλων ἐκείνων  πού συνδυασμένα πολεμοῦν γιά τήν κατάργηση τοῦ ὅρκου ἀπό τή δημόσια ζωή τοῦ τόπου μας. Τά κίνητρα εἶναι προφανῆ: Ὁ ἀποχριστιανισμός τῆς πατρίδος μας καί ὄχι, βεβαίως, ἡ περιφρούρηση τοῦ κύρους τῆς Ἁγίας Γραφῆς, οὔτε τό ὄψιμο ἐνδιαφέρον ἀποχριστιανισμένων ἀνθρώπων γιά τήν περιφρούρηση τῆς πνευματικῆς ἀκεραιότητος τῶν χριστιανῶν! Εἶναι πασιφανές ὅτι ζητοῦν τήν κατάργηση τοῦ ὅρκου γιά νά ἐξαλειφθῆ κάθε ἀναφορά στόν Θεό καί γιά νά ἐμποδισθῆ κάθε ἀνάμειξη τοῦ Θεοῦ στή ζωή τῶν ἀνθρώπων.
Ὡστόσο, δημιουργεῖ πολλά ἐρωτηματικά καί ἡ μέθοδος πού χρησιμοποιοῦν κάποιοι λόγιοι Κληρικοί –μεγαλόσχημοι καί μικρόσχημοι– γιά νά καταδικάσουν τόν ὅρκο, χωρίς νά τούς ἀπασχολῆ ὅτι, τελικά, συμπράττουν ἐπί τοῦ πρακτέου μέ τούς ἐχθρούς τοῦ Χριστοῦ καί τῆς πνευματικῆς ζωῆς.
 Δέν φαίνεται νά τούς ἀπασχολοῦν τά ἀρνητικά Ποιμαντικά ἀποτελέσματα πού θά προκύψουν ἀπό τήν τυχόν κατάργηση τοῦ Δημοσίου ὅρκου, γιατί ἔχουν στρέψει ἐξ ὁλοκλήρου τήν προσοχή τους στήν ἀποστήθιση καί κωδικοποίηση τῆς Θεολογίας καί ὄχι στήν βιωματική ἐφαρμογή της, ἀπό τήν ὁποία ἀντλοῦμε τήν βεβαιότητα γιά τήν ἀλήθεια ἤ τήν πλάνη τῶν πιστευμάτων μας. Ἄν κάναμε τόν κόπο νά ἐξετάσουμε τά πρακτικά ἀποτελέσματα τῶν τάχα θεολογικῶν ἐπιλογῶν μας, θά εἴχαμε διαπιστώσει ὅτι μεγάλο μέρος τῆς διαφθορᾶς τῶν σημερινῶν ἀνθρώπων  ὀφείλεται στίς τάχα βαθυστόχαστες καί τάχα Πατερικές θεολογικές μας θεωρίες καί ἀπόψεις!
Ἄν κάναμε τόν κόπο νά ἀξιολογήσουμε τήν ἀποτελεσματικότητα τῆς Ποιμαντικῆς μας θά εἴχαμε διαπιστώσει ὅτι, μέ τήν τακτική πού ἀκολουθοῦμε, ὄχι μόνο ἀδυνατοῦμε νά διδάξουμε ὡς Ποιμένες τούς πολιτικούς ἀλλά καί ἀγόμεθα καί φερόμεθα ἀπό αὐτούς καί, οὐσιαστικά, οἱ πολιτικοί εἶναι αὐτοί πού μᾶς καθορίζουν τήν Ποιμαντική μας καί, κατά συνέπεια, καί τήν Ποιμαντική τοῦ λαοῦ μας. Αὐτή εἶναι καί ἡ ἐξήγηση τοῦ γιατί πολλοί Ποιμένες δέν ἀντιλαμβάνονται τί σημαίνει στήν πράξη ἡ ἀντικατάσταση τῆς ἐν Ὀνόματι τοῦ Θεοῦ διαβεβαιώσεως τῶν Δημοσίων Λειτουργῶν μέ τήν διαβεβαίωση τοῦ καθενός στή ... συνείδησή του(!), ἐνῶ ὅλοι γνωρίζουμε πώς οἱ περισσότερες συνειδήσεις στίς μέρες μας ἔχουν ταυτίσει ἀπόλυτα τό κακό μέ τό καλό, ἀφοῦ ἔχει γίνει πιά δημόσια ἀποδεκτό δόγμα ὅτι καλό εἶναι αὐτό πού ἐκφράζει καί ἀρέσει στόν καθένα!
Αὐτή ἡ ὑποτίμηση τῶν ποιμαντικῶν ἀποτελεσμάτων λειτούργησε ἀρνητικά στούς μέχρι σήμερα συνηγόρους τῆς καταργήσεως τοῦ ὅρκου καί, παρ’ ὅτι εἶναι λόγιοι καί συγγραφεῖς θεολογικῶν πραγματειῶν, ἀποφεύγουν συστηματικά, ὅταν διαπραγματεύονται τό θέμα τοῦ ὅρκου, νά κάνουν διάκριση μεταξύ τοῦ  ἐφάμαρτου ὅρκου, πού δίδεται σάν “ψωμοτύρι” στήν καθημερινή συναλλαγή καί συναναστροφή μεταξύ τῶν ἀνθρώπων, καί τοῦ ὅρκου πού δίδεται ἐνώπιον τῶν Κρατικῶν Ἀρχῶν.
Ἔτσι, χρησιμοποιοῦν πληθύν Πατερικῶν ἐδαφίων, ἰδίως τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, πού ἀναφέρονται ἀποκλειστικά στούς ἐφάμαρτους ὅρκους, πού ἀνταλλάσουν καθημερινά μεταξύ τους οἱ χριστιανοί, πρᾶγμα τό ὁποῖο βεβαίως καί πρέπει νά καταδικάζουμε ὅλοι, διότι ἀποτελοῦσε καί ἀποτελεῖ μάστιγα τῆς πνευματικῆς ζωῆς καί κατάρα γιά τήν ψυχή καί τή συνείδηση τοῦ ἀνθρώπου. Τέτοιου εἴδους ὅρκοι δέν ἔχουν καμμιά θέση στή ζωή τοῦ χριστιανοῦ, διότι δέν πρέπει νά ἐνδιαφέρη τόν ἀληθινό χριστιανό ποιός θά τόν πιστέψη στίς καθημερινές ἀνθρώπινες σχέσεις ἤ συναλλαγές του, ἀφοῦ οἱ ἀνθρώπινες σχέσεις δέν δημιουργοῦνται μέ ὁρκωμοσίες, ἀληθινές ἤ ψεύτικες, ἀλλά μέ ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη τοῦ ἑνός στήν πνευματική καί ἠθική ἀκεραιότητα τοῦ ἄλλου. Ἐξ ἄλλου, δέν εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νά ὑπολογίζουμε τό ἐάν καί κατά πόσον ὁ ὁποιοσδήποτε μᾶς πιστεύει ἤ μᾶς ἀμφισβητεῖ, γιατί ὁ χριστιανός πρέπει νά ὑπολογίζη τήν ἐπικοινωνία καί τή σχέση μόνο μέ τούς ἀνθρώπους ἐκείνους πού ἀρκοῦνται στό «ναί ναί» καί στό «οὐ οὐ».
Ἐάν, λοιπόν, ἐξακολουθήσουμε νά συναγωνιζόμαστε στίς παραθέσεις Πατερικῶν κειμένων, ἀντιπαραθέτοντες καί κείμενα  πού δέν ἀπαγορεύουν τόν ὅρκο ἀλλά τόν εὐνοοῦν, ὅπως λόγου χάριν διαβάζουμε στά Θεολογικά Ἔπη τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου ὅτι «ὅρκος πίστωσις ἐμμέσῳ (=μέ τή μεσολάβηση) Θεῷ· τούτου δέ τήρησίς τις ἡ εὐορκία (= ὁ ἀληθής ὅρκος)» καί ὅτι ἡ Ἁγία Γραφή «οὐ τόν ὅρκον καταλύει, ζητεῖ δέ τ’ἀληθῆ», τότε θά κάνουμε παράλληλες συζητήσεις χωρίς νά ἀγγίξουμε τήν οὐσία τοῦ θέματος πού δέν εἶναι γενικά ὁ ὅρκος ἀλλά ὁ ὅρκος ἐνώπιον τῶν Κρατικῶν Ἀρχῶν.

Ἄρα, γιά νά συνεννοηθοῦμε μέσα στό πνεῦμα τῆς Ἁγίας Γραφῆς πρέπει νά περιορισθοῦμε αὐστηρά στόν ὅρκο ἐνώπιων τῶν Δημοσίων Ἀρχῶν καί νά μή ἀναμειγνύουμε στή συζήτησή μας τούς καθημερινούς ὅρκους μεταξύ τῶν ἀνθρώπων, πού δίδονται “στό πόδι” ἤ “στήν καρέκλα”, στήν προσπάθεια γιά τήν μεταξύ τους ἐπιβεβαίωση τῆς ἀξιοπιστίας τους.
Ὁ ὅρκος ἐνώπιον τῶν Δημοσίων Ἀρχῶν ἐπέχει θέση ὁμολογίας πίστεως. Διακηρύσσει ἐνώπιον ἀνθρώπων –πού ἔχουν ἤ δέν ἔχουν δεσμούς μέ τή χριστιανική πίστη– ὅτι ὁ ὁρκιζόμενος αὐτοδεσμεύεται μέ μεγαλύτερους περιορισμούς ἀπό αὐτούς πού ἀπαιτεῖ ἡ κρατική νομοθεσία, δεδομένου ὅτι μέ τήν ὁρκωμοσία αὐτή μαρτυρεῖ ὅτι δεσμεύει τόν ἑαυτό του –πέραν τῶν δεσμεύσεων τῶν νόμων τοῦ Κράτους– καί μέ τήν πνευματική δέσμευση τοῦ Νόμου τοῦ Θεοῦ.
Ἡ ὁμολογία πίστεως εἶναι καί τεκμήριο ἀξιοπιστίας γιά ἐκείνους πού δέν γνωρίζουν προσωπικά τόν ὁμολογοῦντα ἀλλά εἶναι καί μία πνευματική εὐκαιρία τοῦ ὁμολογοῦντος νά συνειδητοποιήση ὅτι, ὁρατά μέν ὁμολογεῖ ἐνώπιον ἀνθρώπων, κατ’ οὐσίαν ὅμως ὁμολογεῖ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, πρᾶγμα τό ὁποῖο τόν βοηθεῖ νά ἀνοίξη τό στόμα του μετά συνέσεως καί νά περιορισθῆ εἰς «μόνην τήν ἀλήθειαν». Ἐάν ὁ ἐπισήμως διδόμενος ὅρκος δέν ἦταν μυσταγωγία καί πράξη ποιμαντικῆς, πού βοηθάει πνευματικά τόν ἄνθρωπο, δέν θά μᾶς ἔδιδε πρῶτος τό παράδειγμα τῆς ὁρκωμοσίας ὁ Ἴδιος ὁ Θεός μέ τό νά ὁρκισθῆ στόν ἴδιο τόν Ἑαυτό Του, ἀφοῦ δέν ὑπάρχει κάποιος ἀνώτερος γιά νά ὁρκισθῆ: «Ἐκ γαστρός πρό ἑωσφόρου ἐγέννησά σε, ὤμοσε Κύριος καί οὐ μεταμεληθήσεται. Σύ ἱερεύς εἰς τόν αἰῶνα κατά τήν τάξιν Μελχισεδέκ».(Ψαλμ. 109(110),3). Αὐτός ὁ ὅρκος–διαβεβαίωση τοῦ Θεοῦ ἐπιβεβαιώνεται καί μέ τόν Ψαλμό 130(131): «Ὤμοσε Κύριος τῷ Δαυίδ ἀλήθειαν καί οὐ μή ἀθετήσει αὐτήν» (στ.11).
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς ἀναλύει τά λόγια αὐτά στήν πρός Ἑβραίους ἐπιστολή του: «Τῷ γάρ Ἀβραάμ ἐπαγγειλάμενος ὁ Θεός, ἐπεί κατ’ οὐδενός εἶχε μείζονος ὀμόσαι, ὤμοσε καθ’ ἑαυτοῦ ... ἄνθρωποι μέν γάρ κατά τοῦ μείζονος ὀμνύουσι, καί πάσης αὐτοῖς ἀντιλογίας πέρας εἰς βεβαίωσιν ὁ ὅρκος ἐν ᾧ περισσότερον βουλόμενος ὁ Θεός ἐπιδεῖξαι τοῖς κληρονόμοις τῆς ἐπαγγελίας τό ἀμετάθετον τῆς βουλῆς αὐτοῦ, ἐμεσίτευσεν ὅρκῳ, ἵνα διά δύο πραγμάτων ἀμεταθέτων, ἐν οἷς ἀδύνατον ψεύσασθαι Θεόν, ἰσχυράν παράκλησιν ἔχωμεν οἱ καταφυγόντες κρατῆσαι τῆς προκειμένης ἐλπίδος». (6,13-18)
Ὁμοίως καί ὁ Ἀπόστολος Πέτρος, ἀναφερόμενος στήν ὁμολογία τοῦ Δαυίδ γιά τή σάρκωση τοῦ Θεοῦ λέγει ὅτι «Προφήτης οὐν ὑπάρχων καί εἰδώς ὅτι ὅρκῳ ὤμοσεν αὐτῷ ὁ Θεός ἐκ καρποῦ τῆς ὀσφύος Αὐτοῦ τό κατά σάρκα ἀναστήσειν τόν Χριστόν καθίσαι ἐπί τοῦ θρόνου Αὐτοῦ». (Πράξεις 2,30)
Ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Παῦλος δέν ἀρκεῖται μόνο στό νά ἀναφέρεται στόν ὅρκο τοῦ Θεοῦ ἀλλά κάνει καί ὁ ἴδιος πολλές φορές χρήση τοῦ ὅρκου-ὁμολογία, διαβεβαιώνοντας μέ αὐτόν τόν τρόπο τούς πιστούς μέςῳ τῶν Ἐπιστολῶν του: «μάρτυρα τόν Θεόν ἐπικαλοῦμαι ἐπί τήν ἐμήν ψυχήν» (2Κορ.1,23), «μάρτυς γάρ μου ἐστιν ὁ Θεός, ᾧ λατρεύῳ ἐν τῷ πνεύματί μου» (Ρωμ.1,9),»μάρτυς γάρ μου ὁ Θεός ὅτι ἐπιποθῷ ὑμᾶς»(Φιλιπ.1,8), «οὔτε γάρ ποτε ἐν λόγῳ κολακείας ἐγεννήθημεν, καθώς οἴδατε, οὔτε ἐν προφάσει πλεονεξίας, Θεός μάρτυς» (2Θεσ.2,5) 
Τήν παράδοση τῆς ὁρκωμοσίας ἐνώπιον Θεοῦ καί ἀνθρώπων ὡς ὁμολογίας Πίστεως καί κατά συνέπειαν καί ὡς βεβαίωση ἀξιοπιστίας παρέλαβε ἡ Ἐκκλησία μας καί καθώρισε τό Τυπικό τῆς ὁρκωμοσίας τῶν Αὐτοκρατόρων τῆς Ρωμαιοσύνης, παράδοση ἡ ὁποία διατηρεῖται μέχρι τίς ἡμέρες μας γιά τήν ὁρκωμοσία τῶν Πολιτικῶν Ἀρχῶν. 
Σάν ἐπιβεβαίωση τοῦ ὅτι τά ὅσα ἔγραψα δέν ἀποτελοῦν  αὐθαίρετες δικές μου κατασκευές, ἐπικαλοῦμαι ὡς μάρτυρα τόν μεγάλον ἅγιόν μας, τόν ἅγιον Νεκτάριον, ὁ ὁποῖος ἔζησε στήν ἐποχή μας, ἐποχή πού ἴσχυε ὁ ὅρκος ἐνώπιον τῶν Δημοσίων Ἀρχῶν. Γράφει στό βιβλίο του «Ὀρθόδοξος Ἱερά Κατήχησις»,  ἑρμηνεύοντας τήν ἐντολή τοῦ δωδεκαλόγου, «Οὐ λήψῃ τό ὄνομα Κυρίου τοῦ Θεοῦ σου ἐπί ματαίῳ...» μέ τό φῶς τῆς Καινῆς Διαθήκης, μέ τό Φῶς τῶν λόγων τοῦ Χριστοῦ:
«Τί ἀπαγορεύει ἡ ἐντολή αὕτη;
-Ἀπαγορεύει νά ἀναφέρωμεν τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ ἐν παντί λόγῳ πρός πίστωσιν τῆς ἀληθείας τοῦ λόγου ἡμῶν, ὡς ἀνάξιον πρός τό θεῖον μεγαλεῖον. Ἀλλ’ ὅταν ἡ ἐπίκλησις τοῦ θείου Ὀνόματος γένηται πρός δόξαν Θεοῦ, πρός αἶνον καί εὐχαριστίαν, οὐδεμία ὑπάρχει ἀπαγόρευσις· διότι σκοπός τῆς ἀπαγορεύσεως ἦτο ἡ εὐλάβεια πρός τό θεῖον ὄνομα.
Τίνες παραβαίνουσι τήν ἐντολήν ταύτην;
- α) Οἱ βλάσφημοι, β) οἱ ψεύδορκοι καί ἐπίορκοι καί γ) οἱ ψευδοπροφῆται.
Κατά τήν ἐντολήν ταύτην ἐπιτρέπεται ὁ ὅρκος;
-Μάλιστα· ὁ ἀληθής ὅρκος ὁ λαμβανόμενος ἐπί βεβαιώσει ζητουμένης ἀληθείας ἐνώπιον τῆς Προϊσταμένης ἀρχῆς ἐπιτρέπεται· διότι ἐν τοιαύτῃ περιπτώσει οὐ μόνον οὐδεμία ἀνευλάβεια ἐπιδεικνύεται ἐκ τῆς λήψεως τοῦ θείου Ὀνόματος πρός βεβαίωσιν καί πίστωσιν τῆς ἀληθείας, ἀλλά μάλιστα εὐλάβεια μεγίστη ἐπιδεικνύεται ὑπό πάντων κατά τήν προφοράν τοῦ θείου Ὀνόματος, ἐγειρομένων καί μετά θρησκευτικῆς εὐλαβείας ἀκροωμένων τοῦ θείου Ὀνόματος. Ὅθεν ἐπειδή ὁ διδόμενος ὅρκος φέρει χαρακτῆρα θρησκευτικόν καί ἐπιδεικνύει εὐλάβειαν καί τιμήν πρός τό θεῖον Ὄνομα ἐπιτρέπεται· δέον ὅμως νά γίνηται πάντοτε μετά θρησκευτικῆς εὐλαβείας, μετά καθαρᾶς συνειδήσεως, ἐν φόβῳ Θεοῦ, καί μετά πάσης εἰλικρινείας, διότι οὐαί τοῖς λαμβάνουσι τό Ὄνομα τοῦ Θεοῦ ἐπί ματαίῳ χάριν ὠφελείας καί ἰδιοτελείας, καί κλοπῆς καί ἁρπαγῆς, καί τῶν λοιπῶν πονηρῶν σκοπῶν.»
Πιστεύω ὅτι ὁ ἅγιος Νεκτάριος τά εἶπε ὅλα...

H Ορθόδοξη Ελλάδα, Σε καθεστώς σιωνιστικής αιχμαλωσίας

ΠΑΤΕΡΑΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΡΟΣ - ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣστοΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΩΡΑ...
Δόγμα Ζόνενφελντ : Αυτό είναι το σχέδιο γενοκτονίας του Ελληνικού Έθνους ]*Βαρύτατα και αδιάλειπτα τα πλήγματα που δέχεται η Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες και δη τα τελευταία χρόνια. Χτυπήματα, τα οποία προέρχονται από τον προαιώνιο εχθρό του Ελληνισμού, τον Εβραϊσμό-Σιωνισμό. * **Κυριότερος στόχος τους η εξόντωση οποιουδήποτε Ελληνικού στοιχείου στον πλανήτη Γη και η οριστική επικράτησή τους, σε κάθε επίπεδο. Για την εκπλήρωση των επαίσχυντων αυτών στόχων λειτουργούν με υποχθόνιες μεθοδεύσεις και ύπουλες τακτικές,* κάτι που φαίνεται από τα ανθε... περισσότερα » ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΥΠΟΔΟΥΛΩΣΗ... περισσότερα »

ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΥΠΟΔΟΥΛΩΣΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΣΤΗΝ ΝΕΑ ΤΑΞΗ

ΠΑΤΕΡΑΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΡΟΣ - ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣστοΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΩΡΑ...
«Και οι κύνες αναιδείς τη ψυχή, ουκ ειδότες πλησμονήν και εισί πονηροί ουκ ειδότες πάντες εν ταις οδοίς αυτών εξηκολούθησαν, έκαστος κατά το εαυτού» (Ησαΐα νστ΄10). Ένα προδοτικό πολιτικό κατεστημένο, μια ξεπουλημένη οικονομική ελίτ που ποτέ δεν αισθάνθηκε ελληνικά, μια εγκληματικά αναίσθητη τραπεζιτική ολιγαρχία που είναι όργανο ξένων ανθελλήνων τοκογλύφων και μια οικουμενιστική νεοταξική θρησκευτική ηγεσία, έφεραν την μοναδική χώρα στον κόσμο με τόσους ήρωες στην ιστορία της, στην σημερινή άθλια κατάσταση και μνημονιακή σκλαβιά. Η Νέα Τάξη είχε οργανώσει καλά τα σχέδια της για την... περισσότερα »